Από βιολογική άποψη κάθε ζωντανός οργανισμός, κάθε κύτταρο έχει μόνο δύο σκοπούς στη ζωή του. Να επιβιώσει και να αναπαραχθεί, με σκοπό να περάσει η γενετική πληροφορία στους απογόνους. Είναι η ίδια η ιδιότητα της αντιγραφής του DNA που «αναγκάζει» σε μεγαλύτερη κλίμακα έναν πολύπλοκο οργανισμό, όπως ο άνθρωπος να θέλει να αναπαραχθεί. Η φυσική επιλογή από τη μεριά της συνέδεσε με το πέρασμα χιλιάδων αιώνων τις δύο αυτές βασικές λειτουργίες με ευχάριστα συναισθήματα κι αισθήσεις. Τα φαγητά είναι νόστιμα και το σεξ απολαυστικό, επειδή εξυπηρετούν τους δύο παραπάνω σκοπούς.
Παρατηρούμε, δηλαδή, ότι από την αρχή της «δημιουργίας» της, η ζωή δεν απαρτίζεται από κανένα άλλο κανόνα. Δεν έχει κάποιο βαθύτερο νόημα. Δεν στηρίζεται πάνω σε κάποιο κρυφό σκοπό. Η ζωή έτυχε πριν 48 περίπου εκατομμύρια χρόνια και ως τυχαίο γεγονός δεν μπορεί να συνδεθεί με κάποιο λόγο για να υπάρχει.
Και για τους αρχικούς οργανισμούς όλα ήταν καλά. Γεννιόντουσαν, προσπαθούσαν να καταλάβουν ένα χώρο μέσα στην οικονομία της φύσης και να επιβιώσουν, μέσω την επικράτηση πάνω σε άλλα ζώα, συγγενικού είδους ή μη, ή την προσαρμογή στις συνθήκες ζωής και περιβάλλοντος του τόπου στον οποίο βρίσκονταν. Τα προβλήματα άρχισαν πριν από 125.000 χρόνια περίπου, όταν, ο τρίτος πίθηκος, όπως ονομάζεται από πολλούς, ο πρόγονος του σημερινού homo sapiens sapiens έκανε το ντεμπούτο του σε κάποιες περιοχές της Αφρικής. Βλέπετε αυτό το είδος υστερούσε κατά πολύ σε σχέση με τα άλλα. Πολύ τρίχωμα δεν είχε για να προστατευτεί από τον ήλιο, ούτε ήταν πολύ ταχύ και τα άκρα του δεν είχαν γαμψά νύχια για να σκάβουν το έδαφος ή να ξεσκίζουν εύκολα τη σάρκα άλλων ζώων. Είχε όμως ένα άλλο χαρακτηριστικό, πολύ σπουδαίο. Πέρα του γεγονότος ότι περπατούσε όρθιος (κάτι που απελευθέρωσε το φάρυγγα και μπορούσε να έχει πολύ μεγαλύτερο ρεπερτόριο ήχων και φθόγγων από τα ξαδέρφια του) και την ανατομία των χεριών του, διέθετε, επίσης και τον μεγαλύτερο εγκέφαλο από όλα τα άλλα ζώα. Που ήταν το πρόβλημα;
Στο γεγονός ότι άρχισε να σκέφτεται τόσο πολύ που έφτασε σε σημείο να συνειδητοποιήσει την ίδια του την ύπαρξη! Και για πρώτη φορά πάνω στη γη, από όσο γνωρίζουμε τουλάχιστον, ένα είδος αναρωτήθηκε «γιατί υπάρχω;». Κι άρχισε να ψάχνει, άρχισε να προσπαθεί να βρει ένα λόγο, ένα νόημα, ένα σχέδιο πίσω από το γεγονός της ύπαρξής του.
Δυστυχώς, όμως, είναι μία αναζήτηση χωρίς νόημα. Αφού η ζωή έτυχε, κι αν δεχτούμε πως κανένα ανώτερο ον δεν έβαλε το χέρι του για να επιτευχθεί αυτό, από την στιγμή που μπορούμε να πούμε πως υπάρχει ζωή αυτόματα η ζωή δεν έχει κάποιο μεγαλύτερο νόημα από την ύπαρξη ενός ατόμου ηλίου. Έχει εγκλωβιστεί, επομένως, ο άνθρωπος σε ένα ταξίδι χωρίς προορισμό.
Αλλά εδώ είναι το αξιοθαύμαστο. Η ανάγκη του για να βρει ένα νόημα να ζει έχει γίνει επιτακτική, τόσο που βάζει σε κίνδυνο την ίδια του την ύπαρξη. Τον βασανίζει, τον κυνηγάει, τον στοιχειώνει κάθε βράδυ στα όνειρα του. «Απελπισμένος», λοιπόν, καθώς είναι προσπάθησε να μαντέψει ποιο μπορεί να είναι το νόημα της ζωής. Κι έτσι έχουμε την δημιουργία διάφορων φιλοσοφιών όσον αφορά τον σκοπό της ύπαρξης μας και τι να κάνουμε με τη ζωή μας. Σε αυτές περιλαμβάνονται και οι θρησκείες. Είτε μιλάνε για ένα καλύτερο μέρος μετά τον θάνατο μας (που πρέπει να φτύσουμε αίμα για να πάμε εκεί) είτε για ένα σχέδιο που έχει κάποιο ανώτερο ον για μας (προφήτες που προετοιμάζουν το έδαφος για τον ερχομό ενός μεσσία) είτε την απαλλαγή των επίγειων απολαύσεων και την κατάκτηση μιας κατάστασης τελείωσης (nirvana κι απαλλαγή από την μετενσάρκωση).
Τόσο πολύ θέλει ο άνθρωπος να έχει σκοπό η ζωή του ή έστω να βρει κάποια απάντηση που προσωπικά τον ικανοποιεί που ενώ γνωρίζει πως ο ίδιος εφηύρε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία όχι μόνο την ακολουθεί, αλλά φτάνει στο σημείο να πείθει τον εαυτό του ότι είναι η σωστή, το τέλος του ταξιδιού, και προσπαθεί να πείσει κι άλλους ανθρώπους να την ακολουθήσουν, της παροντικής και των μελλοντικών γενναίων.
Μπορούμε να φανταστούμε τον άνθρωπο, δηλαδή, να αιωρείται σε ένα ατέλειωτο, αιώνιο σκοτάδι που είναι η ζωή του. Τα διάφορα νοήματα που εφηύρε είναι φωτεινά, ζεστά σπίτια ή εκθαμβωτικοί γαλαξίες μέσα στο κρύο διάστημα. Και πολύ απλά διαλέγει σε ποιο από αυτά θέλει να πάει. Η ζωή παραμένει η ίδια. Ο κόσμος δεν αλλάζει. Αλλάζει, όμως, η προοπτική του ανθρώπου και η αντιμετώπιση του κόσμου.
Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009
Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009
Biology of a Simple Life (part 4)
Ο Τζέικομπ δε μίλησε άλλο. Προτίμησε απλά να ανέβει τη σκάλα και να σκαρφαλώσει το βουνό, κάτι που έγινε με δυσκολία μιας και το σώμα του ήταν υπερβολικά αγύμναστο. Είχε ένα γυμναστήριο κοντά στο σπίτι του, αλλά όταν είχε πάει τον είχε κοροϊδέψει ένας μπρατσαράς τύπος κι από τότε δεν ξαναπάτησε. Ήταν ένας άνθρωπος που κατάπινε τις προσβολές. Όχι, επειδή ήταν άγιος. Απλά ήταν αδύναμος και είχε πείσει τον εαυτό του πως θα ήταν καλύτερα να μην υπερασπίζεται την υπόληψη του. Δυο φορές σκέφτηκε πώς θα ήταν αν μπορούσε να εναντιωθεί σε αυτόν τον τύπο. Είχε ανατριχιάσει και τις δύο.
Όταν κατάφερε, όμως, να φτάσει στην κορυφή του βουνού δεν ανατρίχιασε ακριβώς, αλλά σίγουρα του σηκώθηκαν οι τρίχες. Γιατί μπροστά του αιωρούνταν ένα τεράστιο, γκρι ζέπελιν, από αυτά που έβλεπε στις ταινίες, στα κινούμενα σχέδια και σε μία φωτογραφία κάτω αριστερά στο βιβλίο της ιστορίας της πέμπτης τάξης του high school.
- Θαυμάσιο, έτσι;, τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη ο Eric.
- Απρόσμενο θα έλεγα, αλλά και το θαυμάσιο είναι καλή λέξη, αν και δεν την περίμενα.
- Λοιπόν, πάμε!
- Σε αυτό εκεί;
- Ε, ναι.
- Ξέρεις, και μπορείς να με πεις παράξενο, αλλά δεν συνηθίζω να ανεβαίνω σε ζέπελιν στις 6 η ώρα το πρωί. Δεν ξέρω αν το κάνουν οι κατάδικοι ή οι δραπέτες, βέβαια…
- Απλά, ανέβα.
Κι απλά ανέβηκε. Για κακή του τύχη υπήρχε άλλη μια σκάλα που έμοιαζε με DNA όπου κάθε κλώνος ήταν μία τριχιά και οι βάσεις με τους δεσμούς υδρογόνου κομμάτια ξύλου. 8 λεπτά και 10 κάλους στα δάχτυλα αργότερα έπεσε λαχανιασμένος στο deck. 2 λεπτά και μουρμουρώντας «αχ τα δαχτυλάκια μου» κοίταξε μπροστά του και είδε έναν ηλικιωμένο κύριο ντυμένο με ακριβό μαύρο κουστούμι και καπέλο να στηρίζεται σε ένα γυαλισμένο μπαστούνι και να βάζει το χρυσό του ρολόι μέσα από το γιλέκο που φορούσε κάτω από το σακάκι του.
- Πάνω στην ώρα, κύριε Coli. Όπως πάντα.
- Όπως, πάντα; , ρώτησε ο Τζέικομπ τον Eric που έτρεξε και στάθηκε πίσω από τον ηλικιωμένο κύριο σε στάση προσοχής και με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά. Όντας ψηλότερος από τον ηλικιωμένο χαμήλωσε το κεφάλι για να δηλώσει σεβασμό.
- Μπαινοβγαίνει συχνά, χαμογέλασε ο γέρος.
- Οκ… μιας και το όχι και τόσο πετυχημένο αστείο από την αρχή άρχισε να γίνεται βαρετό, μπορείτε να μου πείτε ποιοι ακριβώς είστε και πως με καταφέρατε να επιβιβαστώ σε ένα… ζέπελιν;
- Επιτρέψτε μου να συστηθώ…
- Αλίμονο
- … λέγομαι Lamarck. Από εδώ είναι ο μπάτλερ και βοηθός μου, ο κύριος Eric Coli. Φαντάζομαι γνωριστήκατε μερικές ώρες πιο πριν. Πως βρεθήκατε εδώ; Σας κυνηγούσε η αστυνομία, σας έπιασε, μπήκατε φυλακή και δραπετεύσατε. Πιστεύετε στη μοίρα, κύριε…
- Wilkins.
- Κύριε, Wilkins. Πιστεύετε στη μοίρα;
- Όχι.
- Ούτε εγώ! Οπότε το γεγονός πως επιβιβαστήκατε πάνω στο ζέπελιν μου είναι καθαρά θέμα τύχης. Έτυχε να μπεις στο ίδιο κελί με τον κύριο Coli.
- Eric Coli? E. Coli? Σαν πολλά ονόματα βιολογίας δεν μαζεύτηκαν;
- Διεστραμμένο, έτσι;
- Ναι, αλλά… αχ… που να ξέρετε κι εσείς, γιατί με κυνηγάει η αστυνομία…
- Αν είστε ο Τζέικομπ Wilkins καθηγητής πανεπιστημίου, τότε στο internet διάβασα πως είστε ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες του αιώνα μας.
- Μα αυτό είναι τρελό! Δεν έχω πειράξει ούτε μύγα, που λέει ο λόγος!
- Που λέει ο λόγος;
- Ε το καλοκαίρι μαζεύονται αν αφήσεις το παράθυρο ανοιχτό. Έχω βάλει σίτες βέβαια στα παράθυρα, αλλά όταν κάνω γενική καθαριότητα…
- … ναι, καταλαβαίνω.
- Άλλωστε και στη σχολή, ως φοιτητής, τότε, είχα γαμήσει τις δροσόφιλες ανάποδα στα πειράματα.
- Ε, δουλειά σας ήταν.
- Ναι, δεν… δεν με πείραξε ποτέ να σας πω την αλήθεια.
- Να επιστρέφαμε στο θέμα μας, παρεναίβει ο Eric.
- Ναι, φυσικά, φυσικά, είπε ο κύριος Lamarck. Η αστυνομία σας έχει προσάψει τόσες πολλές κατηγορίες που αυτή τη στιγμή που μιλάμε σας κυνηγάει εκτός από το FBI και τη CIA, ολόκληρος ο στρατός.
- FBI… άρα είμαστε στην Αμερική…
- Συγγνώμη, τι;
- Όχι, τίποτα, τίποτα… πληροφορίες για τον αναγνώστη.
- Μάλιστα λένε πως ένας άνδρας και μία γυναίκα που ήταν μαζί σας σε ένα μπαρ χτες κουβαλούν ένα θανατηφόρο χημικό όπλο!
- Μα.. μα… δεν είναι δυνατόν…
- Το αρνείστε;
- Ε… δεν μπορώ να πως με σιγουριά αν είχαν ή όχι….
- Θεσπέσια!
- Να άλλη μια λέξη που δεν περίμενα.
- Λοιπόν… λέω να φύγουμε!
- Με το ζέπελιν;
- Φυσικά.
- Και να πάμε που;
- Πρώτα να βρούμε τους φίλους σας.
- Ας αφήσω το λόγο προς το παρόν κι ας ρωτήσω «και μετά;»
- Μετά πάμε να βρούμε τον Θεό.
- Τον Θεό.
- Ναι, τον Θεό. Εξήγησε, κύριε Coli.
- Ο κύριος Lamarck, πριν καιρό, είχε βάλει ένα στοίχημα με το Θεό και το κέρδισε. Οπότε, τώρα, πηγαίνει να παραλάβει την ανταμοιβή του.
- Και τους φίλους μου τι τους θέλετε;
- Θέλουμε το χημικό τους όπλο, είπε ο κύριος Lamarck και ξεκίνησε να προχωράει προς το εσωτερικό του ζέπελιν. Αν ο Θεός αρνηθεί να μου δώσει αυτό που δικαιούμαι θα τον σκοτώσω.
Όταν κατάφερε, όμως, να φτάσει στην κορυφή του βουνού δεν ανατρίχιασε ακριβώς, αλλά σίγουρα του σηκώθηκαν οι τρίχες. Γιατί μπροστά του αιωρούνταν ένα τεράστιο, γκρι ζέπελιν, από αυτά που έβλεπε στις ταινίες, στα κινούμενα σχέδια και σε μία φωτογραφία κάτω αριστερά στο βιβλίο της ιστορίας της πέμπτης τάξης του high school.
- Θαυμάσιο, έτσι;, τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη ο Eric.
- Απρόσμενο θα έλεγα, αλλά και το θαυμάσιο είναι καλή λέξη, αν και δεν την περίμενα.
- Λοιπόν, πάμε!
- Σε αυτό εκεί;
- Ε, ναι.
- Ξέρεις, και μπορείς να με πεις παράξενο, αλλά δεν συνηθίζω να ανεβαίνω σε ζέπελιν στις 6 η ώρα το πρωί. Δεν ξέρω αν το κάνουν οι κατάδικοι ή οι δραπέτες, βέβαια…
- Απλά, ανέβα.
Κι απλά ανέβηκε. Για κακή του τύχη υπήρχε άλλη μια σκάλα που έμοιαζε με DNA όπου κάθε κλώνος ήταν μία τριχιά και οι βάσεις με τους δεσμούς υδρογόνου κομμάτια ξύλου. 8 λεπτά και 10 κάλους στα δάχτυλα αργότερα έπεσε λαχανιασμένος στο deck. 2 λεπτά και μουρμουρώντας «αχ τα δαχτυλάκια μου» κοίταξε μπροστά του και είδε έναν ηλικιωμένο κύριο ντυμένο με ακριβό μαύρο κουστούμι και καπέλο να στηρίζεται σε ένα γυαλισμένο μπαστούνι και να βάζει το χρυσό του ρολόι μέσα από το γιλέκο που φορούσε κάτω από το σακάκι του.
- Πάνω στην ώρα, κύριε Coli. Όπως πάντα.
- Όπως, πάντα; , ρώτησε ο Τζέικομπ τον Eric που έτρεξε και στάθηκε πίσω από τον ηλικιωμένο κύριο σε στάση προσοχής και με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά. Όντας ψηλότερος από τον ηλικιωμένο χαμήλωσε το κεφάλι για να δηλώσει σεβασμό.
- Μπαινοβγαίνει συχνά, χαμογέλασε ο γέρος.
- Οκ… μιας και το όχι και τόσο πετυχημένο αστείο από την αρχή άρχισε να γίνεται βαρετό, μπορείτε να μου πείτε ποιοι ακριβώς είστε και πως με καταφέρατε να επιβιβαστώ σε ένα… ζέπελιν;
- Επιτρέψτε μου να συστηθώ…
- Αλίμονο
- … λέγομαι Lamarck. Από εδώ είναι ο μπάτλερ και βοηθός μου, ο κύριος Eric Coli. Φαντάζομαι γνωριστήκατε μερικές ώρες πιο πριν. Πως βρεθήκατε εδώ; Σας κυνηγούσε η αστυνομία, σας έπιασε, μπήκατε φυλακή και δραπετεύσατε. Πιστεύετε στη μοίρα, κύριε…
- Wilkins.
- Κύριε, Wilkins. Πιστεύετε στη μοίρα;
- Όχι.
- Ούτε εγώ! Οπότε το γεγονός πως επιβιβαστήκατε πάνω στο ζέπελιν μου είναι καθαρά θέμα τύχης. Έτυχε να μπεις στο ίδιο κελί με τον κύριο Coli.
- Eric Coli? E. Coli? Σαν πολλά ονόματα βιολογίας δεν μαζεύτηκαν;
- Διεστραμμένο, έτσι;
- Ναι, αλλά… αχ… που να ξέρετε κι εσείς, γιατί με κυνηγάει η αστυνομία…
- Αν είστε ο Τζέικομπ Wilkins καθηγητής πανεπιστημίου, τότε στο internet διάβασα πως είστε ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες του αιώνα μας.
- Μα αυτό είναι τρελό! Δεν έχω πειράξει ούτε μύγα, που λέει ο λόγος!
- Που λέει ο λόγος;
- Ε το καλοκαίρι μαζεύονται αν αφήσεις το παράθυρο ανοιχτό. Έχω βάλει σίτες βέβαια στα παράθυρα, αλλά όταν κάνω γενική καθαριότητα…
- … ναι, καταλαβαίνω.
- Άλλωστε και στη σχολή, ως φοιτητής, τότε, είχα γαμήσει τις δροσόφιλες ανάποδα στα πειράματα.
- Ε, δουλειά σας ήταν.
- Ναι, δεν… δεν με πείραξε ποτέ να σας πω την αλήθεια.
- Να επιστρέφαμε στο θέμα μας, παρεναίβει ο Eric.
- Ναι, φυσικά, φυσικά, είπε ο κύριος Lamarck. Η αστυνομία σας έχει προσάψει τόσες πολλές κατηγορίες που αυτή τη στιγμή που μιλάμε σας κυνηγάει εκτός από το FBI και τη CIA, ολόκληρος ο στρατός.
- FBI… άρα είμαστε στην Αμερική…
- Συγγνώμη, τι;
- Όχι, τίποτα, τίποτα… πληροφορίες για τον αναγνώστη.
- Μάλιστα λένε πως ένας άνδρας και μία γυναίκα που ήταν μαζί σας σε ένα μπαρ χτες κουβαλούν ένα θανατηφόρο χημικό όπλο!
- Μα.. μα… δεν είναι δυνατόν…
- Το αρνείστε;
- Ε… δεν μπορώ να πως με σιγουριά αν είχαν ή όχι….
- Θεσπέσια!
- Να άλλη μια λέξη που δεν περίμενα.
- Λοιπόν… λέω να φύγουμε!
- Με το ζέπελιν;
- Φυσικά.
- Και να πάμε που;
- Πρώτα να βρούμε τους φίλους σας.
- Ας αφήσω το λόγο προς το παρόν κι ας ρωτήσω «και μετά;»
- Μετά πάμε να βρούμε τον Θεό.
- Τον Θεό.
- Ναι, τον Θεό. Εξήγησε, κύριε Coli.
- Ο κύριος Lamarck, πριν καιρό, είχε βάλει ένα στοίχημα με το Θεό και το κέρδισε. Οπότε, τώρα, πηγαίνει να παραλάβει την ανταμοιβή του.
- Και τους φίλους μου τι τους θέλετε;
- Θέλουμε το χημικό τους όπλο, είπε ο κύριος Lamarck και ξεκίνησε να προχωράει προς το εσωτερικό του ζέπελιν. Αν ο Θεός αρνηθεί να μου δώσει αυτό που δικαιούμαι θα τον σκοτώσω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
