Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Η κηδεία

Εμπνευσμένο από μία ιστορία που μου έδωσε να διαβάσω ένας φίλος

Έβρεχε ασταμάτητα αλλά εκείνον δεν τον ένοιαζε. Στεκόταν ακίνητος με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά του, το κεφάλι σκυφτό, μα το βλέμμα του καρφωμένο στην ευθεία.

Φυσούσε τσουχτερός ο αέρας, αλλά εκείνον δεν τον ένοιαζε. Η λεπτή γκρίζα του καμπαρντίνα ανέμιζε σαν τρελή και το κρύο, συνάπτοντας συμμαχία με τα βρεγμένα του ρούχα του έκαιγε το σώμα.

Γευόταν την αρμύρα των δακρύων στο στόμα του, αλλά εκείνον δεν τον ένοιαζε. Τα μάτια του κόκκινα από την αγρυπνία έκαναν ό,τι λιγότερο μπορούσαν για να εκφράσουν αυτό που αισθανόταν.

Ο ιερέας τελείωνε την λειτουργία και σε λίγο συγγενείς και φίλοι θα χαιρετούσαν τον νεκρό στον τάφο του ακόμα μια φόρα, πριν το χώμα τον σκεπάσει και επιστρέψει από εκεί που είχε έρθει.

Έφτασε και η σειρά του. Οι συγγενείς και οι φίλοι είχαν πάει σε ένα καφενείο παραδίπλα να γευτούν τα απαραίτητα γλυκίσματα. Εκείνος όμως δεν έλεγε να κουνηθεί από την θέση του. Κοιτούσε το φέρετρο και αναπολούσε. Αναπολούσε το παρελθόν μαζί της.

Θυμήθηκε τις καλές στιγμές, θυμήθηκε τις άσχημες, αλλά γρήγορα τις έβγαλε από το μυαλό του. Θυμήθηκε τα καλά της χαρακτηριστικά, θυμήθηκε τα κακά της χαρακτηριστικά, αλλά ξαφνικά δεν φάνταζαν και τόσο άσχημα. Θυμήθηκε πως έλαμπε το πρόσωπό της, όποτε ήταν χαρούμενη, έκανε να θυμηθεί πως έμοιαζε το πρόσωπό της, όταν ήταν λυπημένη, αλλά δεν μπορούσε να σχηματίσει κάποια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό του.

Τέλος, το νου του κατέκλυσαν τα λόγια εκείνα που τόσο ήθελε να πει μπροστά της, όσο ακόμα ήταν ζωντανή. Ήταν λόγια αγάπης, λόγια συγχώρεσης, λόγια που έμοιαζαν με ένα καταπράσινο λιβάδι, με χορτάρια μουσκεμένα από τη δροσιά ένα φθινοπωρινό απόγευμα.

Ένιωσε ένα τεράστιο κενό μέσα του, ένα βαρύ μαύρο να έχει εξαπλωθεί σε όλο του το στήθος. Με συρτά βήματα έκανε να φύγει από τον τάφο, όταν τα δάκρυα ήρθαν να μουσκέψουν τα μάτια του για άλλη μια φορά. Τώρα δεν έκλαιγε μόνο για εκείνη. Έκλαιγε και για τον ίδιο του τον εαυτό. Είχε την τέλεια κοπέλα κοντά του, τα τέλεια λόγια μέσα του και ο αχρείος, τα είχε αφήσει όλα να χαθούν.

4 σχόλια:

Dreamkira είπε...

Πολύ ωραία ιστορία :-)
Μου θύμισε το υποτιθέμενο on the deathbed κείμενο του Μάρκες
http://fraoulolibado.blogspot.com/

Θέλει θάρρος, δυστυχώς.

Doppelganger είπε...

Εκεινο to deathbed κειμενο το εχω κρατημενο στα bookmars, dream. Σκεφτομαι να τους βαλω να διαβασουν στην κηδεια μου :P (Οχι, σοβαρα. Ε, καλα δεν βιαζομαι βεβαια)

Dreamkira είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=fsHk9WC7fnQ

Η καλύτερη κηδεία ever.
Ελπίζω στη δική μου να έρθει κανείς.

molemou είπε...

POLI KALI ISTORIA BRAVO ANEVASE KAI ALES