Πέμπτη 19 Μαΐου 2011
Φοιτητικές εκλογές
Βάλε ένα μάτσο ανθρώπους σε οποιοδήποτε σύστημα, δώσε τους δύο επιλογές και σε λίγο καιρό θα έχουν μοιραστεί σε σταθερό ποσοστό ανάμεσα σε εκείνους που επιλέγουν Α κι εκείνους που επιλέγουν Β.
Μπορείς, βέβαια, να κάνεις και το άλλο: άσε τους να βρουν οι ίδιοι δύο επιλογές και να συσπειρωθούν γύρω τους σε ένα σταθερό ποσοστό που θα παραμένει το ίδιο όσο οι συνθήκες που επηρεάζουν το σύστημα παραμένουν αμετάβλητες.
Θα αντιτείνουν μερικοί πως το δεύτερο φαινόμενο εξαρτάται από τον αριθμό των ανθρώπων. Συστήματα με μικρό αριθμό ανθρώπων μπορούν να μην εμφανίζουν πόλωση και να επικρατεί πλουραλισμός, συστήματα με μεγάλο αριθμό ανθρώπων εύκολα μπορούν, κι ακόμα πιο εύκολα μπορούν να ξεφύγουν από την πόλωση μεταξύ δύο επιλογών και να ακολουθούν τυφλά μία.
Τι συναίβει με τις παρατάξεις στο πανεπιστήμιο; Πως προέκυψε αυτός ο δυισμός; Δεν νομίζω να αναπτύχθηκε από μόνος του. Χωρίς να γνωρίζω την ιστορία πίσω από το φαινόμενο των παρατάξεων θα μαντέψω, και πιστεύω ότι θα πέσω μέσα, πως προήλθε από το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας (μιλάω για δυισμό αν και υπάρχουν και οι μικρότερες αριστερές παρατάξεις και φωτεινά παραδείγματα ανεξάρτητων υποψηφιοτήτων στις φοιτητικές εκλογές.). Η άποψη μου στηρίζεται σε ένα κύριο γεγονός: οι παρατάξεις φέρουν τα ίδια χρώματα, περιέχουν στα αρκτικόλεξα τους τα ίδια ονόματα και χρηματοδοτούνται από τα ίδια υπάρχοντα κόμματα στην Ελλάδα. Για να μην αναφέρω την εμφάνιση πολιτικών προσωπικοτήτων (φέτος δεν ξέρω αν έγινε) στις εκλογές. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς συνομωσιολόγος – η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια μας και μας μουντζώνει.
Γιατί υπάρχουν όμως; Δεν ξέρω ποια αιτία να πάρω ως πρωταρχική. Θα πάρω, χωρίς ξαναλέω να ξέρω την ιστορία, όποια μου ακούγεται περισσότερο ρομαντική. Θέλω να πιστεύω πως αρχικά δημιουργήθηκαν οι παρατάξεις για να γίνει μία ζύμωση πολιτικών ιδεών στο πανεπιστήμιο (θα έλεγα και ως αντίδραση στην δικτατορία, αλλά δεν γνωρίζω αν υπήρχαν και πριν την μεταπολίτευση) . Διάλογος, έστω φιλονικίες. Το άτομο που θα έβγαινε σπουδαγμένο στην κοινωνία θα είχε συνείδηση, αν όχι της πολύπλοκης και συχνά στυγνής πολιτικής πραγματικότητας, της ιδεολογίας, τουλάχιστον, πίσω από τα υπάρχοντα κόμματα της χώρας του. Και είναι λογικό και απολύτως πρακτικό (παρά το υπόβαθρό της ιδεολογίας που σπάνια κάνει παρέα την πρακτικότητα) να αντιπροσωπεύουν αυτές οι παρατάξεις τα υπάρχοντα κόμματα που ήταν κύριοι εκφραστές κάποιας συγκεκριμένης ιδεολογίας (ακόμα, πιο ρομαντικά βέβαια, απλώς έτυχε και σιγά - σιγά προσάρτησαν στον πυρήνα τους τα ίδια ιδεολογίας κόμματα). Έπειτα, ή παράλληλα, συνειδητοποίησαν πως αποτελούν οργανώσεις που μπορούν να απαιτήσουν από το πανεπιστήμιό τους αλλαγές. Αλλαγές για τον καλό όλων των φοιτητών. Έπειτα, ή παράλληλα, συνειδητοποίησαν τα κόμματα πως οι παρατάξεις είναι εργοστάσια παραγωγής ψήφων και αποφάσισαν να εντείνουν την παρουσία τους σε αυτές, τόσο με τα κατάλληλα χρώματα κι αρκτικόλεξα, όσο και με τις κατάλληλες χορηγίες. Και κάπου εκεί απλά θέματα όπως το αν θα ήταν χρήσιμο να μπορούμε να επαναλάβουμε τα εργαστήρια και την πρόοδο για ένα μάθημα στο οποίο δεν τα πήγαμε καλά, καλύφθηκαν από την ίδια νοοτροπία που επικρατούσε στο μυαλό των πολιτικών προσωπικοτήτων και οπαδών – με ταυτόχρονη εξανέμιση κάποιας πολιτικής ιδεολογίας, που είναι λογικό μιας και τι σημασία έχει αν είσαι καπιταλιστής, σοσιαλιστής, κομμουνιστής, αναρχικός ή κάτι τέλος πάντων ανάμεσα σε αυτά με την επανάληψη της προόδου που προαναφέρθηκε!
Φτάσαμε, τέλος, στο σημείο, τα άτομα που εγγράφονται να το πράττουν κυρίως για ανέλιξη (και κάποια μελλοντική θέση εργασίας ή κονέ), διεύρυνση κοινωνικών σχέσεων, ειδική μεταχείριση από καθηγητές και πρόσβαση σε σος και θέματα παλαιότερων ετών. Ίχνος ιδεολογίας. Ίχνος πρακτικής επίλυσης των θεμάτων που ταλανίζουν την κάθε σχολή. Μάλιστα, τα ανώτερα στελέχη, προφανώς για τη μελλοντική ανέλιξη, μα κι από την έμφυτη μεγαλομανία και δίψα για εξουσία και συσσώρευση περισσότερης δύναμης προσπαθούν να κερδίσουν όλο και περισσότερο κόσμο προσφέροντας όχι μόνο τους τέσσερεις κύριους λόγους που αναφέρθηκαν, αλλά και διασκέδαση με ειδικά event της παράταξης, τα party. Τώρα, αν αλλάξετε την αλληλουχία των προτάσεων θα προκύψουν τα λιγότερο ρομαντικά σενάρια.
Προσφέρουν οι παρατάξεις κάτι το ουσιαστικό; Τίποτα, που δε θα προσέφερε μία γενική συνέλευση έτους κι απαίτηση κάποιων πραγμάτων από την έδρα, χωρίς χρώματα στα μπλουζάκια μας και στο κεφάλι μας. Τίποτα, που δε θα προσέφερε μία με ανοσία στα συμφέροντα επιτροπή καθηγητών ή ειδικών τέλος πάντων. Κι αν μου αντιτείνει κανείς τίποτα θα του δείξω τις θέσεις που έπεσαν τα ελληνικά πανεπιστήμια στην παγκόσμια κατάταξη. Κι αν μου αντιτείνει κάποιος που ανήκει σε οποιαδήποτε μικρή παράταξη κάτι του τύπου «δεν ήμασταν εμείς στην εξουσία γι’αυτό» θα του πω απλά πως ανήκεις σε παράταξη πολιτικής ιδεολογίας που τάχα νοιάζεται για το πανεπιστήμιο, αλλά για κάποιο λόγο δίνει ιδιαίτερη μνεία στο να βάφεται στα κόκκινα και να ακούει συγκεκριμένη μουσική.
Για μένα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν παρατάξεις που να επηρεάζουν το πανεπιστήμιο και να βασίζονται στην πολιτική. Τέτοιες αποφάσεις θα έπρεπε να παίρνονται, αν όχι από το σύνολο, από επιτροπές φοιτητών που επιλέγονται για τις απογυμνωμένες από χρώματα ιδέες και προτάσεις τους. Γιατί είναι θλιβερό να θέλουμε να κάνουμε καλύτερα μερικά μαθήματα, να συμφωνούμε όλοι σε αυτό, αλλά οι αποφάσεις μας να παρακωλύονται επειδή η μία παράταξη θέλει να πάει κόντρα στην άλλη κι έχει αποφασίσει να οδηγήσει στην αυτοκτονία μία συνέλευση με το να απαγορεύει στα μέλη της να παρευρεθούν σε αυτή. Δεν είναι να απορεί κανείς πως η Ελλάδα έχει κυλιστεί στο βούρκο. Αν ο δικομματισμός και η τυφλή προσήλωση σε ιδεολογίες (δηλαδή σε απόλυτες αποξενωμένες με την πραγματική ζωή απόψεις) μπορεί να παρομοιαστεί με καρκίνο, τότε έχει κάνει μετάσταση στους ιστούς των βλαστικών κυττάρων του μέλλοντος της χώρας και του πολιτισμού μας – στα πανεπιστήμιά μας. Και επανατροφοδοτείται θετικά. Απορώ καμιά φορά. Εντάξει οι μεγαλύτεροι ζούνε στα παλιά, έχουν άλλη νοοτροπία. Εμείς οι νέοι; Πως αφήνουμε μια παράταξη να μας διατάξει να μην παρευρεθούμε κάπου για να συναινέσουμε για μία σειρά αλλαγών; Πως κοιμόμαστε ήσυχοι όταν ξέρουμε πως λογική άρνηση δεν υπάρχει, ιδεολογική πολιτική άρνηση δεν υπάρχει… υπάρχει όμως μία κενή πολιτική άρνηση τροφοδοτούμενη από άτομα που επειδή είναι στην κορυφή παρατάξεων νομίζουν πως κάποιοι είναι;… αλίμονο, και είναι οι ίδιοι που κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν αντιμετωπίζουν στο κρεβάτι τους το βάρος του εαυτού τους.
Μα αν δεν υπάρχουν παρατάξεις η πολιτική ζύμωση θα φωνάξει κάποιος; Η πολιτική ζύμωση ας υπάρξει. Ας δημιουργηθούν παρατάξεις με καθαρά φιλοσοφικό χαρακτήρα που θα διοργανώνουν debate. Ας γίνονται εκλογές που δεν θα επηρεάζουν κάπως ουσιαστικά τη λειτουργία του πανεπιστημίου. Εκλογές που απλώς θα αποτελούν γιορτή της φιλοσοφίας, της ελευθερίας της έκφρασης και της έμμεσης δημοκρατίας.
Τι κενές, αλήθεια, οι παραταξιακές εκλογές σαν κι αυτές που έγιναν όμως σήμερα; Τι χαμένα λεφτά, ενέργεια, δημιουργικότητα; Τι αναίτιο μίσος απέναντι σε αλλόδοξους και αποστάτες; Τι στραγγαλισμός της αυτοεκτίμησης; Τι βιασμός της πολιτικής ιδεολογίας; Τι άλλο να κάνει κανείς από το να βγάλει μια κραυγή σαν κι αυτή του Edvard Munch, μια κραυγή που ανάμεσα στους θορύβους από τις καταμετρήσεις των ψήφων και την αφισοκόλληση είναι τόσο υπόκωφη, τόσο απελπιστικά, σπαραχτικά υπόκωφη…
Μπορείς, βέβαια, να κάνεις και το άλλο: άσε τους να βρουν οι ίδιοι δύο επιλογές και να συσπειρωθούν γύρω τους σε ένα σταθερό ποσοστό που θα παραμένει το ίδιο όσο οι συνθήκες που επηρεάζουν το σύστημα παραμένουν αμετάβλητες.
Θα αντιτείνουν μερικοί πως το δεύτερο φαινόμενο εξαρτάται από τον αριθμό των ανθρώπων. Συστήματα με μικρό αριθμό ανθρώπων μπορούν να μην εμφανίζουν πόλωση και να επικρατεί πλουραλισμός, συστήματα με μεγάλο αριθμό ανθρώπων εύκολα μπορούν, κι ακόμα πιο εύκολα μπορούν να ξεφύγουν από την πόλωση μεταξύ δύο επιλογών και να ακολουθούν τυφλά μία.
Τι συναίβει με τις παρατάξεις στο πανεπιστήμιο; Πως προέκυψε αυτός ο δυισμός; Δεν νομίζω να αναπτύχθηκε από μόνος του. Χωρίς να γνωρίζω την ιστορία πίσω από το φαινόμενο των παρατάξεων θα μαντέψω, και πιστεύω ότι θα πέσω μέσα, πως προήλθε από το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας (μιλάω για δυισμό αν και υπάρχουν και οι μικρότερες αριστερές παρατάξεις και φωτεινά παραδείγματα ανεξάρτητων υποψηφιοτήτων στις φοιτητικές εκλογές.). Η άποψη μου στηρίζεται σε ένα κύριο γεγονός: οι παρατάξεις φέρουν τα ίδια χρώματα, περιέχουν στα αρκτικόλεξα τους τα ίδια ονόματα και χρηματοδοτούνται από τα ίδια υπάρχοντα κόμματα στην Ελλάδα. Για να μην αναφέρω την εμφάνιση πολιτικών προσωπικοτήτων (φέτος δεν ξέρω αν έγινε) στις εκλογές. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς συνομωσιολόγος – η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια μας και μας μουντζώνει.
Γιατί υπάρχουν όμως; Δεν ξέρω ποια αιτία να πάρω ως πρωταρχική. Θα πάρω, χωρίς ξαναλέω να ξέρω την ιστορία, όποια μου ακούγεται περισσότερο ρομαντική. Θέλω να πιστεύω πως αρχικά δημιουργήθηκαν οι παρατάξεις για να γίνει μία ζύμωση πολιτικών ιδεών στο πανεπιστήμιο (θα έλεγα και ως αντίδραση στην δικτατορία, αλλά δεν γνωρίζω αν υπήρχαν και πριν την μεταπολίτευση) . Διάλογος, έστω φιλονικίες. Το άτομο που θα έβγαινε σπουδαγμένο στην κοινωνία θα είχε συνείδηση, αν όχι της πολύπλοκης και συχνά στυγνής πολιτικής πραγματικότητας, της ιδεολογίας, τουλάχιστον, πίσω από τα υπάρχοντα κόμματα της χώρας του. Και είναι λογικό και απολύτως πρακτικό (παρά το υπόβαθρό της ιδεολογίας που σπάνια κάνει παρέα την πρακτικότητα) να αντιπροσωπεύουν αυτές οι παρατάξεις τα υπάρχοντα κόμματα που ήταν κύριοι εκφραστές κάποιας συγκεκριμένης ιδεολογίας (ακόμα, πιο ρομαντικά βέβαια, απλώς έτυχε και σιγά - σιγά προσάρτησαν στον πυρήνα τους τα ίδια ιδεολογίας κόμματα). Έπειτα, ή παράλληλα, συνειδητοποίησαν πως αποτελούν οργανώσεις που μπορούν να απαιτήσουν από το πανεπιστήμιό τους αλλαγές. Αλλαγές για τον καλό όλων των φοιτητών. Έπειτα, ή παράλληλα, συνειδητοποίησαν τα κόμματα πως οι παρατάξεις είναι εργοστάσια παραγωγής ψήφων και αποφάσισαν να εντείνουν την παρουσία τους σε αυτές, τόσο με τα κατάλληλα χρώματα κι αρκτικόλεξα, όσο και με τις κατάλληλες χορηγίες. Και κάπου εκεί απλά θέματα όπως το αν θα ήταν χρήσιμο να μπορούμε να επαναλάβουμε τα εργαστήρια και την πρόοδο για ένα μάθημα στο οποίο δεν τα πήγαμε καλά, καλύφθηκαν από την ίδια νοοτροπία που επικρατούσε στο μυαλό των πολιτικών προσωπικοτήτων και οπαδών – με ταυτόχρονη εξανέμιση κάποιας πολιτικής ιδεολογίας, που είναι λογικό μιας και τι σημασία έχει αν είσαι καπιταλιστής, σοσιαλιστής, κομμουνιστής, αναρχικός ή κάτι τέλος πάντων ανάμεσα σε αυτά με την επανάληψη της προόδου που προαναφέρθηκε!
Φτάσαμε, τέλος, στο σημείο, τα άτομα που εγγράφονται να το πράττουν κυρίως για ανέλιξη (και κάποια μελλοντική θέση εργασίας ή κονέ), διεύρυνση κοινωνικών σχέσεων, ειδική μεταχείριση από καθηγητές και πρόσβαση σε σος και θέματα παλαιότερων ετών. Ίχνος ιδεολογίας. Ίχνος πρακτικής επίλυσης των θεμάτων που ταλανίζουν την κάθε σχολή. Μάλιστα, τα ανώτερα στελέχη, προφανώς για τη μελλοντική ανέλιξη, μα κι από την έμφυτη μεγαλομανία και δίψα για εξουσία και συσσώρευση περισσότερης δύναμης προσπαθούν να κερδίσουν όλο και περισσότερο κόσμο προσφέροντας όχι μόνο τους τέσσερεις κύριους λόγους που αναφέρθηκαν, αλλά και διασκέδαση με ειδικά event της παράταξης, τα party. Τώρα, αν αλλάξετε την αλληλουχία των προτάσεων θα προκύψουν τα λιγότερο ρομαντικά σενάρια.
Προσφέρουν οι παρατάξεις κάτι το ουσιαστικό; Τίποτα, που δε θα προσέφερε μία γενική συνέλευση έτους κι απαίτηση κάποιων πραγμάτων από την έδρα, χωρίς χρώματα στα μπλουζάκια μας και στο κεφάλι μας. Τίποτα, που δε θα προσέφερε μία με ανοσία στα συμφέροντα επιτροπή καθηγητών ή ειδικών τέλος πάντων. Κι αν μου αντιτείνει κανείς τίποτα θα του δείξω τις θέσεις που έπεσαν τα ελληνικά πανεπιστήμια στην παγκόσμια κατάταξη. Κι αν μου αντιτείνει κάποιος που ανήκει σε οποιαδήποτε μικρή παράταξη κάτι του τύπου «δεν ήμασταν εμείς στην εξουσία γι’αυτό» θα του πω απλά πως ανήκεις σε παράταξη πολιτικής ιδεολογίας που τάχα νοιάζεται για το πανεπιστήμιο, αλλά για κάποιο λόγο δίνει ιδιαίτερη μνεία στο να βάφεται στα κόκκινα και να ακούει συγκεκριμένη μουσική.
Για μένα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν παρατάξεις που να επηρεάζουν το πανεπιστήμιο και να βασίζονται στην πολιτική. Τέτοιες αποφάσεις θα έπρεπε να παίρνονται, αν όχι από το σύνολο, από επιτροπές φοιτητών που επιλέγονται για τις απογυμνωμένες από χρώματα ιδέες και προτάσεις τους. Γιατί είναι θλιβερό να θέλουμε να κάνουμε καλύτερα μερικά μαθήματα, να συμφωνούμε όλοι σε αυτό, αλλά οι αποφάσεις μας να παρακωλύονται επειδή η μία παράταξη θέλει να πάει κόντρα στην άλλη κι έχει αποφασίσει να οδηγήσει στην αυτοκτονία μία συνέλευση με το να απαγορεύει στα μέλη της να παρευρεθούν σε αυτή. Δεν είναι να απορεί κανείς πως η Ελλάδα έχει κυλιστεί στο βούρκο. Αν ο δικομματισμός και η τυφλή προσήλωση σε ιδεολογίες (δηλαδή σε απόλυτες αποξενωμένες με την πραγματική ζωή απόψεις) μπορεί να παρομοιαστεί με καρκίνο, τότε έχει κάνει μετάσταση στους ιστούς των βλαστικών κυττάρων του μέλλοντος της χώρας και του πολιτισμού μας – στα πανεπιστήμιά μας. Και επανατροφοδοτείται θετικά. Απορώ καμιά φορά. Εντάξει οι μεγαλύτεροι ζούνε στα παλιά, έχουν άλλη νοοτροπία. Εμείς οι νέοι; Πως αφήνουμε μια παράταξη να μας διατάξει να μην παρευρεθούμε κάπου για να συναινέσουμε για μία σειρά αλλαγών; Πως κοιμόμαστε ήσυχοι όταν ξέρουμε πως λογική άρνηση δεν υπάρχει, ιδεολογική πολιτική άρνηση δεν υπάρχει… υπάρχει όμως μία κενή πολιτική άρνηση τροφοδοτούμενη από άτομα που επειδή είναι στην κορυφή παρατάξεων νομίζουν πως κάποιοι είναι;… αλίμονο, και είναι οι ίδιοι που κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν αντιμετωπίζουν στο κρεβάτι τους το βάρος του εαυτού τους.
Μα αν δεν υπάρχουν παρατάξεις η πολιτική ζύμωση θα φωνάξει κάποιος; Η πολιτική ζύμωση ας υπάρξει. Ας δημιουργηθούν παρατάξεις με καθαρά φιλοσοφικό χαρακτήρα που θα διοργανώνουν debate. Ας γίνονται εκλογές που δεν θα επηρεάζουν κάπως ουσιαστικά τη λειτουργία του πανεπιστημίου. Εκλογές που απλώς θα αποτελούν γιορτή της φιλοσοφίας, της ελευθερίας της έκφρασης και της έμμεσης δημοκρατίας.
Τι κενές, αλήθεια, οι παραταξιακές εκλογές σαν κι αυτές που έγιναν όμως σήμερα; Τι χαμένα λεφτά, ενέργεια, δημιουργικότητα; Τι αναίτιο μίσος απέναντι σε αλλόδοξους και αποστάτες; Τι στραγγαλισμός της αυτοεκτίμησης; Τι βιασμός της πολιτικής ιδεολογίας; Τι άλλο να κάνει κανείς από το να βγάλει μια κραυγή σαν κι αυτή του Edvard Munch, μια κραυγή που ανάμεσα στους θορύβους από τις καταμετρήσεις των ψήφων και την αφισοκόλληση είναι τόσο υπόκωφη, τόσο απελπιστικά, σπαραχτικά υπόκωφη…
Παρασκευή 6 Μαΐου 2011
Αγάπες μου!
Χτες έτυχε να ακούσω κάποια σχόλια υπερπατριωτικά, φιλοαρχαιοελληνικά, αντιαμερικανικά και φυλετικού ρατσισμού γενικότερα προερχόμενα από άτομα σπουδαγμένα, μεγαλύτερα και, στα χαρτιά τουλάχιστον, του σοσιαλιστικού χώρου.
Λόγια σαν τα παραπάνω έχουν ακριβώς την ίδια επίδραση πάνω μου, όπως ένα τρυπάνι που σπάει το κρανίο μου και φτάνει μέχρι την τρίτη κοιλία (ιατρική ποζεριά).
Έμαθα, όπως όλοι στο Λύκειο, πως πατριωτισμός είναι η αγνή αγάπη για την πατρίδα, ενώ αντίθετα εθνικισμός είναι μία στείρα, με ρατσιστικές προεκτάσεις λατρεία. Μία καλή αναλογία είναι να αγαπάει κανείς τη μητέρα του, ενώ κάποιος άλλος να λατρεύει τη δικιά του και να μηδενίζει όλες τις άλλες. Άλλωστε και η πατρίδα φέρει και το προσωνύμιο «μητέρα» (ή «μαμά» στον μαύρο γάτο).
Περνώντας μέσα από τις τάξεις του Λυκείου, ζώντας σε μία μικρή κοινωνία, όπως αυτή των Τρικάλων συνάντησα αυτή τη μικρότητα και τη ψωροπερηφάνια των ελληναράδων, αλλά, δυστυχώς, ήρθα αντιμέτωπος και με έναν στείρο εθνικισμό που πίστευα πως θα τελείωνε με το τέλος της ήβης, μα ακόμα καλά κρατεί. Η αγάπη για το έθνος, για το στρατό μας, για την αστυνομία μας, για τους αρχιδαράδες επαναστάτες μας, για τις ελληνικές ομαδάρες. Η έχθρα ενάντια στα ξένα κράτη και ειδικά στην Τουρκία, Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία, τώρα τελευταία Γερμανία και, ανάλογα για το πότε οι κινήσεις της μας συμφέρουν ή όχι, Αμερική. Αυτές ήταν οι κύριες αξίες των περισσότερων συμμαθητών μου, αυτές ήταν μερικές από τις αξίες των προαναφερθέντων.
Και φυσικά δύο ήταν τα άλλα κύρια χαρακτηριστικά τους με την πρώτη θέση να καταλαμβάνει η ερωτική σχεδόν προσήλωση στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Είχαμε φιλοσόφους, είχαμε πολεμιστές, είχαμε συγγραφείς, αρχιτέκτονες και γλύπτες, είχαμε τον Περικλή, ΓΕΝΝΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ, είχαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες! Μερικοί επίσης σοβαρά πιστεύουν (σοβαρά όμως. Αλήθεια.) πως νικήσαμε τους Άτλαντες, πως πρώτοι φτάσαμε στην Αμερική, πως είμαστε απόγονοι ενός ανώτερου εξωγήινου πολιτισμού, πως οι πανέλληνες είναι αμέτρητοι ανάμεσα στον πληθυσμό των άλλων κρατών.
Με το δεύτερο χαρακτηριστικό να ακολουθεί και, ω θαύμα των θαυμάτων, να δένει άρτια με την επιληπτική κατοχή του αφροδισιακού αρχαιοελληνικού πνεύματος. Η, εξ ανατολής, χριστιανική διδασκαλία. Είμαστε όλοι Χριστιανοί ορθόδοξοι, το γράφουμε στο facebook, το θέλουμε στις ταυτότητες μας, κουβαλάμε τα σταυρουδάκια της βάφτισης στο λαιμό μας, ακούμε προφητείες και συμβουλές γεροντάδων, κουνάμε καταφατικά το κεφάλι με κλειστά τα μάτια: «έτσι, έτσι, καλά τα λέει», πάμε και μια φορά στην σταύρωση μέσα στον ναό της εκκλησίας, βρε αδερφέ. Και, αφού το βλέπεις, ο Θεός (πάντα το θ κεφαλαίο) έχει ξεχάσει τους μισητούς Εβραίους και είμαστε εμείς ο περιούσιος λαός του, εμάς αγαπάει πως το λένε!
Αγάπη για το έθνος! Ναι. Αγάπη για το στρατό μας! Εντάξει. Για την αστυνομία μας! Ναι, οκ. Για τους αρχιδαράδες επαναστάτες μας! Ναι, εν μέρει. Για τις ελληνικές ομαδάρες! Ε, άντε και γαμήσου, μαλακιστήρι. Όχι μόνο για τις ομάδες, όχι. Επειδή είσαι ψεύτης. Πώς κατηγορείς κάθε φορά τους βουλευτές; Ναι, τέτοιος είσαι και χειρότερος. Τουλάχιστον αυτοί λένε συνειδητά τα ψέματα που λένε. Εσύ δεν ξέρεις τι λες κιόλας. Αγάπη για το έθνος; Σοβαρά; Εσύ που έναν αντικαπνιστικό νόμο δεν μπορείς να τηρήσεις, που δεν σέβεσαι τις ώρες κοινής ησυχίας, που δεν σε νοιάζει ο γείτονας σου (μέρος του έθνους σου) παρά μονάχα να περάσει ο εαυτούλης σου καλά, που δουλεύεις όσο λιγότερο μπορείς, που διαβάζεις όσο λιγότερο μπορείς, που θες να παίρνεις όσα περισσότερα μπορείς [«γιατί έτσι παίρνουν και στις άλλες χώρες! (που διαβάζουν και δουλεύουν πολύ όμως)], που είσαι κύτταρο των καφετεριών, που σκορπάς ανελέητα εκατοντάδες ευρώ τα σαββατοκύριακα στα μπουζούκια, αλλά σε μία εγχείρηση να δώσεις τσιγκουνεύεσαι, που ξοδεύεις αμέτρητα λεφτά στις βενζίνες, τα ποτά, τα καινούργια ηχοσυστήματα και τις ζάντες, που κάθε νόμος για σένα είναι ακόμα ένα εμπόδιο για να το ξεπεράσεις; Κι εντάξει για τους άδικους νόμους. Εντάξει κι αν είσαι αναρχικός. Αλήθεια θα το καταλάβω. Αλλά όταν χαλάς τη δημόσια περιουσία, όπως όταν καταστρέφεις τα πάρκα, ρε, όταν πετάς κάτω τα σκουπίδια; Τι εθνοφύλακας είσαι εσύ; Παραφράζοντας τον Νίτσε: «Το ελληνικό έθνος, πέθανε! Εσείς το σκοτώσατε!»
Αγάπη για το στρατό και την αστυνομία; Που είσαι του στυλ «ο στρατός είναι τέλειος» κι αφού μπεις «270 και μία» και «δεν παλεύεται», αλλά όλο για αυτό μιλάς; Που σε πόλεμο δεν έχεις πάρει μέρος, δεν θες, θα βάλεις τον μπαμπά να σε βγάλει από το τάγμα αν τυχόν γίνει, αλλά ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ! Είναι αδύναμος εναντίον οποιουδήποτε σχεδόν άλλου στρατού, αλλά, ναι, ζήτω! ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΔΕΡΦΙΑ! Εικόνες που κλαίνε βυσσινάδα έχετε. Και η αστυνομία. Η υποκρισία της υποκρισίας! Όλο «κωλόμπατσοι», «κωλοτροχονόμοι», «κωλοματατζίδες» και οι περισσότεροι πάτε στην αστυνομία γιατί «δουλεύεις αμέσως»! Παρακαλάτε να μη σας δώσουν κλήση (για μία παρανομία σας ξεκάθαρη) κι έχετε συγγενείς αστυνομικούς που μαζί τους τα πάτε περίφημα! Που είναι τα αρχίδια σας, ώ, Hellinikarus archidaratus;
«Πρόγονοι επαναστάτες, 1821, Ελευθερία ή Θάνατος!», φωνάζετε. Μα όταν τα πανεπιστημιακά βιβλία σας φωνάζουν την αλήθεια, πάνε να σας διαφωτίσουν, εσείς τα κράζετε. Αρνείστε, τα αντικειμενικά στοιχεία! Εθελοτυφλείτε! Σας βγάζουν τον Κωλοκοτρόνη gay. Ε, και τι;! Που είναι το κακό; Πως τον μειώνει; Πως ΣΑΣ μειώνει; Και μη μου πείτε πως είναι αφύσικο και η φύση τα θέλει αλλιώς, γιατί ούτε φυσική, ούτε βιολογία ξέρετε.
Μα και ούτε αρχαία ελληνικά ξέρετε! Εδώ είναι το ωραίο. Ψέλνουμε ύμνους στους ολύμπιους, πλέκουμε εγκώμια για το παρελθόν, θέλουμε να ενστερνιστούμε τις αξίες του! Μα όταν στα θρανία εμφανίζονται μπροστά οι γραμματικές και τα συντακτικά μιλάμε με τον διπλανό μας για το ξεφτιλισμένο ελληνικό ποδόσφαιρο. «Είχαμε Περικλή, Αριστοτέλη, Όμηρο!» Διόρθωση, είχαν οι αρχαίοι έλληνες, εμείς οι νεοέλληνες που είμαστε αποτέλεσμα πρόσμιξης τόσων φυλών και μας ονόμασαν μερικοί αρχαιοελληνολάτρες ξένοι (που τόσο μισούμε τους ξένους) απόγονους των αρχαίων δεν έχουμε, ούτε είχαμε ποτέ τίποτα. Αλλά θα δεχτώ το επιχείρημα περί πολιτισμικής κληρονομιάς και όχι γενετικής (μικρή σημασία έχουν τα γονίδια με τον πολιτισμό που θα τυλιχτείς). Ναι, και πάλι. Τι κάνει εσύ, αγράμματε, κουτοπόνηρε ελληνάρα για το ελληνικό έθνος; Για να τιμήσεις τους προγόνους σου; Χουντικές παρελάσεις; Βρετανόφιλους χουλιγκανισμούς (μια φορά κι έναν καιρό στη Βρετανία, βέβαια); Πως τιμάς τα «ιερά χώματα» που πατάς; Πατώντας με τα Nike σου πάνω τους, υποκριτή των υποκριτών;
Και πως, αχ πως, συνδυάζεις βρε, την Δύση του αρχαιοελληνικού πνεύματος με την Ανατολή της ορθοδοξίας; Από τους αγαπημένους μου ήρωες της αρχαιότητας ήταν ο Προμηθέας που έστειλε τη φωτιά στους ανθρώπους και αψήφησε τους θεούς (ακόμα κι όταν ήμουν θρήσκος). Μα και ο ευλογημένος Αχιλλέας μόνος τους πάλευε και πέθανε, ο Πάρης ήταν αυτός που κρύφτηκε με θεϊκή βοήθεια, ο «κακός» της υπόθεσης. Τι θεούς και παναγίες μου λες που θες τη βοήθεια τους; Και γιατί να στη δώσουν; Σάμπως κάνεις ό,τι επιτάζει η θρησκεία σου; Όχι. Τι ορθόδοξος είσαι μετά; Η συμπεριφορά σου στο μόνο που διαφέρει από την πιο φιλελεύθερη χριστιανική συνιστώσα είναι το θέμα ανοχής των ομοφυλόφιλων.
Οι παπαρολογίες συνεχίζουν. «Έχουμε πάρει βραβεία, Νόμπελ!». Ναι, κι εσύ δεν έχεις διαβάσει καν εξώφυλλο από ποιητική συλλογή του Ελύτη και του Σεφέρη. «Βγάλαμε το τεστ, Παπ!» Ναι, αφού ο Παπανικολάου πήγε στη Γερμανία για μετεκπαίδευση και δεν ξέρεις καν πως λειτουργεί. «Χώρα της δημοκρατίας». Ναι, αλλά δεν ξέρεις καν τον ορισμό της, τι έλεγαν τότε δημοκρατία τι ονομάζουν τώρα..
Και γκρινιάζεις, γκρινιάζεις για την οικονομική κρίση, την κατάσταση… και τι κάνεις; Πες μου, τι κάνεις; Τίποτα. Για άλλη μια φορά δεν θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Για άλλη μια φορά δεν θα πάρεις θέση. Για άλλη μια φορά φταίνε οι άλλοι. Γιατί αν δεν θες ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, λαός είσαι ρε πούστη μου, 600 άτομα είναι, ανατρέπεις την κυβέρνηση. Βγες κι από την ΕΕ. Αφού δε σου αρέσει, γιατί δεν το κάνεις; Ωραία γκρινιάζεις. Άντε, κουνήσου! Γκρινιάζεις. Καπιταλισμό δεν ήθελες; Να παίρνεις εις βάρος άλλων δεν ήθελες. Ε, έπαιξες κι έχασες. Και το λέω εγώ που αν με κρίνω από μερικές απόψεις μου είμαι καπιταλιστής (όχι κάποιο ελληνικό δεξιό κόμμα όμως). Έτσι είναι το σύστημα, το παιχνίδι. Δεν σου αρέσει; Μπορείς να το ανατρέψεις. Κάνε την επανάσταση σου! Δεν μπορείς τώρα; Γιατί; Α, γιατί θα πας στις 3 για καφέ και τσιγάρο.
Τελικά με τέτοια ψευτιά, υποκρισία, ψωροπερηφάνια, ειδωλολατρία (γιατί είδωλα φτιάξαμε παλιών αξιών και ιδανικών), τεμπελιά, ωχαδερφισμό, πολιτική διχοτόμηση, εθελοτυφλία μακάρι να είμαστε ο περιούσιος λαός του θεού! Μακάρι να μας δοκιμάζει, μακάρι να είναι εκεί την τελευταία στιγμή να μας σώσει. Γιατί μόνοι μας δεν τα καταφέρνουμε. Γιατί τους «βαρβάρους» που προσφέρονται να βοηθήσουν τους εξοστρακίζουμε. Όπα!
Λόγια σαν τα παραπάνω έχουν ακριβώς την ίδια επίδραση πάνω μου, όπως ένα τρυπάνι που σπάει το κρανίο μου και φτάνει μέχρι την τρίτη κοιλία (ιατρική ποζεριά).
Έμαθα, όπως όλοι στο Λύκειο, πως πατριωτισμός είναι η αγνή αγάπη για την πατρίδα, ενώ αντίθετα εθνικισμός είναι μία στείρα, με ρατσιστικές προεκτάσεις λατρεία. Μία καλή αναλογία είναι να αγαπάει κανείς τη μητέρα του, ενώ κάποιος άλλος να λατρεύει τη δικιά του και να μηδενίζει όλες τις άλλες. Άλλωστε και η πατρίδα φέρει και το προσωνύμιο «μητέρα» (ή «μαμά» στον μαύρο γάτο).
Περνώντας μέσα από τις τάξεις του Λυκείου, ζώντας σε μία μικρή κοινωνία, όπως αυτή των Τρικάλων συνάντησα αυτή τη μικρότητα και τη ψωροπερηφάνια των ελληναράδων, αλλά, δυστυχώς, ήρθα αντιμέτωπος και με έναν στείρο εθνικισμό που πίστευα πως θα τελείωνε με το τέλος της ήβης, μα ακόμα καλά κρατεί. Η αγάπη για το έθνος, για το στρατό μας, για την αστυνομία μας, για τους αρχιδαράδες επαναστάτες μας, για τις ελληνικές ομαδάρες. Η έχθρα ενάντια στα ξένα κράτη και ειδικά στην Τουρκία, Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία, τώρα τελευταία Γερμανία και, ανάλογα για το πότε οι κινήσεις της μας συμφέρουν ή όχι, Αμερική. Αυτές ήταν οι κύριες αξίες των περισσότερων συμμαθητών μου, αυτές ήταν μερικές από τις αξίες των προαναφερθέντων.
Και φυσικά δύο ήταν τα άλλα κύρια χαρακτηριστικά τους με την πρώτη θέση να καταλαμβάνει η ερωτική σχεδόν προσήλωση στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Είχαμε φιλοσόφους, είχαμε πολεμιστές, είχαμε συγγραφείς, αρχιτέκτονες και γλύπτες, είχαμε τον Περικλή, ΓΕΝΝΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ, είχαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες! Μερικοί επίσης σοβαρά πιστεύουν (σοβαρά όμως. Αλήθεια.) πως νικήσαμε τους Άτλαντες, πως πρώτοι φτάσαμε στην Αμερική, πως είμαστε απόγονοι ενός ανώτερου εξωγήινου πολιτισμού, πως οι πανέλληνες είναι αμέτρητοι ανάμεσα στον πληθυσμό των άλλων κρατών.
Με το δεύτερο χαρακτηριστικό να ακολουθεί και, ω θαύμα των θαυμάτων, να δένει άρτια με την επιληπτική κατοχή του αφροδισιακού αρχαιοελληνικού πνεύματος. Η, εξ ανατολής, χριστιανική διδασκαλία. Είμαστε όλοι Χριστιανοί ορθόδοξοι, το γράφουμε στο facebook, το θέλουμε στις ταυτότητες μας, κουβαλάμε τα σταυρουδάκια της βάφτισης στο λαιμό μας, ακούμε προφητείες και συμβουλές γεροντάδων, κουνάμε καταφατικά το κεφάλι με κλειστά τα μάτια: «έτσι, έτσι, καλά τα λέει», πάμε και μια φορά στην σταύρωση μέσα στον ναό της εκκλησίας, βρε αδερφέ. Και, αφού το βλέπεις, ο Θεός (πάντα το θ κεφαλαίο) έχει ξεχάσει τους μισητούς Εβραίους και είμαστε εμείς ο περιούσιος λαός του, εμάς αγαπάει πως το λένε!
Αγάπη για το έθνος! Ναι. Αγάπη για το στρατό μας! Εντάξει. Για την αστυνομία μας! Ναι, οκ. Για τους αρχιδαράδες επαναστάτες μας! Ναι, εν μέρει. Για τις ελληνικές ομαδάρες! Ε, άντε και γαμήσου, μαλακιστήρι. Όχι μόνο για τις ομάδες, όχι. Επειδή είσαι ψεύτης. Πώς κατηγορείς κάθε φορά τους βουλευτές; Ναι, τέτοιος είσαι και χειρότερος. Τουλάχιστον αυτοί λένε συνειδητά τα ψέματα που λένε. Εσύ δεν ξέρεις τι λες κιόλας. Αγάπη για το έθνος; Σοβαρά; Εσύ που έναν αντικαπνιστικό νόμο δεν μπορείς να τηρήσεις, που δεν σέβεσαι τις ώρες κοινής ησυχίας, που δεν σε νοιάζει ο γείτονας σου (μέρος του έθνους σου) παρά μονάχα να περάσει ο εαυτούλης σου καλά, που δουλεύεις όσο λιγότερο μπορείς, που διαβάζεις όσο λιγότερο μπορείς, που θες να παίρνεις όσα περισσότερα μπορείς [«γιατί έτσι παίρνουν και στις άλλες χώρες! (που διαβάζουν και δουλεύουν πολύ όμως)], που είσαι κύτταρο των καφετεριών, που σκορπάς ανελέητα εκατοντάδες ευρώ τα σαββατοκύριακα στα μπουζούκια, αλλά σε μία εγχείρηση να δώσεις τσιγκουνεύεσαι, που ξοδεύεις αμέτρητα λεφτά στις βενζίνες, τα ποτά, τα καινούργια ηχοσυστήματα και τις ζάντες, που κάθε νόμος για σένα είναι ακόμα ένα εμπόδιο για να το ξεπεράσεις; Κι εντάξει για τους άδικους νόμους. Εντάξει κι αν είσαι αναρχικός. Αλήθεια θα το καταλάβω. Αλλά όταν χαλάς τη δημόσια περιουσία, όπως όταν καταστρέφεις τα πάρκα, ρε, όταν πετάς κάτω τα σκουπίδια; Τι εθνοφύλακας είσαι εσύ; Παραφράζοντας τον Νίτσε: «Το ελληνικό έθνος, πέθανε! Εσείς το σκοτώσατε!»
Αγάπη για το στρατό και την αστυνομία; Που είσαι του στυλ «ο στρατός είναι τέλειος» κι αφού μπεις «270 και μία» και «δεν παλεύεται», αλλά όλο για αυτό μιλάς; Που σε πόλεμο δεν έχεις πάρει μέρος, δεν θες, θα βάλεις τον μπαμπά να σε βγάλει από το τάγμα αν τυχόν γίνει, αλλά ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ! Είναι αδύναμος εναντίον οποιουδήποτε σχεδόν άλλου στρατού, αλλά, ναι, ζήτω! ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΔΕΡΦΙΑ! Εικόνες που κλαίνε βυσσινάδα έχετε. Και η αστυνομία. Η υποκρισία της υποκρισίας! Όλο «κωλόμπατσοι», «κωλοτροχονόμοι», «κωλοματατζίδες» και οι περισσότεροι πάτε στην αστυνομία γιατί «δουλεύεις αμέσως»! Παρακαλάτε να μη σας δώσουν κλήση (για μία παρανομία σας ξεκάθαρη) κι έχετε συγγενείς αστυνομικούς που μαζί τους τα πάτε περίφημα! Που είναι τα αρχίδια σας, ώ, Hellinikarus archidaratus;
«Πρόγονοι επαναστάτες, 1821, Ελευθερία ή Θάνατος!», φωνάζετε. Μα όταν τα πανεπιστημιακά βιβλία σας φωνάζουν την αλήθεια, πάνε να σας διαφωτίσουν, εσείς τα κράζετε. Αρνείστε, τα αντικειμενικά στοιχεία! Εθελοτυφλείτε! Σας βγάζουν τον Κωλοκοτρόνη gay. Ε, και τι;! Που είναι το κακό; Πως τον μειώνει; Πως ΣΑΣ μειώνει; Και μη μου πείτε πως είναι αφύσικο και η φύση τα θέλει αλλιώς, γιατί ούτε φυσική, ούτε βιολογία ξέρετε.
Μα και ούτε αρχαία ελληνικά ξέρετε! Εδώ είναι το ωραίο. Ψέλνουμε ύμνους στους ολύμπιους, πλέκουμε εγκώμια για το παρελθόν, θέλουμε να ενστερνιστούμε τις αξίες του! Μα όταν στα θρανία εμφανίζονται μπροστά οι γραμματικές και τα συντακτικά μιλάμε με τον διπλανό μας για το ξεφτιλισμένο ελληνικό ποδόσφαιρο. «Είχαμε Περικλή, Αριστοτέλη, Όμηρο!» Διόρθωση, είχαν οι αρχαίοι έλληνες, εμείς οι νεοέλληνες που είμαστε αποτέλεσμα πρόσμιξης τόσων φυλών και μας ονόμασαν μερικοί αρχαιοελληνολάτρες ξένοι (που τόσο μισούμε τους ξένους) απόγονους των αρχαίων δεν έχουμε, ούτε είχαμε ποτέ τίποτα. Αλλά θα δεχτώ το επιχείρημα περί πολιτισμικής κληρονομιάς και όχι γενετικής (μικρή σημασία έχουν τα γονίδια με τον πολιτισμό που θα τυλιχτείς). Ναι, και πάλι. Τι κάνει εσύ, αγράμματε, κουτοπόνηρε ελληνάρα για το ελληνικό έθνος; Για να τιμήσεις τους προγόνους σου; Χουντικές παρελάσεις; Βρετανόφιλους χουλιγκανισμούς (μια φορά κι έναν καιρό στη Βρετανία, βέβαια); Πως τιμάς τα «ιερά χώματα» που πατάς; Πατώντας με τα Nike σου πάνω τους, υποκριτή των υποκριτών;
Και πως, αχ πως, συνδυάζεις βρε, την Δύση του αρχαιοελληνικού πνεύματος με την Ανατολή της ορθοδοξίας; Από τους αγαπημένους μου ήρωες της αρχαιότητας ήταν ο Προμηθέας που έστειλε τη φωτιά στους ανθρώπους και αψήφησε τους θεούς (ακόμα κι όταν ήμουν θρήσκος). Μα και ο ευλογημένος Αχιλλέας μόνος τους πάλευε και πέθανε, ο Πάρης ήταν αυτός που κρύφτηκε με θεϊκή βοήθεια, ο «κακός» της υπόθεσης. Τι θεούς και παναγίες μου λες που θες τη βοήθεια τους; Και γιατί να στη δώσουν; Σάμπως κάνεις ό,τι επιτάζει η θρησκεία σου; Όχι. Τι ορθόδοξος είσαι μετά; Η συμπεριφορά σου στο μόνο που διαφέρει από την πιο φιλελεύθερη χριστιανική συνιστώσα είναι το θέμα ανοχής των ομοφυλόφιλων.
Οι παπαρολογίες συνεχίζουν. «Έχουμε πάρει βραβεία, Νόμπελ!». Ναι, κι εσύ δεν έχεις διαβάσει καν εξώφυλλο από ποιητική συλλογή του Ελύτη και του Σεφέρη. «Βγάλαμε το τεστ, Παπ!» Ναι, αφού ο Παπανικολάου πήγε στη Γερμανία για μετεκπαίδευση και δεν ξέρεις καν πως λειτουργεί. «Χώρα της δημοκρατίας». Ναι, αλλά δεν ξέρεις καν τον ορισμό της, τι έλεγαν τότε δημοκρατία τι ονομάζουν τώρα..
Και γκρινιάζεις, γκρινιάζεις για την οικονομική κρίση, την κατάσταση… και τι κάνεις; Πες μου, τι κάνεις; Τίποτα. Για άλλη μια φορά δεν θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Για άλλη μια φορά δεν θα πάρεις θέση. Για άλλη μια φορά φταίνε οι άλλοι. Γιατί αν δεν θες ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, λαός είσαι ρε πούστη μου, 600 άτομα είναι, ανατρέπεις την κυβέρνηση. Βγες κι από την ΕΕ. Αφού δε σου αρέσει, γιατί δεν το κάνεις; Ωραία γκρινιάζεις. Άντε, κουνήσου! Γκρινιάζεις. Καπιταλισμό δεν ήθελες; Να παίρνεις εις βάρος άλλων δεν ήθελες. Ε, έπαιξες κι έχασες. Και το λέω εγώ που αν με κρίνω από μερικές απόψεις μου είμαι καπιταλιστής (όχι κάποιο ελληνικό δεξιό κόμμα όμως). Έτσι είναι το σύστημα, το παιχνίδι. Δεν σου αρέσει; Μπορείς να το ανατρέψεις. Κάνε την επανάσταση σου! Δεν μπορείς τώρα; Γιατί; Α, γιατί θα πας στις 3 για καφέ και τσιγάρο.
Τελικά με τέτοια ψευτιά, υποκρισία, ψωροπερηφάνια, ειδωλολατρία (γιατί είδωλα φτιάξαμε παλιών αξιών και ιδανικών), τεμπελιά, ωχαδερφισμό, πολιτική διχοτόμηση, εθελοτυφλία μακάρι να είμαστε ο περιούσιος λαός του θεού! Μακάρι να μας δοκιμάζει, μακάρι να είναι εκεί την τελευταία στιγμή να μας σώσει. Γιατί μόνοι μας δεν τα καταφέρνουμε. Γιατί τους «βαρβάρους» που προσφέρονται να βοηθήσουν τους εξοστρακίζουμε. Όπα!
Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011
Από Σκόνη
Ξεκινάς στη ζωή, συνήθως, σε δρόμο ασφαλτοστρωμένο και προχωράς μπροστά. Παρέα σου κόσμος πολύς, «θα βρω πολλούς ακόμα» σκέφτεσαι και δεν φοβάσαι. Στο πρώτο σταυροδρόμι σε καθοδηγεί η μαμά σου και ο μπαμπάς σου. Και στα επόμενα όλο και περισσότεροι σου λένε κατά που να κάνεις. Ονειρεύεσαι μια μέρα να γίνεις σαν όλους αυτούς, να γνωρίζεις και να καθοδηγείς. Για να το κάνεις, λογικά, θα πρέπει να φτάσεις στο τέλος του δρόμου μετά από καιρό και να μεταλάβεις την απόλυτη γνώση.
Σα μεγαλώνεις αρχίζεις και νομίζεις πως κάποιος είσαι. Στην πραγματικότητα ακόμα ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Οι παλιοί σου δάσκαλοι χάνονται από την ακτινοβολία του ειδώλου σου. Βλέπεις στους άλλους εσένα και είδωλα που μοιάζουν με σένα. Τότε αρχίζεις και αμφισβητείς, καις με τις πυρωμένες σου παλάμες κάθε έννοια που πιάνεις. Κανένας από τους παλιούς πια δεν γνωρίζει. Ο δρόμος είναι απλό τσιμέντο.
Χιλιόμετρα αργότερα και ο δρόμος είναι χωμάτινος, τα πόδια σου χάνονται στη σκόνη. Διψάς. Νόμιζες πως ήξερες μα είδες πως δεν υπάρχει γνώση. Τουλάχιστον όχι η γνώση που νόμιζες. Η απόλυτη αλήθεια, η ουσία των πραγμάτων, η βεβαιότητα έχουνε γίνει μέρος της σκιάς σου – δημιούργημα από την ακτινοβολία αυτή τη φορά του ήλιου που ψήνει το κεφάλι σου.
Φτάνεις τότε σε ένα σταυροδρόμι και ψάχνεις να βρεις τους παλιούς δασκάλους, τις παλιές συμβουλές – έστω τη γνώση που απέκτησες! Και δεν υπάρχει τίποτα παρά μονάχα σκόνη. Εύχεσαι να ήσουν παιδί, εύχεσαι να μην γνώριζες την αγνωσία, εύχεσαι ο δρόμος να ήταν άσφαλτος μα είναι χώμα και πέτρες και άμμος και σκόνη. Όλα όσα πέρασες έχουν απλά βρομίσει τα παπούτσια σου.
Κουρασμένος λυγίζεις και στηρίζεσαι πια στα πονεμένα σου γόνατα. Δεν έχεις φτάσει στο τέλος. Μα ποιος τέλος; Καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει. Πως πάντα θα υπάρχει μια στροφή, πάντα το αδιέξοδο μόλις το φτάνεις θα φανερώνει ξεκάθαρα το σωστό το δρόμο. Και αυτή η γνώση είναι το μόνο βέβαιο που μπορείς να συναντήσεις.
Ω, ο δρόμος… αυτό είσαι τελικά. Όλο σου το είναι είναι χαραγμένο και με μια εμπειρία, ένα πετραδάκι, έναν χωμάτινο σβόλο. Και η ζωή είναι ο δρόμος, ατέλειωτος, αβέβαιος και δύσκολος. Με το άγνωστο να παραμονεύει σε κάθε στροφή, σε κάθε διχάλα. Και δεν υπάρχουν χαμένα μονοπάτια, γιατί είσαι ένα μονοπάτι από μόνος σου, χιλιοπατημένο, σκονισμένο από την άμμο όλων των άλλων που συνάντησες στο ταξίδι σου. Κι αν φτάσει η ώρα να δώσεις κι εσύ την συμβουλή σου, μόνο μια χούφτα σκόνη μπορείς να προσφέρεις κι αυτή θα πάει χαμένη. Πώς να ερμηνεύσει κανείς τη σκόνη αν δεν έχει βουλιάξει μέσα της, λυγίζοντας στα γόνατά του, σαν εσένα τώρα, έστω και μία φορά;
Εμπνευσμένο από τα τραγούδια of dust, road salt, losing my innocence από το cd Road Salt των Pain of Salvation.
Σα μεγαλώνεις αρχίζεις και νομίζεις πως κάποιος είσαι. Στην πραγματικότητα ακόμα ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Οι παλιοί σου δάσκαλοι χάνονται από την ακτινοβολία του ειδώλου σου. Βλέπεις στους άλλους εσένα και είδωλα που μοιάζουν με σένα. Τότε αρχίζεις και αμφισβητείς, καις με τις πυρωμένες σου παλάμες κάθε έννοια που πιάνεις. Κανένας από τους παλιούς πια δεν γνωρίζει. Ο δρόμος είναι απλό τσιμέντο.
Χιλιόμετρα αργότερα και ο δρόμος είναι χωμάτινος, τα πόδια σου χάνονται στη σκόνη. Διψάς. Νόμιζες πως ήξερες μα είδες πως δεν υπάρχει γνώση. Τουλάχιστον όχι η γνώση που νόμιζες. Η απόλυτη αλήθεια, η ουσία των πραγμάτων, η βεβαιότητα έχουνε γίνει μέρος της σκιάς σου – δημιούργημα από την ακτινοβολία αυτή τη φορά του ήλιου που ψήνει το κεφάλι σου.
Φτάνεις τότε σε ένα σταυροδρόμι και ψάχνεις να βρεις τους παλιούς δασκάλους, τις παλιές συμβουλές – έστω τη γνώση που απέκτησες! Και δεν υπάρχει τίποτα παρά μονάχα σκόνη. Εύχεσαι να ήσουν παιδί, εύχεσαι να μην γνώριζες την αγνωσία, εύχεσαι ο δρόμος να ήταν άσφαλτος μα είναι χώμα και πέτρες και άμμος και σκόνη. Όλα όσα πέρασες έχουν απλά βρομίσει τα παπούτσια σου.
Κουρασμένος λυγίζεις και στηρίζεσαι πια στα πονεμένα σου γόνατα. Δεν έχεις φτάσει στο τέλος. Μα ποιος τέλος; Καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει. Πως πάντα θα υπάρχει μια στροφή, πάντα το αδιέξοδο μόλις το φτάνεις θα φανερώνει ξεκάθαρα το σωστό το δρόμο. Και αυτή η γνώση είναι το μόνο βέβαιο που μπορείς να συναντήσεις.
Ω, ο δρόμος… αυτό είσαι τελικά. Όλο σου το είναι είναι χαραγμένο και με μια εμπειρία, ένα πετραδάκι, έναν χωμάτινο σβόλο. Και η ζωή είναι ο δρόμος, ατέλειωτος, αβέβαιος και δύσκολος. Με το άγνωστο να παραμονεύει σε κάθε στροφή, σε κάθε διχάλα. Και δεν υπάρχουν χαμένα μονοπάτια, γιατί είσαι ένα μονοπάτι από μόνος σου, χιλιοπατημένο, σκονισμένο από την άμμο όλων των άλλων που συνάντησες στο ταξίδι σου. Κι αν φτάσει η ώρα να δώσεις κι εσύ την συμβουλή σου, μόνο μια χούφτα σκόνη μπορείς να προσφέρεις κι αυτή θα πάει χαμένη. Πώς να ερμηνεύσει κανείς τη σκόνη αν δεν έχει βουλιάξει μέσα της, λυγίζοντας στα γόνατά του, σαν εσένα τώρα, έστω και μία φορά;
Εμπνευσμένο από τα τραγούδια of dust, road salt, losing my innocence από το cd Road Salt των Pain of Salvation.
Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011
Φτου ξελευθερία
Τελείωσε η εξεταστική. Κουραστική, πολύ κουραστική, αλλά αν εξαιρέσει κανείς τα σπλάχνα που δεν τα έδωσα, όλα τα άλλα πρέπει να τα πέρασα (αγγεία – νεύρα βγήκαν και τα πέρασα με 8!). Δεν μπορώ να το πιστέψω πως έφυγε αυτή η μαύρη περίοδος. Γιατί μαύρη; Επειδή αν δεν έχεις ανοίξει το βιβλίο στα 3 από τα 5 μαθήματα που έδινες και κανένα τους δεν είναι βόλτα στο πάρκο (είναι αγγλική φράση αυτή;) – μάλλον, όλα τους ήταν ένα κι ένα σε δυσκολία και έκταση, τότε έχεις μία εβδομάδα για να βγάλεις εκατοντάδες σελίδες και πιστέψτε με δεν είναι ούτε εύκολο ούτε ευχάριστο, ακόμα κι αν το μάθημα είναι ενδιαφέρον. Το τελευταίο μάθημα που ήταν διπλό (Εμβρυολογία – Ιστολογια 1 και λέω 1 επειδή στο επόμενο εξάμηνο έχουμε και Εμβρυολογία – Ιστολογία 2 που είναι συστημική approach aka αχ βαχ), έφτασα στο σημείο να μην το δώσω, αλλά ευτυχώς η κοπέλα μου με έπεισε και όπως έγραψα και πιο πάνω πρέπει να το πέρασα.
Και από Δευτέρα… καινούργιο εξάμηνο!... Περιλαμβάνει Φυσιολογία με γαστρεντερικό, εγκέφαλο – νωτιαίο μυελό, αισθητήρια όργανα, ορμόνες, γεννητικό, Ανατομία με εγκέφαλο, νωτιαίο, αισθητήρια όργανα κτλ (ουσιαστικά το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα), την Ιστολογία – Εμβρυολογία 2 που ανέφερα πιο πάνω και Αγγλικά 2. Δηλαδή, τρία μαθήματα ουσιαστικά (ελάτε, τα αγγλικά δεν πιάνονται). Σκέφτομαι να πατάω και στα αμφιθέατρα αυτό το εξάμηνο, αλλά κι αυτό να μην κάνω να ΔΙΑΒΑΣΩ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΕΞΑΜΗΝΟΥ. Θα έχω και πιο ξεκούραστη επόμενη εξεταστική και μεγαλύτερες πιθανότητες για κανά καλό βαθμό. Θα δούμε πως θα πάει… είμαι ακόμα κουρασμένος από το προηγούμενο (έβρεξε και τη μέρα που τελείωσε!~) και αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι ξεκούραση, χαλάρωση και να μην ακούσω τη λέξη «επιθύλιο» για κάμποσο καιρό…
Όσον αφορά το blog αποφάσισα να το ανανεώνω πιο συχνά. Θα υπάρχουν αρκετά κείμενα με απλώς σκέψεις ή αναφορά στην καθημερινότητα μου, αλλά σαφώς και οι παλιές (καλές;) ιστορίες και κείμενα. Ίσως να βάζω και καμιά φωτογραφία και βίντεο, αλλά δεν είμαι ακόμα σίγουρος. Το Biology of A Simple Life το δουλεύω και το ίδιο κι ένα κείμενο με εκτρώσεις και έμβρυα. Αν σήμερα είχα δυνάμεις (γιατί χρόνο έχω, yay!) θα τα συνέχιζα, αλλά θα τα αφήσω για άλλη μέρα. Το σίγουρο είναι πως θα ανέβουν κάποια στιγμή. Το blog επίσης θα πρέπει να πάρει και λίγο από την εσωτερική μου τρέλα και το outlook μου στη ζωή και να ζωντανέψει λίγο. Άλλωστε θέλει κι αυτό ενασχόληση και καινοτομία, και δεν έχω εφαρμόσει τίποτα από τα δύο. Δεν θα το ξεbordelέψω – μην ανησυχείτε.
Πάω να κάνω ένα μπάνιο και να πιω καφέ στα Ζώγια (αν και ακριβοί είναι πρωτότυποι και γαμάτοι και με ποτό μέσα, κάτι που ακυρώνει την original επίδραση του καφέ πάνω σου, αλλά είναι γαμάτοι και πρωτότυποι αν και ακριβοί) και δεν ξέρω μετά. Δεν έχει καν νόημα να το γράψω στο μπλογκ, αλλά πραγματικά το μόνο που θέλω είναι ησυχία και νταβαντούρι yok.
Και από Δευτέρα… καινούργιο εξάμηνο!... Περιλαμβάνει Φυσιολογία με γαστρεντερικό, εγκέφαλο – νωτιαίο μυελό, αισθητήρια όργανα, ορμόνες, γεννητικό, Ανατομία με εγκέφαλο, νωτιαίο, αισθητήρια όργανα κτλ (ουσιαστικά το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα), την Ιστολογία – Εμβρυολογία 2 που ανέφερα πιο πάνω και Αγγλικά 2. Δηλαδή, τρία μαθήματα ουσιαστικά (ελάτε, τα αγγλικά δεν πιάνονται). Σκέφτομαι να πατάω και στα αμφιθέατρα αυτό το εξάμηνο, αλλά κι αυτό να μην κάνω να ΔΙΑΒΑΣΩ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΕΞΑΜΗΝΟΥ. Θα έχω και πιο ξεκούραστη επόμενη εξεταστική και μεγαλύτερες πιθανότητες για κανά καλό βαθμό. Θα δούμε πως θα πάει… είμαι ακόμα κουρασμένος από το προηγούμενο (έβρεξε και τη μέρα που τελείωσε!~) και αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι ξεκούραση, χαλάρωση και να μην ακούσω τη λέξη «επιθύλιο» για κάμποσο καιρό…
Όσον αφορά το blog αποφάσισα να το ανανεώνω πιο συχνά. Θα υπάρχουν αρκετά κείμενα με απλώς σκέψεις ή αναφορά στην καθημερινότητα μου, αλλά σαφώς και οι παλιές (καλές;) ιστορίες και κείμενα. Ίσως να βάζω και καμιά φωτογραφία και βίντεο, αλλά δεν είμαι ακόμα σίγουρος. Το Biology of A Simple Life το δουλεύω και το ίδιο κι ένα κείμενο με εκτρώσεις και έμβρυα. Αν σήμερα είχα δυνάμεις (γιατί χρόνο έχω, yay!) θα τα συνέχιζα, αλλά θα τα αφήσω για άλλη μέρα. Το σίγουρο είναι πως θα ανέβουν κάποια στιγμή. Το blog επίσης θα πρέπει να πάρει και λίγο από την εσωτερική μου τρέλα και το outlook μου στη ζωή και να ζωντανέψει λίγο. Άλλωστε θέλει κι αυτό ενασχόληση και καινοτομία, και δεν έχω εφαρμόσει τίποτα από τα δύο. Δεν θα το ξεbordelέψω – μην ανησυχείτε.
Πάω να κάνω ένα μπάνιο και να πιω καφέ στα Ζώγια (αν και ακριβοί είναι πρωτότυποι και γαμάτοι και με ποτό μέσα, κάτι που ακυρώνει την original επίδραση του καφέ πάνω σου, αλλά είναι γαμάτοι και πρωτότυποι αν και ακριβοί) και δεν ξέρω μετά. Δεν έχει καν νόημα να το γράψω στο μπλογκ, αλλά πραγματικά το μόνο που θέλω είναι ησυχία και νταβαντούρι yok.
Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010
Κυνικές σκέψεις τα Χριστούγεννα
Οι φιλόσοφοι όχι μόνο δεν σου λένε πώς να κάνεις αυτό που προτείνουν, μα τις περισσότερες φορές δεν το εφαρμόζουν ούτε οι ίδιοι.
Πιο εύκολα δίνουμε φαγητό σε ένα αδέσποτο, παρά σε έναν ζητιάνο. Είτε γιατί δεν μας νοιάζει είτε γιατί κατά έναν παράδοξο λόγο ντρεπόμαστε.
Συνήθως ξέρουμε τι δεν θέλουμε μην έχοντας την παραμικρή ιδέα το τι είναι ακριβώς αυτό που ζητάμε.
Όταν μας συμφέρει, δεν μας επηρεάζει ή δεν μας απειλεί λέμε πως «έτσι είναι ο κόσμος, τι να κάνουμε;». Όταν η σκιά του μας ακολουθεί λέμε πως είναι άδικο, δεν φταίμε κι αφού δεν φταίμε γιατί να πρέπει να υποστούμε εμείς τις συνέπειες. Η απάντηση εκείνων που η κατάσταση μας τους συμφέρει, δεν τους επηρεάζει ή δεν τους απειλεί λένε «έτσι είναι ο κόσμος, τι να κάνουμε;»
Στο τέλειο σχέδιο έχουν οπωσδήποτε παραλειφθεί κάποιες παράμετροι.
Είναι ανάμεσα στο ΔΝΤ και στην έξοδο από την ευρωζώνη με προσφορά, αν είμαστε τυχεροί, ξένων κρατών, με το αζημίωτο φυσικά. Και στις δύο περιπτώσεις ο κόσμος θα πεινάει. Το ΔΝΤ δεν επιτρέπει να χρησιμοποιήσει η Ελλάδα πλούσια κοιτάσματα, αν έχει, οι ξένες χώρες θα τα θέλουν ως αντάλλαγμα. Είναι κρίμα να πεινάει ο κόσμος, αλλά νομίζω πως πρέπει να σκάσουμε και λίγο. Παραπομπή στο «έτσι είναι ο κόσμος τι να κάνουμε;»
Το να μάθει κανείς τέλεια ανατομία είναι δύσκολο έως πανδύσκολο. Ανατόμοι και όλα δεν τα ξέρουν.
Κάθε φορά που σκάμε από το φαγητό πρέπει να αισθανόμαστε άσχημα, όχι από δυσφορία, αλλά από ντροπή.
Κάθε φορά που νομίζεις πως ικανοποιείς όλες σου τις ανάγκες γεννιούνται καινούργιες. Δεν είναι ηθικά μεμπτό, αλλά χαρακτηριστικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.
Η ηθική είναι αποτέλεσμα γονιδιακών και κοινωνικών παραγόντων. Το ηθικό σου ίσως να μην είναι δικό μου ηθικό. Κανένας μας δεν κάνει λάθος. Εννοείται πως έναν από εμάς να μη τον συμφέρει. Παραπομπή στο «έτσι είναι ο κόσμος, τι να κάνουμε;»
Όποιος διαβάσει ιστορία θα χάσει πάσα ιδέα που είχε για όλα τα μεγάλα γεγονότα, π.χ. επαναστάσεις. Δεν είναι τα ιδεώδη που κινούν τον τροχό της ιστορίας, αλλά τα μεγάλα συμφέροντα.
Πάντα κάποιος θα είναι από πάνω. Εκατομμύρια χρόνια φυσικής ιστορίας το τεκμηριώνουν αυτό.
Ο κόσμος δεν αλλάζει με ιδεολογίες που πηγαίνουν κόντρα στη φύση του ανθρώπου. Εκτός αν επιβληθούν δια ροπάλου. Δεν διαφέρει σε τίποτα ένα αυστηρό σε νόμους κομμουνιστικό κράτος από την ιερά εξέταση.
Κάτι πάει στραβά με τον κόσμο. Κάτι μας ενοχλεί. Κάτι πρέπει να γίνει. Με αυτή την ενόχληση θα πεθάνουμε.
Πιο εύκολα δίνουμε φαγητό σε ένα αδέσποτο, παρά σε έναν ζητιάνο. Είτε γιατί δεν μας νοιάζει είτε γιατί κατά έναν παράδοξο λόγο ντρεπόμαστε.
Συνήθως ξέρουμε τι δεν θέλουμε μην έχοντας την παραμικρή ιδέα το τι είναι ακριβώς αυτό που ζητάμε.
Όταν μας συμφέρει, δεν μας επηρεάζει ή δεν μας απειλεί λέμε πως «έτσι είναι ο κόσμος, τι να κάνουμε;». Όταν η σκιά του μας ακολουθεί λέμε πως είναι άδικο, δεν φταίμε κι αφού δεν φταίμε γιατί να πρέπει να υποστούμε εμείς τις συνέπειες. Η απάντηση εκείνων που η κατάσταση μας τους συμφέρει, δεν τους επηρεάζει ή δεν τους απειλεί λένε «έτσι είναι ο κόσμος, τι να κάνουμε;»
Στο τέλειο σχέδιο έχουν οπωσδήποτε παραλειφθεί κάποιες παράμετροι.
Είναι ανάμεσα στο ΔΝΤ και στην έξοδο από την ευρωζώνη με προσφορά, αν είμαστε τυχεροί, ξένων κρατών, με το αζημίωτο φυσικά. Και στις δύο περιπτώσεις ο κόσμος θα πεινάει. Το ΔΝΤ δεν επιτρέπει να χρησιμοποιήσει η Ελλάδα πλούσια κοιτάσματα, αν έχει, οι ξένες χώρες θα τα θέλουν ως αντάλλαγμα. Είναι κρίμα να πεινάει ο κόσμος, αλλά νομίζω πως πρέπει να σκάσουμε και λίγο. Παραπομπή στο «έτσι είναι ο κόσμος τι να κάνουμε;»
Το να μάθει κανείς τέλεια ανατομία είναι δύσκολο έως πανδύσκολο. Ανατόμοι και όλα δεν τα ξέρουν.
Κάθε φορά που σκάμε από το φαγητό πρέπει να αισθανόμαστε άσχημα, όχι από δυσφορία, αλλά από ντροπή.
Κάθε φορά που νομίζεις πως ικανοποιείς όλες σου τις ανάγκες γεννιούνται καινούργιες. Δεν είναι ηθικά μεμπτό, αλλά χαρακτηριστικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.
Η ηθική είναι αποτέλεσμα γονιδιακών και κοινωνικών παραγόντων. Το ηθικό σου ίσως να μην είναι δικό μου ηθικό. Κανένας μας δεν κάνει λάθος. Εννοείται πως έναν από εμάς να μη τον συμφέρει. Παραπομπή στο «έτσι είναι ο κόσμος, τι να κάνουμε;»
Όποιος διαβάσει ιστορία θα χάσει πάσα ιδέα που είχε για όλα τα μεγάλα γεγονότα, π.χ. επαναστάσεις. Δεν είναι τα ιδεώδη που κινούν τον τροχό της ιστορίας, αλλά τα μεγάλα συμφέροντα.
Πάντα κάποιος θα είναι από πάνω. Εκατομμύρια χρόνια φυσικής ιστορίας το τεκμηριώνουν αυτό.
Ο κόσμος δεν αλλάζει με ιδεολογίες που πηγαίνουν κόντρα στη φύση του ανθρώπου. Εκτός αν επιβληθούν δια ροπάλου. Δεν διαφέρει σε τίποτα ένα αυστηρό σε νόμους κομμουνιστικό κράτος από την ιερά εξέταση.
Κάτι πάει στραβά με τον κόσμο. Κάτι μας ενοχλεί. Κάτι πρέπει να γίνει. Με αυτή την ενόχληση θα πεθάνουμε.
Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010
Σκέψεις
Έχω από τα τέλη Ιουνίου να αναρτήσω οτιδήποτε στο blog και είναι, πράγματι, αρκετός καιρός. Το τελευταίο κείμενο ήταν (για όσους δεν γνωρίζουν) αφιερωμένο στην γιαγιά μου την Ευδοξία που πέθανε τότε και κάπως αλλιώς να την τιμήσω δεν μπορούσα – στην κηδεία δεν κατάφερα να πάω. Μετά ήρθαν οι διακοπές, ήρθε μια επέμβαση κύστης κόκκυγος, πέρασε το καλοκαίρι με μένα να λιώνω στα Τρίκαλα, ήρθε ο Σεπτέμβριος με την εξεταστική του, ήρθε ο Οκτώβριος με το καινούργιο εξάμηνό του και μία ευχάριστη παρουσία που δεν είναι καμία άλλη από τη φίλη φίλη φίλη μου Εύη. Αν το καλοκαίρι χαρακτηριζόταν από έλλειψη εμπειριών και έμπνευσης, το φθινόπωρο (ο θεός να το κάνει με το κλίμα άνοιξης που επικρατούσε μέχρι και πριν λίγες μέρες) χαρακτηρίστηκε από αίσθημα αγάπης και αποδιοργάνωση του προγράμματος μου (εκείνο το πρόγραμμα που έβλεπα σειρές, έκανα κραιπάλες και έγραφα που και που εδώ)! Η αλήθεια είναι πως ελάχιστα έως καθόλου με νοιάζει το τελευταίο (τέτοιες αποδιοργανώσεις μακάρι να τις παθαίνουν όλοι), αλλά το αρνητικό αποτέλεσμα είναι πως το blog έπιασε αράχνες. Δεν ξέρω ποιοι και πόσοι το παρακολουθούν (μόνο για ελάχιστα άτομα μπορώ να είμαι σίγουρος), αλλά ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση ανάρτησης κειμένου. Θα μου πείτε: «Ναι, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε το βράδυ από τη στεναχώρια» και θα έχετε δίκιο, αλλά ένα συγγνώμη πιστεύω πρέπει να το πω.
Τώρα, όσον αφορά, το Biology of a Simple Life θα συνεχιστεί κανονικά. Το επόμενο «κεφάλαιο» το έχω αρχίσει δύο με τρεις φορές και το έχω σβήσει πάλι. Αλλά η ιστορία θα συνεχιστεί κανονικά και υπόσχομαι (σε σας τρία τέσσερα άτομα που παρακολουθείτε αυτό το blog) να αναρτήσω τη συνέχεια σύντομα.
Τον τελευταίο καιρό καταγίνομαι με το πτώμα στη σχολή που όλοι οι μπάσταρδοι αγχωτικοί έχουν πέσει με τα μούτρα πάνω και δεν σε αφήνουν να μελετήσεις. Βρήκα ευκαιρία και έκανα μια επανάληψη σήμερα και δεν μου πήρε πάνω από 10 λεπτά. Τι στο καλό κάνουν 4 ώρες βλέποντας τα ίδια και τα ίδια δεν μπορώ να καταλάβω. Και είναι πρόοδος και ρωτάνε τα πιο χτυπητά, το ξέρουν και πάλι συνεχίζουν. Δεν θα ρωτήσουν κάποιον παράξενο μυ (ή και κανέναν) γιατί το μάθημα είναι για αγγεία και νεύρα (άντε και λίγο σπλάχνα), αλλά εκείνοι συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν απ’έξω τους μυς της κνήμης. Και, οκ, να τα κάνουν και να διαβάζουν υπερβολικά με χίλιες επαναλήψεις σπίτι τους, αλλά όχι να είναι συνέχεια πάνω από το πτώμα! Υπάρχουν παιδιά που δεν τα έχουν δει καλά, άλλοι που δεν τα έχουν δει σχεδόν καθόλου κι εκείνοι που τα ξέρουν, αλλά έχουν αγχωθεί είναι όλη την ώρα πάνω και το παίζουν ιστορία αν τους πεις να κάνουν πέρα. Και ο «πέμπτος» (ένας μαλάκας που στο πρώτο έτος συστηνόταν με το καλημέρα ως εκείνος που πέρασε πέμπτος στη σχολή λες και ένοιαξε κάποιον άλλο πέρα από τη μάνα του) που κάθεται όλη την ώρα και δεν αφήνει άλλον να δει να πάει να εξεταστεί πρώτα σε ένα από τα άλλα δύο (η αφεντιά μου ξέρει στο χαλαρό να δείχνει τα στοιχεία και στα άλλα δύο) και μετά να πάει επισήμως να γαμηθεί.
Δεν είναι θέμα εξυπνάδας, αγαπητοί αναγνώστες, είναι θέμα να κοιτάξεις κάτι και να θυμάσαι που είναι και πως το λένε. Επικουρικά διαβάζεις και τη θεωρία και τον άτλαντα του Netter. Δεν είμαι τέρας εξυπνάδας. Απλά αν μου πεις (και σε όποιον να πεις) αυτό είναι το φρενικό νεύρο και είναι εδώ πέρα και το πιάσω και το δω άλλες δυο φορές για μισό δευτερόλεπτο τη φορά θα το θυμάμαι! Κι αν ξέρεις τη θεωρία, ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρος, ξέρεις που να ψάξεις. Και μαντέψτε. Συνήθως το βρίσκεις! Οπότε να πάνε να γαμηθούνε.
Δεν έχω κάποιο σχόλιο να κάνω, δεν κάνω κάτι άλλο πέρα από το να ασχολούμαι με το πτώμα αυτή την εβδομάδα και τη φίλη φίλη φίλη μου τον τελευταίο καιρό. Ακόμα και στο msn και facebook λίγο μπαίνω πλέον («καθόλου» ακούγεται μια φωνή στο βάθος), αλλά θα μπω σε σειρά που θα πάει!
Άντε, αν και αργά, καλή καινούργια σεζόν του blog και ευχαριστώ που το διαβάζετε!
Τώρα, όσον αφορά, το Biology of a Simple Life θα συνεχιστεί κανονικά. Το επόμενο «κεφάλαιο» το έχω αρχίσει δύο με τρεις φορές και το έχω σβήσει πάλι. Αλλά η ιστορία θα συνεχιστεί κανονικά και υπόσχομαι (σε σας τρία τέσσερα άτομα που παρακολουθείτε αυτό το blog) να αναρτήσω τη συνέχεια σύντομα.
Τον τελευταίο καιρό καταγίνομαι με το πτώμα στη σχολή που όλοι οι μπάσταρδοι αγχωτικοί έχουν πέσει με τα μούτρα πάνω και δεν σε αφήνουν να μελετήσεις. Βρήκα ευκαιρία και έκανα μια επανάληψη σήμερα και δεν μου πήρε πάνω από 10 λεπτά. Τι στο καλό κάνουν 4 ώρες βλέποντας τα ίδια και τα ίδια δεν μπορώ να καταλάβω. Και είναι πρόοδος και ρωτάνε τα πιο χτυπητά, το ξέρουν και πάλι συνεχίζουν. Δεν θα ρωτήσουν κάποιον παράξενο μυ (ή και κανέναν) γιατί το μάθημα είναι για αγγεία και νεύρα (άντε και λίγο σπλάχνα), αλλά εκείνοι συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν απ’έξω τους μυς της κνήμης. Και, οκ, να τα κάνουν και να διαβάζουν υπερβολικά με χίλιες επαναλήψεις σπίτι τους, αλλά όχι να είναι συνέχεια πάνω από το πτώμα! Υπάρχουν παιδιά που δεν τα έχουν δει καλά, άλλοι που δεν τα έχουν δει σχεδόν καθόλου κι εκείνοι που τα ξέρουν, αλλά έχουν αγχωθεί είναι όλη την ώρα πάνω και το παίζουν ιστορία αν τους πεις να κάνουν πέρα. Και ο «πέμπτος» (ένας μαλάκας που στο πρώτο έτος συστηνόταν με το καλημέρα ως εκείνος που πέρασε πέμπτος στη σχολή λες και ένοιαξε κάποιον άλλο πέρα από τη μάνα του) που κάθεται όλη την ώρα και δεν αφήνει άλλον να δει να πάει να εξεταστεί πρώτα σε ένα από τα άλλα δύο (η αφεντιά μου ξέρει στο χαλαρό να δείχνει τα στοιχεία και στα άλλα δύο) και μετά να πάει επισήμως να γαμηθεί.
Δεν είναι θέμα εξυπνάδας, αγαπητοί αναγνώστες, είναι θέμα να κοιτάξεις κάτι και να θυμάσαι που είναι και πως το λένε. Επικουρικά διαβάζεις και τη θεωρία και τον άτλαντα του Netter. Δεν είμαι τέρας εξυπνάδας. Απλά αν μου πεις (και σε όποιον να πεις) αυτό είναι το φρενικό νεύρο και είναι εδώ πέρα και το πιάσω και το δω άλλες δυο φορές για μισό δευτερόλεπτο τη φορά θα το θυμάμαι! Κι αν ξέρεις τη θεωρία, ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρος, ξέρεις που να ψάξεις. Και μαντέψτε. Συνήθως το βρίσκεις! Οπότε να πάνε να γαμηθούνε.
Δεν έχω κάποιο σχόλιο να κάνω, δεν κάνω κάτι άλλο πέρα από το να ασχολούμαι με το πτώμα αυτή την εβδομάδα και τη φίλη φίλη φίλη μου τον τελευταίο καιρό. Ακόμα και στο msn και facebook λίγο μπαίνω πλέον («καθόλου» ακούγεται μια φωνή στο βάθος), αλλά θα μπω σε σειρά που θα πάει!
Άντε, αν και αργά, καλή καινούργια σεζόν του blog και ευχαριστώ που το διαβάζετε!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
