Σκέψεις πάνω στις τελευταίες οικονομικές εξελίξεις

H αλήθεια είναι πως έχω μπερδευτεί. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω και δεν ξέρω αν θέλω να ξέρω.

Έχουμε και λέμε.

Τα ΜΜΕ μου δίδαξαν ότι:
Η Ελλάδα είναι χρεωμένη. Φταίνε οι πολιτικοί μετά την μεταπολίτευση και, φυσικά, οι Έλληνες που τους ψήφιζαν, όχι γιατί τους πίστευαν, αλλά γιατί ήθελαν να κερδίσουν κάτι προσωπικά – κάτι που ο πολιτικός το έταζε και καμιά φορά το έκανε πραγματικότητα (aka ρουσφέτι).
Οι πολιτικοί έκλεβαν, η Ελλάδα δανειζόταν όλο περισσότερα για να τα βγάλει πέρα, οι πολιτικοί πάλι έκλεβαν, αντί να δώσουν τα λεφτά αυτά για αναπτυξιακή πολιτική.
Ο λαός τα έξινε, γιατί α) είχε την υπέροχη ρουσφετολογική σχέση με την κυβέρνηση β) απλά δεν το έψαχνε το ζήτημα. Κάπου εδώ να πω πως εξαιρώ από το λαό που τα έξινε όποιον πιστεύει πως αντιτασσόταν στα ρουσφέτια κτλ. Δεν μπορώ να τους βάλω όλους στο ίδιο σακί και θα έχει δίκιο όποιος αισθάνεται αδικημένος τώρα.
Συμπέρασμα: Η Ελλάδα ξόδευε πιο πολλά από όσα παρήγαγε. Μαθηματικά αυτό οδηγεί στη σημερινή κατάσταση.

Κανένα κράτος δεν ήθελε να μας δανείσει, γιατί δεν ήθελε να πληρώσει τον διαχρονικό οχαδελφισμό μας. Είπαμε θα το κάνουμε μόνοι μας, με σχέδιο ανάκαμψης, αλλά με τα σχόλια των πολιτικών μας και τους αριθμούς δεν πείθαμε τους ξένους επενδυτές. Κάπου εδώ έρχεται το ΔΝΤ και μας λέει «αφού δεν σας δανείζει κανένας και δεν επενδύει κανένας, γιατί δεν σας εμπιστεύονται, θα σας βοηθήσω εγώ. Θα σας δανείσω, θα σας υποβάλω σχέδιο ανάκαμψης και φυσικά αποπληρωμής του δανείου που θα σας δίνω, αλλά για να είμαι σίγουρος πως δεν θα κοροιδέψετε κι εμένα θα σας επιβλέπω. Το σχέδιο ανάκαμψης θα είναι επώδυνο για να ανακάμψει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η ελληνική οικονομία» Ρωτήσαμε αν δεν συμφωνήσουμε τι θα γίνει. Μας απάντησαν πως η Ελλάδα θα πτωχεύσει.
Συμπέρασμα: Το ΔΝΤ είναι η μόνη λύση, όσο κι αν δεν το θέλουμε. Το πάρτυ τελείωσε, σφίξτε τα ζωνάρια και πιάστε δουλειά και θα κάνετε 30 χρόνια να δείτε ξανά χαλαρές μέρες.

Ακούω μετά την άλλη άποψη, όχι πολύ τεκμηριωμένη, βέβαια, αλλά ήταν μία άλλη άποψη.

Δεν χρειάζεται να προσφύγουμε στο ΔΝΤ. Δεν είναι η μόνη λύση!
Τι να κάνουμε;, ρώτησα απορημένος.
«Θα τους πούμε «πάρτε τα @@ μας» και θα φύγουν. Θα γυρίσει η Ευρωπαική Ένωση και θα μας πει τι σκατά νομίζουμε πως κάνουμε και θα τους πούμε «πάρτε τα @@ μας κι εσείς» και θα φύγουμε από την Ευρωζώνη.»
Ναι, αλλά θα πάρουμε δραχμή. Θα μας την υποτιμήσουν. Πάλι χρωστάμε, πάλι θέλουμε επενδύσεις, σχολιάζω.
«Θα μας δανείσουν άλλα κράτη, όπως η Ρωσία και η Κίνα. Θα κάνουμε επενδύσεις στο εσωτερικό. Θα φορολογήσουμε το μεγάλο κεφάλαιο, εκκλησία, εθνικοποίηση των τραπεζών. Δεν θα έχουμε το βραχνά του ΔΝΤ στο κεφάλι μας. Ο Λαζόπουλος είπε μάλιστα πως η Τουρκία είπε στο ΔΝΤ να πάρει τα @@ τους και κάτι έκανε με το δημόσιο και τις εσωτερικές επενδύσεις και πάει καλά.»

Μετά έμαθα πως λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα από το Zeitgeist – Addendum, που δεν βρήκα κάποια κριτική που να λέει πως παραπληροφορεί για το συγκεκριμένο ζήτημα τουλάχιστον. Δείτε την ταινία. Ουσιαστικά με το ΔΝΤ βοηθάμε τις ξένες τράπεζες να κερδίσουν λεφτά και οι πλούσιοι να γίνουν πουσιότεροι.

Και μετά διάβασα την συγκεκριμένη ανάρτηση από το blog troktiko:
http://troktiko.blogspot.com/2010/05/blog-post_3987.html

Οπότε είναι ένα συνδυασμός πολιτικής διαφθοράς, τραπεζικής διαφθοράς και μαλακίας δικιάς μας που όχι μόνο το ανεχόμασταν τόσο χρόνια, αλλά μεγάλο ποσοστό από εμάς μένει ακόμα μέσα στα σπίτια του και δεν κάνει τίποτα. Σωπαίνει.

Εντάξει δεν θα σας κρίνω. Ίσως να είμαι εγώ υπερβολικός και να ζητάω πολλά. Ίσως να έχω κάποιο σύνδρομο του μεσσία και να θέλω να μπορώ να σώσω τον κόσμο όλο, όταν προφανώς δεν εξαρτάται μόνο από εμένα. Αλλά δεν ξέρω αν κάνω και τίποτα από το λίγο που μου αναλογεί να κάνω.

Θα κρίνω εμένα, λοιπόν. Ντροπή μου.

Biology Of a Simple Life (part 9)

Ο Tony ήταν ένα μικρό ψάρι. Δούλευε στα εργοστάσια καθαρισμού δοντιών από καρχαρίες, όχι καμιά σπουδαία δουλειά, αλλά τουλάχιστον μπορούσε να απολαύσει όλα εκείνα τα δικαιώματα ενός τυπικού εργαζόμενου, δικαιώματα που άλλα μικρά ψάρια είχαν κατακτήσει με αίμα πριν από αυτόν. Δεν ήθελε πολλά από τη ζωή του ο Tony – η ευτυχία, πίστευε, βρίσκεται στα μικρά πράγματα: ήθελε να μπορεί να δουλεύει ένα σημαντικό ωράριο και να πληρώνεται δίκαια, αμοιβή ανάλογη της ποιότητας και ποσότητας της εργασίας του, ήθελε να αναγνωρίζεται η όρεξη και το φιλότιμο του για περισσότερη ενασχόληση με τη διαδικασία παραγωγής, ήθελε τις διακοπές του, τα δώρα του, την ισοδύναμη αντιμετώπισή του με όλα τα μεγαλύτερα από αυτόν ψάρια. Αυτά και το δικαίωμα στην αγάπη, καθώς και το να μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα γυμνός στο σπίτι του. Ο Tony ήταν ένα απλό ψάρι.
Τι να τις κάνει τις πολυτέλειες ο Tony; Ήξερε πως η δύναμη και η εξουσία διαφθείρουν και θολώνουν το μυαλό και οι πολυτέλειες τι άλλο είναι παρά υποκατάστατα δύναμης κι εξουσίας; Απαπα, όχι, όχι, όχι, μακριά απ’τον Tony τέτοια πράγματα! Άλλωστε εκείνος είχα μια μικρή απόλαυση που ίσως ήταν ο μόνος που την είχε βαφτίσει πολυτέλεια. Του άρεσε ο ουρανός! Όταν τελείωνε τη δουλειά, μια και δυο κινούσε κατά την επιφάνεια για να μπορέσει να δει το καταπληκτικό αυτό μπλε πράγμα. Κρυφή του επιθυμία ήταν να πετάξει, αλλά μιας και δεν είχε φτερά, την εξελικτική πίεση και δεν ισχύουν τα τεράστια εξελικτικά άλματα το λιγότερο που μπορούσε να κάνει ο Tony κι αυτό στο οποίο αρκούταν ήταν να κοιτάει τον ουρανό για ώρες. Κι εκείνη την μέρα, 1 Μαΐου, που ο Tony δεν είχε δουλειά για να τιμήσει τα μικρότερα ψάρια που πριν από αυτόν πέθαναν για να μπορεί ο Tony να χαίρεται την απλή του αυτή απόλαυση, δεν βρήκε καλύτερο τρόπο να αποδώσει αυτόν το φόρο τιμής από το να κοιτάξει τον ουρανό.
Του καρχαρία, όμως, του οποίου ο Tony καθάριζε τα δόντια δεν του άρεσε καθόλου αυτή η μέρα. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί έπρεπε να αποδώσουν φόρο τιμή σε εργαζομένους χωρίς να εργάζονται. Ήξεραν τι είναι μια μέρα παραπάνω εργασίας, ήξεραν σε τι σημαντικό ποσοστό παραγωγής αντιστοιχεί; Κι αν δούλευαν μόνο εκείνοι κι έπιαναν στον ύπνο την αγορά; Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα τέτοιο μονοπώλιο! Θα μπορούσε καμαρωτός να δείξει πόσο πιο λευκά είναι τα δόντια του στους άλλους μεγαλοκαρχαρίες φίλους του, να κάνει μόστρα, να ικανοποιήσει το υπερδιογκωμένο εγώ του. Δεν ήταν κακό να κάνεις επίδειξη. Είχε γεννηθεί με δύναμη κι εξουσία πάνω στα μικρότερα ψάρια, από τη μέρα που γεννήθηκε δεν αρκέστηκε σε απλές απολαύσεις. Δεν θα αρκούταν τώρα!
Βυθισμένος στις σκέψεις του και νευριασμένος βγαίνει έξω από το σπίτι του να ξεσκάσει μα πιο πολύ να δει τι έκαναν τα άλλα ψάρια όταν δεν δούλευαν. Αλλά δεν είδε σχεδόν κανένα, γιατί, βλέπετε, τα περισσότερα προτίμησαν το δικαίωμα να κυκλοφορήσουν γυμνά στο σπίτι τους, να το κάνουν όσο πιο πολύ μπορούν τώρα, πριν τα ίδια το παραδώσουν σε κάτι τύπους σαν τον πικαρισμένο καρχαρία μας.
Μόνο ένα ψάρι είδε ο καρχαρίας να είναι έξω και μάλιστα κοντά στην επιφάνεια, ένα ψάρι που κοιτούσε τον ουρανό και ποιος ξέρει τι όνειρα έκανε.
Τα μικρά ψάρια που κοιτάζουν τον ουρανό, όμως, ο καρχαρίας το ήξερε καλά, έχουν κολλήσει τον ιό του επαναστάτη. Με το όνειρο να φέρουν τον ουρανό στη θάλασσα απαιτούν, μάχονται και στο τέλος αρνούνται απολαύσεις από τα μεγαλύτερα ψάρια. Ο καρχαρίας έπρεπε να πάρει μια απόφαση γρήγορα. Να αφήσει το μικρό ψάρι επαναστάτη να κοιτάζει τον ουρανό ή πρωτομαγιάτικα να του αφαιρέσει αυτό το δικαίωμα; Κι εδώ ήταν που ο καρχαρίας μας έκανε λάθος. Έβλεπε τον Tony σαν επαναστάτη (πλησιασε) και ξέχασε να τον δει σαν μικρό ψάρι με μικρές απολαύσεις. (άνοιξε το στόμα) Ο Tony την επομένη δεν θα σταματούσε να καθαρίζει δόντια, δεν θα απαιτούσε παραπάνω μισθό ή λιγότερες ώρες εργασίας. Ο Tony είχε ό,τι ήθελε. (Το στόμα κλείνει).
Του Tony απλά του άρεσε ο ουρανός.

Στον καρχαρία άρεσε ο Tony.