Το λιγότερο

Κοιτούσαν τον ήλιο από τον λόφο. Ήταν πρωί – ξημέρωνε. Οι πορτοκαλιές αχτίδες του θώπευαν το πρόσωπό τους, έστρωναν πέπλο της φωτιάς πάνω στο πράσινο χορτάρι, έδιναν ζωή στα κοιμισμένα λουλούδια. Δροσερό αεράκι άρχισε να φυσάει, από εκείνα τα όμορφα που εκτιμούνται μόνο ζεστές μέρες και το θρόισμα των φύλλων ξύπνησε το μεγάλο δέντρο που με τα κλαδιά του σκέπαζε όλη την πλαγιά, σκέπαζε την πρασινάδα, δρόσιζε τα έντομα και τα πουλιά που κούρνιαζαν πάνω και κάτω του, δρόσιζε κι εκείνους.
Η θέα, εικόνα παραμυθιού. Δέντρα καταπράσινα, ασάλευτα σαν τον στρατιώτη έστεκαν αριστερά και δεξιά, με τις ρίζες τους καρφωμένες στη γη διαπερνώντας τον γκρίζο βράχο. Ανάμεσα τους καμαρωτό και γαλήνιο ένα αφριστό ποτάμι με νερά γάργαρα, νερά κελαριστά και μπλε.
«Είναι ωραία, δεν είναι;», ρώτησε.
«Είναι πολύ ωραία», απάντησε εκείνη.
«Θα σε ξαναδώ;», έριξε την ερώτησή του χωρίς να πάρει τα μάτια του από τα θαύματα μπροστά του. Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της.
«Δεν ξέρω. Μπορεί.»
«Γιατί φεύγεις;»
«Γιατί ήρθε η ώρα να φύγω. Και τι ώρα! Πιο όμορφη δεν θα μπορούσε να ήταν η φύση. Καλύτερη ώρα και να θες δεν βρίσκεις.»
«Θα μας λείψεις.»
«Κι εμένα θα μου λείψετε, αλλά ήρθε η ώρα.»
Πέρασαν μερικά λεπτά χωρίς να μιλάνε, χωρίς να κοιτιούνται. Κοιτούσαν την πλάση, κοιτούσαν μέσα τους.
«Σου άρεσε, εδώ;»
«Ήταν πολύ ωραία.»
«Ευχαριστήθηκες;»
«Δεν μεγάλωσα; Δεν έζησα; Δεν χόρτασα; Δεν γέννησα; Δεν ανέθρεψα; Δεν ένιωσα; Δεν δίδαξα; Δεν αγάπησα;»
«Ναι.»
«Ε, τότε, λοιπόν, ευχαριστήθηκα και με το παραπάνω.»
Σηκώθηκε. Σηκώθηκε κι εκείνος. Έκανε να φύγει μα ήθελε κάτι να της πει, κάτι τελευταίο, κάτι, μα δεν ήξερε τι. Μερικά πράγματα δεν χωράνε σε αράδες.
«Θα κλάψεις;», τον ρώτησε.
«Δεν μου έρχεται.»
«Δεν χρειάζεται.»
«Και τι να κάνω για να δείξω την αγάπη μου;»
«Γράψε μια ιστορία σαν κι αυτή», χαμογέλασε, «γράψε μια ιστορία σαν κι αυτή και κάνε με αθάνατη», κι έφυγε.