Doppelganger

Η λέξη Doppelganger στα γερμανικά (με a umlaut) σημαίνει μίμος, κάποιος που μιμείται τις πράξεις κάποιου, τους τρόπους συμπεριφοράς του. Στην έννοια αυτή έρχεται ο κόσμος του φανταστικού (ή του παραφυσικού) να εισάγει την εικόνα του πλάσματος εκείνου που παίρνει την ακριβή μορφή σου, και για να πω την αλήθεια την δεύτερη εκείνη έννοια είχα στο μυαλό μου, όταν προσπαθούσα να βρω ένα πιασάρικο όνομα πριν κάνω εγγραφή στο forum του computer games magazine.

Επειδή όμως μία λέξη είναι η συμπυκνωμένη έννοια μιας μεγαλύτερης ιδέας, η ταυτότητα ενός πράγματος ή όρου, σκέφτηκα να αλλάξω λίγο την σημασία της λέξης που κοσμεί και τον τίτλο του κειμένου και να προσθέσω κάτι προσωπικό σε αυτήν. Μία ιδέα, ένα προσωπικό χαρακτηριστικό, όχι μόνο δικό μου, αλλά πιστεύω όλων των ανθρώπων. Η έννοια αυτή είναι «εαυτός-προσωπικότητα».

Στο βιβλίο «Μαθήματα αυτοπεποίθησης» του W. Anderson λέει σε ένα κεφάλαιο συνοπτικά τα εξής: Το παιδί μαθαίνει να εμπιστεύεται, ο έφηβος προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό του και ο ενήλικας (που εγώ αλλάζω πάλι την έννοια του ενήλικα και κολλάω αυτή του ώριμου από δίπλα) κοιτάει πέρα από τον εαυτό του, τους άλλους. Χρησιμοποιεί μάλιστα ένα ωραία παράδειγμα. Αν έχουμε έναν βρόμικο καθρέπτη μπροστά μας, σαν παιδιά θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι είναι αυτό το αντικείμενο και που χρησιμεύει, σαν έφηβοι θα αρχίζουμε να το τρίβουμε για να το γυαλίσουμε για να δούμε τον αντανάκλαση του εαυτού μας, και σαν ενήλικες θα τον τρίψουμε τόσο πολύ ώστε θα τον χαλάσουμε, θα τον κάνουμε να ξεθωριάσει και να δούμε πέρα από αυτόν, μέσα από ένα διάφανο τζάμι πλέον.

Στο ίδιο κεφάλαιο σου μαθαίνει πώς να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Λέει πως η εικόνα του εαυτού μας, αυτό που είμαστε αποτελείται από τρία πράγματα (συνοπτικά γραμμένα πάλι).

«- Τι είμαστε, δηλαδή ποιοι είμαστε, όταν βρισκόμαστε μόνοι μας, ο εσώτερος εαυτός μας. Είναι το όλο σύνθετο πλέγμα των ικανοτήτων μας, κληρονομικών και επίκτητων, των επιλογών μας, των αισθημάτων μας, των ονείρων μας, των επιθυμιών μας. Η ουσία μας.

- Τι έχουμε. Τα αγαθά μας, ό,τι μας ανήκει.

- Το τι φαινόμαστε να είμαστε. Δηλαδή η γνώμη των άλλων για εμάς. Βέβαια το πώς μας βλέπουν οι άλλοι είναι ζήτημα λεπτό και ανάλογο με την συμπεριφορά μας απέναντί τους»

Αξιοπρόσεχτο είναι και μία φράση που έχει το βιβλίο της Έκφρασης Έκθεσης της δευτέρας λυκείου στο κεφάλαιο που πραγματεύεται την έννοια της αυτοκριτικής και ως απόρροια της αυτογνωσίας. Λέει λοιπόν πως «Ο άνθρωπος έχει τρεις εαυτούς, αυτόν που δείχνει, αυτόν που πράγματι έχει και αυτόν που νομίζει ότι έχει» Για τον εαυτό που νομίζει ότι έχει και αυτόν που πράγματι έχει χρειάζεται η αυτογνωσία και μπορείτε να την αποκτήσετε αν σκεφτείτε τα παραπάνω που είπε ο κύριος Anderson.

Αλλά δεν σας ενθουσίασε κι εσάς το γεγονός πως οι άνθρωποι άλλο μπορεί να είναι στην πραγματικότητα, κι άλλο μπορεί να φαίνονται πως είναι; Προσωπικά το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον, όχι μόνο το γεγονός αυτό καθαυτό, αλλά και ότι το είδα να αναφέρεται σε δύο βιβλία. Στο best seller του κυρίου Anderson και στο επίσημο κρατικό βιβλίο της Έκθεσης!

Κι έτσι φτάνω στο συμπέρασμά μου (ναι, ήταν επαγωγικός ο συλλογισμός). Ο κάθε άνθρωπος έχει δύο εαυτούς από την στιγμή που έχει αποκτήσει αυτογνωσία. Αυτόν που είναι και αυτόν που φαίνεται πως είναι. Όλοι μας δηλαδή έχουμε μία εικόνα του εαυτού μας που περνάμε στους άλλους, τις περισσότερες φορές άσχετη με αυτήν που στολίζει τον εσωτερικό μας κόσμο. Όπως ο Χριστός όταν κατέβηκε στην Γη ήταν Θεός και άνθρωπος, όπως το φως είναι κύμα και σωματίδιο, έτσι κι ο καθένας μας έχει διττή φύση. Είμαστε εμείς και ο doppelganger μας.