Κυνικές σκέψεις τα Χριστούγεννα

Οι φιλόσοφοι όχι μόνο δεν σου λένε πώς να κάνεις αυτό που προτείνουν, μα τις περισσότερες φορές δεν το εφαρμόζουν ούτε οι ίδιοι.

Πιο εύκολα δίνουμε φαγητό σε ένα αδέσποτο, παρά σε έναν ζητιάνο. Είτε γιατί δεν μας νοιάζει είτε γιατί κατά έναν παράδοξο λόγο ντρεπόμαστε.

Συνήθως ξέρουμε τι δεν θέλουμε μην έχοντας την παραμικρή ιδέα το τι είναι ακριβώς αυτό που ζητάμε.

Όταν μας συμφέρει, δεν μας επηρεάζει ή δεν μας απειλεί λέμε πως «έτσι είναι ο κόσμος, τι να κάνουμε;». Όταν η σκιά του μας ακολουθεί λέμε πως είναι άδικο, δεν φταίμε κι αφού δεν φταίμε γιατί να πρέπει να υποστούμε εμείς τις συνέπειες. Η απάντηση εκείνων που η κατάσταση μας τους συμφέρει, δεν τους επηρεάζει ή δεν τους απειλεί λένε «έτσι είναι ο κόσμος, τι να κάνουμε;»

Στο τέλειο σχέδιο έχουν οπωσδήποτε παραλειφθεί κάποιες παράμετροι.

Είναι ανάμεσα στο ΔΝΤ και στην έξοδο από την ευρωζώνη με προσφορά, αν είμαστε τυχεροί, ξένων κρατών, με το αζημίωτο φυσικά. Και στις δύο περιπτώσεις ο κόσμος θα πεινάει. Το ΔΝΤ δεν επιτρέπει να χρησιμοποιήσει η Ελλάδα πλούσια κοιτάσματα, αν έχει, οι ξένες χώρες θα τα θέλουν ως αντάλλαγμα. Είναι κρίμα να πεινάει ο κόσμος, αλλά νομίζω πως πρέπει να σκάσουμε και λίγο. Παραπομπή στο «έτσι είναι ο κόσμος τι να κάνουμε;»

Το να μάθει κανείς τέλεια ανατομία είναι δύσκολο έως πανδύσκολο. Ανατόμοι και όλα δεν τα ξέρουν.

Κάθε φορά που σκάμε από το φαγητό πρέπει να αισθανόμαστε άσχημα, όχι από δυσφορία, αλλά από ντροπή.

Κάθε φορά που νομίζεις πως ικανοποιείς όλες σου τις ανάγκες γεννιούνται καινούργιες. Δεν είναι ηθικά μεμπτό, αλλά χαρακτηριστικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.

Η ηθική είναι αποτέλεσμα γονιδιακών και κοινωνικών παραγόντων. Το ηθικό σου ίσως να μην είναι δικό μου ηθικό. Κανένας μας δεν κάνει λάθος. Εννοείται πως έναν από εμάς να μη τον συμφέρει. Παραπομπή στο «έτσι είναι ο κόσμος, τι να κάνουμε;»

Όποιος διαβάσει ιστορία θα χάσει πάσα ιδέα που είχε για όλα τα μεγάλα γεγονότα, π.χ. επαναστάσεις. Δεν είναι τα ιδεώδη που κινούν τον τροχό της ιστορίας, αλλά τα μεγάλα συμφέροντα.

Πάντα κάποιος θα είναι από πάνω. Εκατομμύρια χρόνια φυσικής ιστορίας το τεκμηριώνουν αυτό.

Ο κόσμος δεν αλλάζει με ιδεολογίες που πηγαίνουν κόντρα στη φύση του ανθρώπου. Εκτός αν επιβληθούν δια ροπάλου. Δεν διαφέρει σε τίποτα ένα αυστηρό σε νόμους κομμουνιστικό κράτος από την ιερά εξέταση.

Κάτι πάει στραβά με τον κόσμο. Κάτι μας ενοχλεί. Κάτι πρέπει να γίνει. Με αυτή την ενόχληση θα πεθάνουμε.

Σκέψεις

Έχω από τα τέλη Ιουνίου να αναρτήσω οτιδήποτε στο blog και είναι, πράγματι, αρκετός καιρός. Το τελευταίο κείμενο ήταν (για όσους δεν γνωρίζουν) αφιερωμένο στην γιαγιά μου την Ευδοξία που πέθανε τότε και κάπως αλλιώς να την τιμήσω δεν μπορούσα – στην κηδεία δεν κατάφερα να πάω. Μετά ήρθαν οι διακοπές, ήρθε μια επέμβαση κύστης κόκκυγος, πέρασε το καλοκαίρι με μένα να λιώνω στα Τρίκαλα, ήρθε ο Σεπτέμβριος με την εξεταστική του, ήρθε ο Οκτώβριος με το καινούργιο εξάμηνό του και μία ευχάριστη παρουσία που δεν είναι καμία άλλη από τη φίλη φίλη φίλη μου Εύη. Αν το καλοκαίρι χαρακτηριζόταν από έλλειψη εμπειριών και έμπνευσης, το φθινόπωρο (ο θεός να το κάνει με το κλίμα άνοιξης που επικρατούσε μέχρι και πριν λίγες μέρες) χαρακτηρίστηκε από αίσθημα αγάπης και αποδιοργάνωση του προγράμματος μου (εκείνο το πρόγραμμα που έβλεπα σειρές, έκανα κραιπάλες και έγραφα που και που εδώ)! Η αλήθεια είναι πως ελάχιστα έως καθόλου με νοιάζει το τελευταίο (τέτοιες αποδιοργανώσεις μακάρι να τις παθαίνουν όλοι), αλλά το αρνητικό αποτέλεσμα είναι πως το blog έπιασε αράχνες. Δεν ξέρω ποιοι και πόσοι το παρακολουθούν (μόνο για ελάχιστα άτομα μπορώ να είμαι σίγουρος), αλλά ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση ανάρτησης κειμένου. Θα μου πείτε: «Ναι, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε το βράδυ από τη στεναχώρια» και θα έχετε δίκιο, αλλά ένα συγγνώμη πιστεύω πρέπει να το πω.
Τώρα, όσον αφορά, το Biology of a Simple Life θα συνεχιστεί κανονικά. Το επόμενο «κεφάλαιο» το έχω αρχίσει δύο με τρεις φορές και το έχω σβήσει πάλι. Αλλά η ιστορία θα συνεχιστεί κανονικά και υπόσχομαι (σε σας τρία τέσσερα άτομα που παρακολουθείτε αυτό το blog) να αναρτήσω τη συνέχεια σύντομα.

Τον τελευταίο καιρό καταγίνομαι με το πτώμα στη σχολή που όλοι οι μπάσταρδοι αγχωτικοί έχουν πέσει με τα μούτρα πάνω και δεν σε αφήνουν να μελετήσεις. Βρήκα ευκαιρία και έκανα μια επανάληψη σήμερα και δεν μου πήρε πάνω από 10 λεπτά. Τι στο καλό κάνουν 4 ώρες βλέποντας τα ίδια και τα ίδια δεν μπορώ να καταλάβω. Και είναι πρόοδος και ρωτάνε τα πιο χτυπητά, το ξέρουν και πάλι συνεχίζουν. Δεν θα ρωτήσουν κάποιον παράξενο μυ (ή και κανέναν) γιατί το μάθημα είναι για αγγεία και νεύρα (άντε και λίγο σπλάχνα), αλλά εκείνοι συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν απ’έξω τους μυς της κνήμης. Και, οκ, να τα κάνουν και να διαβάζουν υπερβολικά με χίλιες επαναλήψεις σπίτι τους, αλλά όχι να είναι συνέχεια πάνω από το πτώμα! Υπάρχουν παιδιά που δεν τα έχουν δει καλά, άλλοι που δεν τα έχουν δει σχεδόν καθόλου κι εκείνοι που τα ξέρουν, αλλά έχουν αγχωθεί είναι όλη την ώρα πάνω και το παίζουν ιστορία αν τους πεις να κάνουν πέρα. Και ο «πέμπτος» (ένας μαλάκας που στο πρώτο έτος συστηνόταν με το καλημέρα ως εκείνος που πέρασε πέμπτος στη σχολή λες και ένοιαξε κάποιον άλλο πέρα από τη μάνα του) που κάθεται όλη την ώρα και δεν αφήνει άλλον να δει να πάει να εξεταστεί πρώτα σε ένα από τα άλλα δύο (η αφεντιά μου ξέρει στο χαλαρό να δείχνει τα στοιχεία και στα άλλα δύο) και μετά να πάει επισήμως να γαμηθεί.
Δεν είναι θέμα εξυπνάδας, αγαπητοί αναγνώστες, είναι θέμα να κοιτάξεις κάτι και να θυμάσαι που είναι και πως το λένε. Επικουρικά διαβάζεις και τη θεωρία και τον άτλαντα του Netter. Δεν είμαι τέρας εξυπνάδας. Απλά αν μου πεις (και σε όποιον να πεις) αυτό είναι το φρενικό νεύρο και είναι εδώ πέρα και το πιάσω και το δω άλλες δυο φορές για μισό δευτερόλεπτο τη φορά θα το θυμάμαι! Κι αν ξέρεις τη θεωρία, ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρος, ξέρεις που να ψάξεις. Και μαντέψτε. Συνήθως το βρίσκεις! Οπότε να πάνε να γαμηθούνε.

Δεν έχω κάποιο σχόλιο να κάνω, δεν κάνω κάτι άλλο πέρα από το να ασχολούμαι με το πτώμα αυτή την εβδομάδα και τη φίλη φίλη φίλη μου τον τελευταίο καιρό. Ακόμα και στο msn και facebook λίγο μπαίνω πλέον («καθόλου» ακούγεται μια φωνή στο βάθος), αλλά θα μπω σε σειρά που θα πάει!

Άντε, αν και αργά, καλή καινούργια σεζόν του blog και ευχαριστώ που το διαβάζετε!

Το λιγότερο

Κοιτούσαν τον ήλιο από τον λόφο. Ήταν πρωί – ξημέρωνε. Οι πορτοκαλιές αχτίδες του θώπευαν το πρόσωπό τους, έστρωναν πέπλο της φωτιάς πάνω στο πράσινο χορτάρι, έδιναν ζωή στα κοιμισμένα λουλούδια. Δροσερό αεράκι άρχισε να φυσάει, από εκείνα τα όμορφα που εκτιμούνται μόνο ζεστές μέρες και το θρόισμα των φύλλων ξύπνησε το μεγάλο δέντρο που με τα κλαδιά του σκέπαζε όλη την πλαγιά, σκέπαζε την πρασινάδα, δρόσιζε τα έντομα και τα πουλιά που κούρνιαζαν πάνω και κάτω του, δρόσιζε κι εκείνους.
Η θέα, εικόνα παραμυθιού. Δέντρα καταπράσινα, ασάλευτα σαν τον στρατιώτη έστεκαν αριστερά και δεξιά, με τις ρίζες τους καρφωμένες στη γη διαπερνώντας τον γκρίζο βράχο. Ανάμεσα τους καμαρωτό και γαλήνιο ένα αφριστό ποτάμι με νερά γάργαρα, νερά κελαριστά και μπλε.
«Είναι ωραία, δεν είναι;», ρώτησε.
«Είναι πολύ ωραία», απάντησε εκείνη.
«Θα σε ξαναδώ;», έριξε την ερώτησή του χωρίς να πάρει τα μάτια του από τα θαύματα μπροστά του. Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της.
«Δεν ξέρω. Μπορεί.»
«Γιατί φεύγεις;»
«Γιατί ήρθε η ώρα να φύγω. Και τι ώρα! Πιο όμορφη δεν θα μπορούσε να ήταν η φύση. Καλύτερη ώρα και να θες δεν βρίσκεις.»
«Θα μας λείψεις.»
«Κι εμένα θα μου λείψετε, αλλά ήρθε η ώρα.»
Πέρασαν μερικά λεπτά χωρίς να μιλάνε, χωρίς να κοιτιούνται. Κοιτούσαν την πλάση, κοιτούσαν μέσα τους.
«Σου άρεσε, εδώ;»
«Ήταν πολύ ωραία.»
«Ευχαριστήθηκες;»
«Δεν μεγάλωσα; Δεν έζησα; Δεν χόρτασα; Δεν γέννησα; Δεν ανέθρεψα; Δεν ένιωσα; Δεν δίδαξα; Δεν αγάπησα;»
«Ναι.»
«Ε, τότε, λοιπόν, ευχαριστήθηκα και με το παραπάνω.»
Σηκώθηκε. Σηκώθηκε κι εκείνος. Έκανε να φύγει μα ήθελε κάτι να της πει, κάτι τελευταίο, κάτι, μα δεν ήξερε τι. Μερικά πράγματα δεν χωράνε σε αράδες.
«Θα κλάψεις;», τον ρώτησε.
«Δεν μου έρχεται.»
«Δεν χρειάζεται.»
«Και τι να κάνω για να δείξω την αγάπη μου;»
«Γράψε μια ιστορία σαν κι αυτή», χαμογέλασε, «γράψε μια ιστορία σαν κι αυτή και κάνε με αθάνατη», κι έφυγε.

Biology Of a Simple Life (part 10)

Ο στρατός είχε ιδρύσει μία νέα μονάδα μαχητικών αεροπλάνων, την Opera 4. Τέσσερεις άριστοι πιλότοι με αξιοζήλευτες γνώσεις μουσικής οδηγούσαν από ένα αεροπλάνο τελευταίας τεχνολογίας με τη διαφορά πως ενώ τα άλλα έχουν πάνω τους ό,τι μπορεί να έχει ένα αεροπλάνο που ειδικεύεται στο να καταστρέφει άλλα αεροπλάνα, εκείνα είχαν επιπλέον ειδική συσκευή αναπαραγωγής ψηφιακών ηχητικών κυμάτων μέσα από μεγάφωνα που προσαρμόζονταν στα φτερά τους. Κοινώς, κάτι σαν mp3 player. Υπήρχαν και τα ειδικά Opera Deluxe Edition με πικ απ αντί για mp3 έτσι ώστε να ικανοποιούν το αίτημα του εχθρού να πεθάνει από μερακλή πιλότο-λάτρη της μουσικής.
Είναι παράξενη ιστορία πως αυτή η μονάδα προέκυψε στον στρατό. Λέγεται πως ο ανώτατος μηχανικός αεροσκαφών εκεί που έπινε ένα βράδυ με έναν από τους στρατηγούς δυνατή ρακί, ουίσκια και λικέρ με φράουλες άρχισε με δάκρια στα μάτια να διηγείται πως μικρός του άρεσε η όπερα, αλλά ο πατέρας του την θεωρούσε gay – οπότε αυτή η μουσική απαγορευόταν στο σπίτι τους. Ο στρατηγός τότε έπιασε το χέρι του ανώτατου μηχανικού και του είπε με μάτια που γυάλιζαν από έμπνευση και μέθη πως αρκετές φορές ονειρεύτηκε πως χορεύει με κάποιον όμορφο, καλλιεργημένο σύντροφο κάτω από τη μεθυστική σχεδόν μουσική της όπερας που θα έβγαινε από μαχητικά αεροπλάνα, ενώ αυτά θα πετούσαν χαριτωμένα από πάνω τους. «Τι όμορφο θέαμα!», αναφώνησε τότε ο ανώτατος μηχανικός και σηκώθηκαν και οι δυο από τις καρέκλες. «Αν φτιάξω τέτοια αεροπλάνα;», ρώτησε. «Τότε θα μου μένει να βρω έναν όμορφο, καλλιεργημένο σύντροφο», είπε ο στρατηγός. «Αν και δεν νομίζω πως χρειάζεται να ψάξω μακριά», ψιθύρισε. Τα χείλη τους πλησίασαν και το απαλό άγγιγμα μετατράπηκε σε μονομαχία των γλωσσών τους. Το χέρι του ανώτατου μηχανικού γράπωσε τον γλουτό του στρατηγού με ένα επιφώνημα λαγνείας.
Την επομένη η απόφαση για να κατασκευαστούν τέτοια αεροπλάνα περιλαμβανόταν ανάμεσα στα πορίσματα μιας παράνομης σχεδόν, μυστικής, έντονης, εξαντλητικής… σύσκεψης.

- Να πάρει και να με σηκώσει!, αναφώνησε ο Eric Coli κοιτώντας μια οθόνη δίπλα στο τιμόνι του ζέπελιν.
- Τι έγινε;, ρώτησε ο Τζέηκομπ
- Μόλις είδα στο internet πως ακυρώθηκε το αγαπημένο μου show στην τηλεόραση!
- Θα έπαιρνα όρκο πως θα έλεγες κάτι για μαχητικά αεροπλάνα που μας κυνηγάνε.
- Για να δω… α, ναι, όντως έχουμε 4 από πίσω. Χα, κοίτα να δεις σύμπτωση!...

Τα Opera ακολουθούσαν με ταχύτητα το ζέπελιν από πίσω, σχηματίζοντας τέσσερεις παράλληλους στίχους. Ξαφνικά τα δύο ακριανά, αριστερά και δεξιά, άρχισαν να απομακρύνονται στα πλάγια αναπτύσσοντας ταχύτητα ενώ το τρίτο από δεξιά αεροπλάνο άρχισε να χάνει ύψος. Σε 2 λεπτά ήταν προφανές τι σχεδίαζαν να κάνουν. Το αεροπλάνο που είχε χάσει ύψος είχε αναπτύξει ταχύτητα και διέσχισε τον κάτω εναέριο χώρο του ζέπελιν ώστε να βρεθεί μπροστά του, ενώ τα δύο ακριανά το είχαν πλευρίσει από τα δύο πλάγια. Με λίγα λόγια, τους είχαν περικυκλώσει.

- Μας έχουν περικυκλώσει!, αναφώνησε ο Τζέηκομπ.
- Όχι, ακριβώς, παρατήρησε ο κύριος Lamarck. Δηλαδή, ναι, μπορείς να θεωρήσεις πως κάθε ένα αεροπλάνο αποτελεί το τελικό σημείο διάμετρο κύκλου κι αν φέρουμε δύο νοητές διαμέτρους κάθετες μεταξύ τους τότε όντως μπορεί να φανταστεί κανείς πως σχηματίζουν κύκλο. Αλλά προσωπικά προτιμώ ρόμβο.
- Είσαι τρελός!, φώναξε ο Τζέηκομπ. Ήθελα να στο πω και πριν που έλεγες μαλακίες ότι θες να σκοτώσεις τον θεό, αλλά δεν το έκανα από ευγένεια. Είσαι τρελός, όμως!
- Κι εσείς τυχερός που δεν νευριάζω εύκολα με ανοησίες, πέταξε ο κύριος Lamarck. Αχ, αυτή η νεολαία σήμερα, δεν εκτιμά την αληθινή περιπέτεια.
- Τι νεολαία! Είμαι 35! Και, διάολε, αν δεν μας σκοτώσουν αυτά τα μαχητικά τότε θα πάμε σίγουρα φυλακή για όλη μας τη ζωή!
- 35 και καθηγητής πανεπιστημίου;
- Είχε την έδρα ο πατέρας μου.
- Α. Κύριε Coli, τι μπορούμε να κάνουμε για να αποφύγουμε το θάνατο ή μοίρα χειρότερη από αυτόν;
- Μπορούμε να πολεμήσουμε τα αεροπλάνα. Έχουμε καναδυο οπλάκια στο ζέπελιν αν θυμάστε. Ή μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την καινούργια τεχνολογία που ενσωματώσαμε, ξέρετε, το σχέδιο Ναυτίλος.
- Α, ναι, ναι… κύριε Wilkins, τι λέτε να κάνουμε;
- Σχέδιο που δεν έχετε δοκιμάσει και το λένε Ναυτίλος;
- Ναι.
- Οπλάκια;
- Οπλάκια, κύριε Coli;
- Φλωγοβόλο, κύριε Lamarck.
- Λοιπόν, τι λέτε κύριε Wilkins;
- Φλωγοβόλο σε ζέπελιν; Που λειτουργεί με υδρογόνο το μπαλόνι του; Αχ… Τον Ναυτίλο.
- Τον Ναυτίλο, κύριε Coli.
- Πάτησα είδη το κουμπί, κύριε Lamarck. Το φλωγοβόλο ήταν όντως ηλίθια ιδέα.
- Και τώρα τι θα γίνει;, ρώτησε ο Τζέηκομπ.
- Τώρα περιμένουμε να αποκοπεί το μπαλόνι από το σώμα του ζέπελιν.
- Τι;!!!


- Ανοίξατε πυρ!, μίλησε στο μικρόφωνο ένας πιλότος. Πάτησε το play σε μία συσκευή δίπλα στο τιμόνι και μία σοπράνο άρχισε να ηχεί σε όλο τον ουρανό γύρω του.
- Αχ, λατρέυω αυτή τη μουσική, ακούστηκε ο πιλότος του δεύτερου Opera. Είναι σχεδόν μαγική.

Και ήταν σχεδόν μαγική. Σχεδόν μαγική όπως μια μουσική μπορεί να είναι. Σχεδόν μαγική, όπως σχεδόν μαγική έκανε την εικόνα των αεροπλάνων να έχουν περικυκλώσει (ή περιρομβώσει) το ζέπελιν. Τα μαχητικά άρχισαν να ρίχνουν μεταλλική φωτιά.


Το ζέπελιν τραντάχτηκε.
- Τι γίνεται;, ρώτησε ανήσυχα ο Τζέηκομπ.
- Άσκοπη ερώτηση, θα σας έλεγα έτσι κι αλλιώς, απάντησε ήρεμα το Eric Coli. Πυροβόλησαν το μπαλόνι και το τρύπησαν. Χάνουμε ύψος.
- Και πως είσαι τόσο ψύχραιμος;
- Έτσι κι αλλιώς αποκοβόμαστε από το μπαλόνι σιγά σιγα. Αυτό είναι το σχέδιο. Θα ανησυχούσα αν μα έριχναν κάτι το πύρινο κι έπαιρνε φωτιά το υδρογόνο που βγαίνει από το μπαλόνι.


Ακούστηκε μία τσιρίδα ενός όπλου ανάμεσα στο ντουέτο των τραγουδιστών της όπερας που ακουγόταν τώρα.

- Και μόλις έπιασε φωτιά το υδρογόνο. Σε 5,4,3,2,1…
- Αποκοβόμαστε από το μπαλόνι;!
- Όχι, ανατινάσεται το υδρογόνο.


Ήταν σχεδόν μαγικό το θέαμα. Η ορχήστρα να σολάρει και, να!, μπαίνει ξανά η σοπράνο να εντυπωσιάσει και τόσο δυνατή και ωραία ήταν η φωνή της που φάνηκε σα να προκάλεσε εκείνη την έκρηξη στον αέρα. Η κινούμενη εικόνα έγινε αργή. Οι φλόγες έγλυφαν τα σύννεφα κι ένα πύρινο σώμα ενός ζέπελιν άρχισε να πέφτει προς τη θάλασσα. Έπεσε, για μια στιγμή φάνηκε σα να επέπλεε, αλλά τελικά νίκησε την άνωση και βυθίστηκε στα μαύρα νερά του ατλαντικού.

- Αποστολή εξετελέσθη, μίλησε στο μικρόφωνο ο πιλότος του Opera 1.
- Μπράβο, μονάδα Opera. Τώρα επιστρέψτε αμέσως στη βάση γιατί ένας στρατηγός μας δήλωσε πως θέλει να χορέψει ενώ εσείς θα κάνετε χορευτικές μανούβρες.
- Γιατί;
- Don’t ask, don’t tell.
- Να πάρει!
- Τι έγινε;
- Κοίταξα μόλις τώρα στο internet. Ακυρώθηκε το αγαπημένο μου show στην τηλεόραση.

Η σοπράνο συνέχιζε να τραγουδάει.

Σκέψεις πάνω στις τελευταίες οικονομικές εξελίξεις

H αλήθεια είναι πως έχω μπερδευτεί. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω και δεν ξέρω αν θέλω να ξέρω.

Έχουμε και λέμε.

Τα ΜΜΕ μου δίδαξαν ότι:
Η Ελλάδα είναι χρεωμένη. Φταίνε οι πολιτικοί μετά την μεταπολίτευση και, φυσικά, οι Έλληνες που τους ψήφιζαν, όχι γιατί τους πίστευαν, αλλά γιατί ήθελαν να κερδίσουν κάτι προσωπικά – κάτι που ο πολιτικός το έταζε και καμιά φορά το έκανε πραγματικότητα (aka ρουσφέτι).
Οι πολιτικοί έκλεβαν, η Ελλάδα δανειζόταν όλο περισσότερα για να τα βγάλει πέρα, οι πολιτικοί πάλι έκλεβαν, αντί να δώσουν τα λεφτά αυτά για αναπτυξιακή πολιτική.
Ο λαός τα έξινε, γιατί α) είχε την υπέροχη ρουσφετολογική σχέση με την κυβέρνηση β) απλά δεν το έψαχνε το ζήτημα. Κάπου εδώ να πω πως εξαιρώ από το λαό που τα έξινε όποιον πιστεύει πως αντιτασσόταν στα ρουσφέτια κτλ. Δεν μπορώ να τους βάλω όλους στο ίδιο σακί και θα έχει δίκιο όποιος αισθάνεται αδικημένος τώρα.
Συμπέρασμα: Η Ελλάδα ξόδευε πιο πολλά από όσα παρήγαγε. Μαθηματικά αυτό οδηγεί στη σημερινή κατάσταση.

Κανένα κράτος δεν ήθελε να μας δανείσει, γιατί δεν ήθελε να πληρώσει τον διαχρονικό οχαδελφισμό μας. Είπαμε θα το κάνουμε μόνοι μας, με σχέδιο ανάκαμψης, αλλά με τα σχόλια των πολιτικών μας και τους αριθμούς δεν πείθαμε τους ξένους επενδυτές. Κάπου εδώ έρχεται το ΔΝΤ και μας λέει «αφού δεν σας δανείζει κανένας και δεν επενδύει κανένας, γιατί δεν σας εμπιστεύονται, θα σας βοηθήσω εγώ. Θα σας δανείσω, θα σας υποβάλω σχέδιο ανάκαμψης και φυσικά αποπληρωμής του δανείου που θα σας δίνω, αλλά για να είμαι σίγουρος πως δεν θα κοροιδέψετε κι εμένα θα σας επιβλέπω. Το σχέδιο ανάκαμψης θα είναι επώδυνο για να ανακάμψει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η ελληνική οικονομία» Ρωτήσαμε αν δεν συμφωνήσουμε τι θα γίνει. Μας απάντησαν πως η Ελλάδα θα πτωχεύσει.
Συμπέρασμα: Το ΔΝΤ είναι η μόνη λύση, όσο κι αν δεν το θέλουμε. Το πάρτυ τελείωσε, σφίξτε τα ζωνάρια και πιάστε δουλειά και θα κάνετε 30 χρόνια να δείτε ξανά χαλαρές μέρες.

Ακούω μετά την άλλη άποψη, όχι πολύ τεκμηριωμένη, βέβαια, αλλά ήταν μία άλλη άποψη.

Δεν χρειάζεται να προσφύγουμε στο ΔΝΤ. Δεν είναι η μόνη λύση!
Τι να κάνουμε;, ρώτησα απορημένος.
«Θα τους πούμε «πάρτε τα @@ μας» και θα φύγουν. Θα γυρίσει η Ευρωπαική Ένωση και θα μας πει τι σκατά νομίζουμε πως κάνουμε και θα τους πούμε «πάρτε τα @@ μας κι εσείς» και θα φύγουμε από την Ευρωζώνη.»
Ναι, αλλά θα πάρουμε δραχμή. Θα μας την υποτιμήσουν. Πάλι χρωστάμε, πάλι θέλουμε επενδύσεις, σχολιάζω.
«Θα μας δανείσουν άλλα κράτη, όπως η Ρωσία και η Κίνα. Θα κάνουμε επενδύσεις στο εσωτερικό. Θα φορολογήσουμε το μεγάλο κεφάλαιο, εκκλησία, εθνικοποίηση των τραπεζών. Δεν θα έχουμε το βραχνά του ΔΝΤ στο κεφάλι μας. Ο Λαζόπουλος είπε μάλιστα πως η Τουρκία είπε στο ΔΝΤ να πάρει τα @@ τους και κάτι έκανε με το δημόσιο και τις εσωτερικές επενδύσεις και πάει καλά.»

Μετά έμαθα πως λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα από το Zeitgeist – Addendum, που δεν βρήκα κάποια κριτική που να λέει πως παραπληροφορεί για το συγκεκριμένο ζήτημα τουλάχιστον. Δείτε την ταινία. Ουσιαστικά με το ΔΝΤ βοηθάμε τις ξένες τράπεζες να κερδίσουν λεφτά και οι πλούσιοι να γίνουν πουσιότεροι.

Και μετά διάβασα την συγκεκριμένη ανάρτηση από το blog troktiko:
http://troktiko.blogspot.com/2010/05/blog-post_3987.html

Οπότε είναι ένα συνδυασμός πολιτικής διαφθοράς, τραπεζικής διαφθοράς και μαλακίας δικιάς μας που όχι μόνο το ανεχόμασταν τόσο χρόνια, αλλά μεγάλο ποσοστό από εμάς μένει ακόμα μέσα στα σπίτια του και δεν κάνει τίποτα. Σωπαίνει.

Εντάξει δεν θα σας κρίνω. Ίσως να είμαι εγώ υπερβολικός και να ζητάω πολλά. Ίσως να έχω κάποιο σύνδρομο του μεσσία και να θέλω να μπορώ να σώσω τον κόσμο όλο, όταν προφανώς δεν εξαρτάται μόνο από εμένα. Αλλά δεν ξέρω αν κάνω και τίποτα από το λίγο που μου αναλογεί να κάνω.

Θα κρίνω εμένα, λοιπόν. Ντροπή μου.

Biology Of a Simple Life (part 9)

Ο Tony ήταν ένα μικρό ψάρι. Δούλευε στα εργοστάσια καθαρισμού δοντιών από καρχαρίες, όχι καμιά σπουδαία δουλειά, αλλά τουλάχιστον μπορούσε να απολαύσει όλα εκείνα τα δικαιώματα ενός τυπικού εργαζόμενου, δικαιώματα που άλλα μικρά ψάρια είχαν κατακτήσει με αίμα πριν από αυτόν. Δεν ήθελε πολλά από τη ζωή του ο Tony – η ευτυχία, πίστευε, βρίσκεται στα μικρά πράγματα: ήθελε να μπορεί να δουλεύει ένα σημαντικό ωράριο και να πληρώνεται δίκαια, αμοιβή ανάλογη της ποιότητας και ποσότητας της εργασίας του, ήθελε να αναγνωρίζεται η όρεξη και το φιλότιμο του για περισσότερη ενασχόληση με τη διαδικασία παραγωγής, ήθελε τις διακοπές του, τα δώρα του, την ισοδύναμη αντιμετώπισή του με όλα τα μεγαλύτερα από αυτόν ψάρια. Αυτά και το δικαίωμα στην αγάπη, καθώς και το να μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα γυμνός στο σπίτι του. Ο Tony ήταν ένα απλό ψάρι.
Τι να τις κάνει τις πολυτέλειες ο Tony; Ήξερε πως η δύναμη και η εξουσία διαφθείρουν και θολώνουν το μυαλό και οι πολυτέλειες τι άλλο είναι παρά υποκατάστατα δύναμης κι εξουσίας; Απαπα, όχι, όχι, όχι, μακριά απ’τον Tony τέτοια πράγματα! Άλλωστε εκείνος είχα μια μικρή απόλαυση που ίσως ήταν ο μόνος που την είχε βαφτίσει πολυτέλεια. Του άρεσε ο ουρανός! Όταν τελείωνε τη δουλειά, μια και δυο κινούσε κατά την επιφάνεια για να μπορέσει να δει το καταπληκτικό αυτό μπλε πράγμα. Κρυφή του επιθυμία ήταν να πετάξει, αλλά μιας και δεν είχε φτερά, την εξελικτική πίεση και δεν ισχύουν τα τεράστια εξελικτικά άλματα το λιγότερο που μπορούσε να κάνει ο Tony κι αυτό στο οποίο αρκούταν ήταν να κοιτάει τον ουρανό για ώρες. Κι εκείνη την μέρα, 1 Μαΐου, που ο Tony δεν είχε δουλειά για να τιμήσει τα μικρότερα ψάρια που πριν από αυτόν πέθαναν για να μπορεί ο Tony να χαίρεται την απλή του αυτή απόλαυση, δεν βρήκε καλύτερο τρόπο να αποδώσει αυτόν το φόρο τιμής από το να κοιτάξει τον ουρανό.
Του καρχαρία, όμως, του οποίου ο Tony καθάριζε τα δόντια δεν του άρεσε καθόλου αυτή η μέρα. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί έπρεπε να αποδώσουν φόρο τιμή σε εργαζομένους χωρίς να εργάζονται. Ήξεραν τι είναι μια μέρα παραπάνω εργασίας, ήξεραν σε τι σημαντικό ποσοστό παραγωγής αντιστοιχεί; Κι αν δούλευαν μόνο εκείνοι κι έπιαναν στον ύπνο την αγορά; Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα τέτοιο μονοπώλιο! Θα μπορούσε καμαρωτός να δείξει πόσο πιο λευκά είναι τα δόντια του στους άλλους μεγαλοκαρχαρίες φίλους του, να κάνει μόστρα, να ικανοποιήσει το υπερδιογκωμένο εγώ του. Δεν ήταν κακό να κάνεις επίδειξη. Είχε γεννηθεί με δύναμη κι εξουσία πάνω στα μικρότερα ψάρια, από τη μέρα που γεννήθηκε δεν αρκέστηκε σε απλές απολαύσεις. Δεν θα αρκούταν τώρα!
Βυθισμένος στις σκέψεις του και νευριασμένος βγαίνει έξω από το σπίτι του να ξεσκάσει μα πιο πολύ να δει τι έκαναν τα άλλα ψάρια όταν δεν δούλευαν. Αλλά δεν είδε σχεδόν κανένα, γιατί, βλέπετε, τα περισσότερα προτίμησαν το δικαίωμα να κυκλοφορήσουν γυμνά στο σπίτι τους, να το κάνουν όσο πιο πολύ μπορούν τώρα, πριν τα ίδια το παραδώσουν σε κάτι τύπους σαν τον πικαρισμένο καρχαρία μας.
Μόνο ένα ψάρι είδε ο καρχαρίας να είναι έξω και μάλιστα κοντά στην επιφάνεια, ένα ψάρι που κοιτούσε τον ουρανό και ποιος ξέρει τι όνειρα έκανε.
Τα μικρά ψάρια που κοιτάζουν τον ουρανό, όμως, ο καρχαρίας το ήξερε καλά, έχουν κολλήσει τον ιό του επαναστάτη. Με το όνειρο να φέρουν τον ουρανό στη θάλασσα απαιτούν, μάχονται και στο τέλος αρνούνται απολαύσεις από τα μεγαλύτερα ψάρια. Ο καρχαρίας έπρεπε να πάρει μια απόφαση γρήγορα. Να αφήσει το μικρό ψάρι επαναστάτη να κοιτάζει τον ουρανό ή πρωτομαγιάτικα να του αφαιρέσει αυτό το δικαίωμα; Κι εδώ ήταν που ο καρχαρίας μας έκανε λάθος. Έβλεπε τον Tony σαν επαναστάτη (πλησιασε) και ξέχασε να τον δει σαν μικρό ψάρι με μικρές απολαύσεις. (άνοιξε το στόμα) Ο Tony την επομένη δεν θα σταματούσε να καθαρίζει δόντια, δεν θα απαιτούσε παραπάνω μισθό ή λιγότερες ώρες εργασίας. Ο Tony είχε ό,τι ήθελε. (Το στόμα κλείνει).
Του Tony απλά του άρεσε ο ουρανός.

Στον καρχαρία άρεσε ο Tony.

Biology Of a Simple Life (part 8)

Ο κόσμος έβγαινε από την εκκλησία σηκώνοντας τις ομπρέλες τους στον ουρανό, κυρίως γιατί έβρεχε, ίσως και γιατί πολύ τους είχε δει ο θεός και σήμερα. Το αργό περπάτημα και οι ευχές στην πόρτα μετατρέπονταν σε τρέξιμο προς τα αυτοκίνητα και τα κοντινότερα ταξί και λεωφορεία.
Ο Τζον Χοκ, όμως, δεν βρισκόταν ανάμεσά τους. Αντιθέτως, ήταν ακόμη μέσα στο ναό, γονατιστός, ευγνώμον για την ησυχία που, επιτέλους, επικρατούσε. Άλλη μία λειτουργία της Κυριακής είχε φτάσει στο τέλος της και με τον κόσμο να φεύγει μπορούσε πλέον να κάτσει και να προσευχηθεί με την ησυχία του. Και ήξερε πως αν προσευχόταν με αληθινή πίστη και ευλάβεια ο θεός θα τον βοηθούσε. Άλλωστε, αφιέρωσε όλο το πρωί της Κυριακής να του απαγγέλει τους ωραιότερους ύμνους που σκάρωσε ποτέ ο άνθρωπος – ο θεός είχε υποχρέωση να τον βοηθήσει.
Α, ο Τζον Χοκ… γέννημα θρέμμα της Αμερικής. Πήγε στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς του, τελείωσε το λύκειο, ταυτόχρονα δούλευε στο γκαράζ του πατέρα του, μακαρίτης πλέον, μιας και χρειαζόταν λίγη βοήθεια. Ήταν περήφανος για τα παιδικά του χρόνια. Σχολείο, δουλειά, εκκλησία και μπέιζμπολ κάθε Κυριακή. Ιερή μέρα η Κυριακή. Μέρα κυρίου και μπάλας. Και σαν ενηλικιώθηκε κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό για να υπηρετήσει την πατρίδα του. Πήγε στο Βιετνάμ, άφησε ένα κομμάτι της ψυχής του και της σάρκας του εκεί, γύρισε. Τον αποκάλεσαν ήρωα, μα εκείνος δεν συγκινούταν από τις λέξεις. Έμεινε στον στρατό για να υπηρετήσει την πατρίδα του, για να αφήσει ψυχή και σάρκα και σε άλλα Βιετνάμ.
Παντρεύτηκε την Στέλλα Χιούιτ, εκείνο το κορίτσι με καμπύλες και ξανθές μπούκλες. Θυμόταν πως κάποτε την είχε ερωτευτεί, αλλά είχε ξεχάσει τι ήταν αυτό που είχε νιώσει. Αλλά πρέπει να την αγαπούσε, σκεφτόταν, γιατί ήταν παντρεμένος μαζί της, ενωμένοι εις σάρκαν μία από τον ίδιο τον μεγαλοδύναμο. Και οι παντρεμένοι, οι ευσεβείς παντρεμένοι, λογικά, είχαν αγάπη. Όχι, σαν αυτά τα νεαρά, επιπόλαια και κολασμένα νέα άτομα που χωρίζουν κάθε τρεις και λίγο. Τί αγάπες που πρέπει να καλλιεργηθούν και φλόγες που πρέπει να μείνουν ζωντανές… δικαιολογίες! Αν είσαι καλός χριστιανός αγαπάς την γυναίκα του, γιατί, έτσι. Ίσως και γιατί πρέπει.
Το παιδί του, ο γιος του, το καμάρι του, πέθανε στο Ιράκ. Αξιώθηκε να πολεμήσει τους κακούς, τα τέρατα που απειλούσαν την Αμερική. Τη μέρα που πληροφορήθηκε το θάνατό του θυμάται πως έπεσε από τα σύννεφα. Αλλά, ταυτόχρονα, τον πλημμύρισε και η συγκίνηση του πατριώτη, του πατέρα που είχε γαλουχήσει το παιδί του με τα υψηλά ιδανικά της πατρίδας. Η γυναίκα του έκλαιγε επί μέρες και δεν έλεγε να παρηγορηθεί που ο γιος της άφησε όχι απλά κομμάτι, αλλά ολόκληρη την ψυχή και τη σάρκα του στο νέο Βιετνάμ. Αλλά είναι γυναίκα και οι γυναίκες δεν ξέρουν από αυτά.
Ο Τζον Χοκ, περήφανος πατριώτης και πατέρας, περήφανος Αμερικάνος και Χριστιανός, ανώτατος στρατηγός του στρατού, επικεφαλής της αποστολής να ανιχνεύσουν τρεις από τους μεγαλύτερους εγκληματίες στον κόσμο που τον απειλούσαν με καταστροφή, εξαιτίας του πανίσχυρου χημικού όπλου που κατέχουν.
Ο Τζον Χοκ ταπεινά σκύβει τώρα το κεφάλι γονατιστός και προσεύχεται, παρακαλάει, απαιτεί από τον θεό να τον βοηθήσει να πιάσουν τους εχθρούς της χώρας του. Δεν θα τον ένοιαζε αν απειλούσαν κάποια άλλη χώρα. Το πολύ-πολύ να οργάνωνε πόλεμο να την σώσει. Το συνηθίζουν οι δικοί του αυτό, άλλωστε. Αλλά, η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Απειλούν τον κόσμο, συνεπώς και την καλύτερη χώρα στον κόσμο και αν καταστραφεί η καλύτερη χώρα στον κόσμο, σε τι θα ελπίζει, πλέον, η ανθρωπότητα; Όχι. Η Αμερική είναι το δώρο του θεού στον λαό του. Δεν θα την αφήσει να καταστραφεί. Ο θεός θα τον βοηθήσει.

Το επόμενο πρωί στις 8 καθόταν είδη πίσω από το γραφείο του. Είχε λάβει ένα σημαντικό τηλεφώνημα:
- Είπατε ξέρετε που είναι;
- Τουλάχιστον ο ένας, κύριε!
- Πως το συμπεράνατε;
- Είδαμε με τους στρατιωτικούς δορυφόρους πως κυκλοφορεί ένα ζέπελιν πάνω από τον Ατλαντικό, κύριε!
- Και;
- Και είναι το μοναδικό ζέπελιν πάνω από τον Ατλαντικό εδώ και χρόνια, κύριε! Μάλιστα, καταγραφές των δορυφόρων από προηγούμενες ημέρες έδειξαν πως είναι το ίδιο ζέπελιν που απογειώθηκε από τις φυλακές που φυλασσόταν ο διαβόητος Τζέικομπ Wilkins! Λίγες ώρες μετά την δραπέτευσή του!
- Μα αυτό το ζέπελιν, είχατε πει, εσείς το είχατε πει, απογειώνεται συχνά από εκείνο το μέρος.
- Και;
- Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο.

Ο Τζον Χοκ έκλεισε το τηλέφωνο κι αμέσως πληκτρολόγησε έναν άλλο αριθμό.

- Το κέντρο πληροφοριών μας έδωσε στοιχεία για ένα ύποπτο ζέπελιν.
- Με όλο το σεβασμό, κύριε, αλλά πως γίνεται ένα ζέπελιν να είναι ύποπτο;
- Προσωποποίηση, βλάκα!
- Ή απλά εσείς κάνατε, λάθος.
- Λάθος έκανε η μάνα σου που σε κράτησε, λάθος έκανε ο στρατός που σε έβαλε σε τέτοιο υψηλό πόστο, ηλίθιε! ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ.
- … τι λέγατε για ένα ύποπτο ζέπελιν;
- Εκεί επιβιβάζεται τουλάχιστον ένας από τους τρομοκράτες που κυνηγάμε. Ο Τζέικομπ Wilkins, κατά πάσα πιθανότητα. Ετοιμάστε τέσσερα μαχητικά αεροπλάνα. Θα τους αναγκάσουμε να προσεδαφιστούν ή θα τους διαλύσουμε στον αέρα.
- Μάλιστα, κύριε.

Ο Τζον Χοκ ένιωθε μια ευφορία.

- Νόμιζες, παλιοτρομοκράτη μουσουλμάνε Τζέικομπ Wilkins πως θα την γλίτωνες. Νόμιζες πως θα ερχόσουν στη χώρα μου και θα την απειλούσες χωρίς την παραμικρή συνέπεια. Νόμιζες πως οι διάλογοι σε αυτή την ιστορία του blog δεν μπορούσαν να γίνουν πιο κλισέ. Νόμιζες… Τα νομίσματα στην τράπεζα, όμως, κύριε Wilkins, τα νομίσματα στην τράπεζα…
- Κύριε, έχετε ανοιχτό το τηλέφωνο.

Έφτασε το καρναβάλι....

Οι απόκριες σταμάτησαν να μου αρέσουν, όταν ακόμη πήγαινα Δημοτικό. Δεν νομίζω πως ήταν κάποια απόφαση πρώιμης ωριμότητας - ήταν, θεωρώ, η μόνη λογική αντίδραση στα ερεθίσματα που έπαιρνα από τη μεγάλη αυτή «γιορτή». Από τα ερεθίσματα που παίρνω τώρα, τh βρίσκω από τις σωστότερες πράξεις μου. Γιατί, λοιπόν, μου τη δίνουν οι απόκριες; Επειδή είναι αυτό που είναι.

Το μασκάρεμα είναι ο βασιλιάς των χαρακτηριστικών της αποκριάς. Εκεί, δηλαδή, που την εξέχουσα θέση θα έπρεπε να κατέχει η αίσθηση της καταβρόχθισης κρέατος για τελευταία φορά μέχρι να φτάσει η λυτρωτική Κυριακή του Πάσχα, την έχουν σφετεριστεί οι μάσκες, οι στολές, τα χρώματα και οι περούκες. Μη σας περάσει από το μυαλό πως νοιάστηκα έστω και για μία στιγμή για τον εξευτελισμό της συγκεκριμένης θρησκευτικής παράδοσης. Απλά δεν βρίσκω το λόγο να συνεχίζουμε να αποκαλούμε αυτή την περίοδο «απόκριες». Είναι σαν τα Χριστούγεννα. Η φάτνη εξαφανίζεται πίσω από τα πολύχρωμα, τεράστια κουτιά με δώρα κάτω από το ακόμα πιο πολύχρωμο και τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Όλοι, λοιπόν, αντί να αγοράζουν κονσέρβες και να γεμίζουν τους ψυγειοκαταψήκτες με λαχανικά και σόγια (για placebo μπιφτέκια) τρέχουν σαν τρελοί κι αλλοπαρμένοι (ίσως έφαγαν σοκολάτα kiss) να αγοράσουν στολές που θα κάνουν γνωστούς και φίλους να τα ζηλέψουν και τους παππούδες να προσευχηθούν να μην πάνε τα παιδιά/εγγόνια τους στην κόλαση, παραφράζοντας τον εσταυρωμένο με την φράση «Συγχώρεσε, τα μαλακισμένα, Κύριε, δεν ξέρουν τι κάνουν».
Οι πρωτοτυπία στις στολές δίνει και παίρνει. Ζορό, καουμπόηδες, ζορό, ινδιάνοι, καουμπόηδες, power rangers, clown, ζώα με υποκοριστικά (τύπου γατάκια, τιγράκια) πλην εξαιρέσεων όπως γομαρογορίλλες, ένας δυο δεινόσαυροι, μάγοι, μάγισσες, κάτι μου λέει φέτος θα έχομε πολλούς λυκανθρώπους και βρικόλακες, στρατιωτικοί, ιππότες, πιλότοι, αστυνομικοί, χειρούργοι (γεμάτοι αίματα – βλέπετε είναι βαρετό να ντυθείς οποιαδήποτε ειδικότητα παθολόγου), πυροσβέστες, νοσοκόμες, οπαδοί ομάδων, καλόγριες, παπάδες και τόσα άλλα που αν κάτσω να καταγράψω όλα δεν θα τελειώσω ούτε αύριο. Μετά έχουμε τα άκρως ρατσιστικά με στολές που βρίθουν από στερεοτυπία, όπως κινέζοι, άραβες, ευρωπαίοι του 17ου αιώνα, γύφτοι, τσιγκάνοι (με χαρακτηριστικό στερεοτυπικό γνώρισμα το ντέφι και τα βρόμικα ρούχα). Τέλος, έχουμε, ναι, την στολή, γυναίκα. Φαίνεται πως το μεγαλύτερο ποσοστό των αντρών έχει άχτι να ντυθεί γυναίκα. Και μάλιστα γυναίκα παραλίας (a.k.a τσούλα) με το τριχωτό μπούτι, την μπυροκοιλιά και το ψεύτικο (τριχωτό επίσης) μπούστο έξω. Μερικοί φτάνουν στο σημείο να φορέσουν και ψηλοτάκουνα, προφανώς, για να πείσουν περισσότερο.
Πιο κομψές είναι οι «στολές» που έχουν δυο-τρία αξεσουάρ. Τις δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι-τους-βρίσκουν κεραίες, φωτοστέφανα, κόκκινα κερατάκια, δόντια δράκουλα, μαλλιά βαμμένα με σπρέι, πιπίλες συνοδευόμενες με νάζι από τα λυκειοκόριτσια και σχόλια τύπου «who’s your daddy?» από ανώριμα, βλαμμένα, με υψηλή λίμπιντο αγόρια (ηλικίας χ χρονών, χε (15, +00)). Και φυσικά δεν λείπουν τα πιο οικονομικώς προσιτά σχέδια στο πρόσωπο, τύπου tribal/καρδούλες/αστεράκια στα μάτια και γενικά προφίλ άποψη του προσώπου των κοριτσιών και ηλίθια μουστάκια και γένια στα αγόρια (γιατί;!).

Εκ δεξιών των στολών, κάθονται μαζί οι δύο αχώριστοι φίλοι, σερπαντίνες και κομφετί με τον πιστό του υπηρέτη, τον αφρό. Και δεν αντιλέγω, οι σερπαντίνες τα σπάνε. Όταν, βέβαια, τις φυσάς σωστά τα σπάνε και το pointless σπειροειδές χαρτί πετάγεται με χάρη σαν πίδακας pointless σπειροειδούς χαρτιού στον αέρα. Αλλιώς, ξενερώνεις. Αλλά με αυτά που ξενερώνεις ΠΑΝΤΑ είναι τα κομφετί. Απορώ ποιος είχε την φαεινή ιδέα να δημιουργήσει κομφετί, τα πιο διαβολικά μικρά πραγματάκια στον κόσμο! Δεν θες να τα πάρεις και να τα πετάξεις, δεν θες να στα πετάξουν, δεν θες να τα πατήσεις, και, ο τρόμος των τρόμων, δεν θες να τα καθαρίσεις! Κι ο αφρός, αυτό το άχρηστο, αλλά ωραίο για να κυνηγήσεις δυο-τρεις φίλους σου που τάχα δεν θέλουν να τους ρίξεις, αλλά δεν τρέχουν αρκετά γρήγορα επίτηδες γιατί ξέρουν ΠΩΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΠΛΥΣΙΜΟ, προιόν αν συνδιαστεί με ένα σωρό από σπειροειδή κι σημειακά χαρτιά μπορεί κάλλιστα να γίνει το καλύτερο προσάναμα. Και παίζουν μικρά παιδιά με αυτό. Βέβαια, τα μικρά παιδιά δεν παίζουν με σπίρτα κι αναπτήρες θα μου πείτε – δεν καπνίζουν, βρε αδερφέ, τι να τα κάνουν έξω;

Να χρησιμοποιήσουν το τρίτο πρόσωπο του δράματος που λέγεται απόκριες και καρναβάλι, δηλαδή… εκρηκτική ύλη! Ναι, το καλύτερο πράγμα στον κόσμο, οι καταστηματάρχες πουλάνε στα παιδιά ουσίες που οξειδώνονται πολύ εύκολα και με μεγάλη ένταση με λίγα μόνα kilojoule θερμότητας (κάνουν μπαμ με σπινθήρες)! Γιατί εσύ δεν πέταξες; Εσύ δεν έριξες; Εσύ δεν άναψες; Άναψα και σαν χαζό κι εγώ αισθάνθηκα εκείνο το προγονικό αίσθημα άγριας ικανοποίησης λες και είχα ανακαλύψει τη φωτιά και τον πραγματικό τρόπο που μπορείς να κάνεις παιδιά. Ω, είμαι σίγουρος πως αν ξανάριχνα τώρα δυναμητάκια (τα μαύρα είναι τα πιο ισχυρά!), σκορδάκια και λοιπές μαλακίες θα αισθανόμουν το ίδιο για μια στιγμή. Για μία, όμως, Μετά θα αισθανόμουν ηλίθιος. Δεν είναι πως έχω χάσει τις ίδιες απολαύσεις που είχα μικρός, τώρα που μεγάλωσα λίγο (κι έχω χάσει πολλές, βλέπε toys), είναι πως το να πετάς αριστερά και δεξιά δυναμιτάκια και να τρέχεις σαν παλαβός γελώντας γιατί άκουσες ένα μπαμ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ 10ΧΡΟΝΟ.
Και σα να μην έφτανε αυτό, έχεις πέντε γυναίκες, όταν είσαι έξω να τσιρίζουν στον ήχο της κάθε κροτίδας. Εντάξει, στην πρώτη – είχαν καιρό να ακούσουν. Αλλά αυτή την περίοδο η συχνότητα του συγκεκριμένου θορύβου είναι 1 μπαμ κάθε 5 +/- 3 λεπτά, γιατί επιμένουν να ξαφνιάζονται; Ή έχουν τικ ή έχουν μνήμη χρυσόψαρου.

Και τι μας έλειπε για να συμπληρωθεί η αγία τετράδα; Η λάτιν μουσική! Στην σπάει κι αυτή; Αφού είναι ανεβαστική και κατάλληλη για διασκέδαση και χορό! Ναι, θα συμφωνήσω πως είναι. Θα συμφωνήσω ακόμη περισσότερο μάλιστα όταν την χρησιμοποιούν στο Ρίο με γυμνές Βραζιλιάνες να λικνίζονται στους ρυθμούς της. Αλλά η λάτιν μουσική είναι εκείνο το ενοποιητικό στοιχείο της όλης υπόθεσης. Πάρε μόνο τις στολές και απλά βλέπεις μασκαρεμένους στο δρόμο να κοιτάνε αν τους κοιτάνε για να ανέβει κατά κάποια παράδοξο τρόπο η αυτοεκτίμησή τους, πάρε μόνο τα χαρτιά και τον αφρό κι έχεις απλά χαρτιά και αφρό, πάρε τα δυναμιτάκια κι έχεις απλά θόρυβο. Αλλά συνδύασε τα όλα μαζί και βάλε και λάτιν μουσική. Τότε έχεις μασκέ πάρτυ! Που είναι ακριβώς το ίδιο με το χαμό που γίνεται στα club, μόνο που φοράς μάσκες, η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική από τον καπνό, το πάτωμα γλιστράει από τα χαρτιά και ακούς λάτιν αντί για akon. Και όσες φορές πήγα σε club δεν ξέρω αν σιχάθηκα τη ζωή μου ή τη ζωή των άλλων. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορώ να διασκεδάσω μόνο αν έχω πιει.

Ωραία, λοιπόν, είδαμε γιατί δεν μου αρέσουν οι απόκριες. Αλλά, τι πειράζει να διασκεδάζεις και να ξεδίνεις που και που; Τι πειράζει να κάνεις ένα διάλειμμα κι από την ψυχαγωγία ακόμη και να κανιβαλιστείς (στην διόρθωση στο word μου έχει την λέξη «καρνιβαλιστής». Ή είναι τυχαίο ή το word όχι μόνο έχει νοημοσύνη, αλλά ξέρει και υποτακτική στην καθαρεύουσα) μόνο όπως εσύ ξέρεις; Και θα απαντήσω, δεν πειράζει. Ίσως εγώ απλά να είμαι υπερβολικός. Αλλά, αλήθεια, σας έχει λείψει τόσο πολύ η διασκέδαση; Τόσο πολύ θέλετε να ξεδώσετε; Τα παιδιά της ηλικίας μου τουλάχιστον κάθονται και τα ξύνουν όλη μέρα, βγαίνουν έξω όλη μέρα και το μεγαλύτερο ποσοστό έχει ως κύρια πηγή διασκέδασης τα club και τα πάρτυ. Από τι θα ξεσκάσουν, από τι θα ξεφύγουν τις απόκριες; Το μόνο από το οποίο ξεφεύγουν είναι η ρουτίνα της διασκέδασης χωρίς μάσκες. Κι αυτό πάλι παίζεται. Μήπως δεν φοράμε μάσκες καθημερινά, ακόμα κι ανάμεσα σε φίλους πολλές φορές; Μήπως δεν γινόμαστε καρνάβαλοι στα μάτια των άλλων σε πολλές πτυχές τις ζωής μας; Και, τώρα που το σκέφτομαι, μήπως ντυμένοι τις απόκριες αποκαλύπτουμε περισσότερα για τον εαυτό από κάθε άλλη φορά;

Biology Of a Simple Life (part 7)

Στη γέφυρα ο κύριος Lamarck έπαιζε γκολφ και ο Eric Coli ασχολούταν με την πλοήγηση του αερόπλοιου. Ίσως, κάπου εδώ, δίκαια θα απαιτήσετε κάποια περιγραφή της γέφυρας. Πολύ ωραία, λοιπόν. Ήταν ένα μεγάλο γκρι δωμάτιο με πολλά μηχανήματα.

- Δεν θα έπρεπε να είχατε μεγαλύτερο πλήρωμα πέρα του εαυτού σας και του Eric;, ρώτησε ο Τζέικομπ τον κύριο Lamarck που με επιδεξιότητα κάρφωσε μια άσπρη μπάλα στο μικρό διχτάκι πάνω σε πράσινο χαλί που βρισκόταν λίγο πιο μακριά από αυτόν.
- Θα έπρεπε, απάντησε ο κύριος Lamarck και χαμογέλασε στον Τζέικομπ.
- Μμμ, ναι, ε…
- Δεν είστε συνηθισμένος στο να αρχίζετε συζητήσεις, έτσι;
- Ήμουν αντικοινωνικός για αρκετό καιρό… α-αποφάσισα να αλλάξω, όμως!
- Πότε;
- Στην προηγούμενη ανάρτηση.
- Α, θεσπέσια! Το γεγονός πως το μοιραστήκατε μαζί μου και ο τρόπος που είπε το «αποφάσισα», ξέρετε, «α-αποφάσισα», δείχνει πως είδη βγαίνετε έξω από τα νερά σας και αισθάνεστε άβολα με αυτό. Που σημαίνει πως κάνετε κάτι καινούργιο. Συνεχίστε να το κάνετε αυτό κάθε μέρα και θα αλλάξετε πολύ σύντομα.
- Ενδιαφέρον.
- Είναι. Να το θυμάστε, κύριε Wilkins, βγαίνετε νικητής, μόνο όταν βγαίνετε έξω από τα νερά σας, από τη ζώνη άνεσής σας.
- Ωραία, ωραία…
- …
- …
- Ωπ! Άβολη σιωπή. Είναι καλό να τις αποφεύγουμε αυτές, όταν μιλάμε. Πως; Μπορείτε να σχολιάσετε κάτι που βλέπετε, μια πείτε μια είδηση ή να με ρωτήσετε οτιδήποτε. Προτιμότερο η ερώτηση να είναι τέτοιας φύσης που η απάντηση μου να μην είναι μονολεκτική.
- Και να θέλω δε νομίζω οι απαντήσεις σας να γίνουν πολλές φορές μονολεκτικές.
- Χαχαχα.
- …
- …
- Εεεε… που πάμε; Δηλαδή, οκ, πάμε να βρούμε τον φίλου μου, τον Ζακ, αλλά έχουμε κάποιο στοιχείο για το που μπορεί να είναι;
- Έκανα μια μικρή έρευνα για τους φίλους σας (ο Eric ξερόβηξε), δηλαδή, ο Eric την έκανε και ανακάλυψα (γκουχ) -ψε πως η γυναίκα που ακολουθεί τον Ζακ, η Γαβρίελα Κόεν, έχει ένα πλούσιο θείο, τον Lambert Beer, από τη μεριά της μητέρας της.
- Τον ξέρετε;
- Όλοι οι πλούσιοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, κύριε Wilkins. Βρισκόμαστε σε δεξιώσεις, μιλάμε για ποικίλα θέματα και στο τέλος ανταλλάζουμε τηλέφωνα για να επισκεφτούμε τα ιδιωτικά νησιά ο ένας του άλλου.
- Οπότε πάμε να βρούμε τον Lambert Beer.
- Ακριβώς, αυτό!
- …
- …
- …καιαιαι μετά είπατε πως θα πάρουμε ένα χημικό όπλο που φημολογείται ότι έχουν και θα πάμε να βρούμε τοον… θεό.
- Θα πάμε να βρούμε τον Θεό. Αλλά όλα θα γίνουν στην ώρα τους. Γκολφ;
- Δεν… δεν παίζω…
- Τι είπαμε για το να βγαίνετε από τα νερά σας;
- … οκ, οκ…αλλά, ε…. Πως… παίζεται το γκολφ;
- …