Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Meaning of Life v.2.0.0

Από βιολογική άποψη κάθε ζωντανός οργανισμός, κάθε κύτταρο έχει μόνο δύο σκοπούς στη ζωή του. Να επιβιώσει και να αναπαραχθεί, με σκοπό να περάσει η γενετική πληροφορία στους απογόνους. Είναι η ίδια η ιδιότητα της αντιγραφής του DNA που «αναγκάζει» σε μεγαλύτερη κλίμακα έναν πολύπλοκο οργανισμό, όπως ο άνθρωπος να θέλει να αναπαραχθεί. Η φυσική επιλογή από τη μεριά της συνέδεσε με το πέρασμα χιλιάδων αιώνων τις δύο αυτές βασικές λειτουργίες με ευχάριστα συναισθήματα κι αισθήσεις. Τα φαγητά είναι νόστιμα και το σεξ απολαυστικό, επειδή εξυπηρετούν τους δύο παραπάνω σκοπούς.
Παρατηρούμε, δηλαδή, ότι από την αρχή της «δημιουργίας» της, η ζωή δεν απαρτίζεται από κανένα άλλο κανόνα. Δεν έχει κάποιο βαθύτερο νόημα. Δεν στηρίζεται πάνω σε κάποιο κρυφό σκοπό. Η ζωή έτυχε πριν 48 περίπου εκατομμύρια χρόνια και ως τυχαίο γεγονός δεν μπορεί να συνδεθεί με κάποιο λόγο για να υπάρχει.
Και για τους αρχικούς οργανισμούς όλα ήταν καλά. Γεννιόντουσαν, προσπαθούσαν να καταλάβουν ένα χώρο μέσα στην οικονομία της φύσης και να επιβιώσουν, μέσω την επικράτηση πάνω σε άλλα ζώα, συγγενικού είδους ή μη, ή την προσαρμογή στις συνθήκες ζωής και περιβάλλοντος του τόπου στον οποίο βρίσκονταν. Τα προβλήματα άρχισαν πριν από 125.000 χρόνια περίπου, όταν, ο τρίτος πίθηκος, όπως ονομάζεται από πολλούς, ο πρόγονος του σημερινού homo sapiens sapiens έκανε το ντεμπούτο του σε κάποιες περιοχές της Αφρικής. Βλέπετε αυτό το είδος υστερούσε κατά πολύ σε σχέση με τα άλλα. Πολύ τρίχωμα δεν είχε για να προστατευτεί από τον ήλιο, ούτε ήταν πολύ ταχύ και τα άκρα του δεν είχαν γαμψά νύχια για να σκάβουν το έδαφος ή να ξεσκίζουν εύκολα τη σάρκα άλλων ζώων. Είχε όμως ένα άλλο χαρακτηριστικό, πολύ σπουδαίο. Πέρα του γεγονότος ότι περπατούσε όρθιος (κάτι που απελευθέρωσε το φάρυγγα και μπορούσε να έχει πολύ μεγαλύτερο ρεπερτόριο ήχων και φθόγγων από τα ξαδέρφια του) και την ανατομία των χεριών του, διέθετε, επίσης και τον μεγαλύτερο εγκέφαλο από όλα τα άλλα ζώα. Που ήταν το πρόβλημα;
Στο γεγονός ότι άρχισε να σκέφτεται τόσο πολύ που έφτασε σε σημείο να συνειδητοποιήσει την ίδια του την ύπαρξη! Και για πρώτη φορά πάνω στη γη, από όσο γνωρίζουμε τουλάχιστον, ένα είδος αναρωτήθηκε «γιατί υπάρχω;». Κι άρχισε να ψάχνει, άρχισε να προσπαθεί να βρει ένα λόγο, ένα νόημα, ένα σχέδιο πίσω από το γεγονός της ύπαρξής του.
Δυστυχώς, όμως, είναι μία αναζήτηση χωρίς νόημα. Αφού η ζωή έτυχε, κι αν δεχτούμε πως κανένα ανώτερο ον δεν έβαλε το χέρι του για να επιτευχθεί αυτό, από την στιγμή που μπορούμε να πούμε πως υπάρχει ζωή αυτόματα η ζωή δεν έχει κάποιο μεγαλύτερο νόημα από την ύπαρξη ενός ατόμου ηλίου. Έχει εγκλωβιστεί, επομένως, ο άνθρωπος σε ένα ταξίδι χωρίς προορισμό.
Αλλά εδώ είναι το αξιοθαύμαστο. Η ανάγκη του για να βρει ένα νόημα να ζει έχει γίνει επιτακτική, τόσο που βάζει σε κίνδυνο την ίδια του την ύπαρξη. Τον βασανίζει, τον κυνηγάει, τον στοιχειώνει κάθε βράδυ στα όνειρα του. «Απελπισμένος», λοιπόν, καθώς είναι προσπάθησε να μαντέψει ποιο μπορεί να είναι το νόημα της ζωής. Κι έτσι έχουμε την δημιουργία διάφορων φιλοσοφιών όσον αφορά τον σκοπό της ύπαρξης μας και τι να κάνουμε με τη ζωή μας. Σε αυτές περιλαμβάνονται και οι θρησκείες. Είτε μιλάνε για ένα καλύτερο μέρος μετά τον θάνατο μας (που πρέπει να φτύσουμε αίμα για να πάμε εκεί) είτε για ένα σχέδιο που έχει κάποιο ανώτερο ον για μας (προφήτες που προετοιμάζουν το έδαφος για τον ερχομό ενός μεσσία) είτε την απαλλαγή των επίγειων απολαύσεων και την κατάκτηση μιας κατάστασης τελείωσης (nirvana κι απαλλαγή από την μετενσάρκωση).
Τόσο πολύ θέλει ο άνθρωπος να έχει σκοπό η ζωή του ή έστω να βρει κάποια απάντηση που προσωπικά τον ικανοποιεί που ενώ γνωρίζει πως ο ίδιος εφηύρε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία όχι μόνο την ακολουθεί, αλλά φτάνει στο σημείο να πείθει τον εαυτό του ότι είναι η σωστή, το τέλος του ταξιδιού, και προσπαθεί να πείσει κι άλλους ανθρώπους να την ακολουθήσουν, της παροντικής και των μελλοντικών γενναίων.
Μπορούμε να φανταστούμε τον άνθρωπο, δηλαδή, να αιωρείται σε ένα ατέλειωτο, αιώνιο σκοτάδι που είναι η ζωή του. Τα διάφορα νοήματα που εφηύρε είναι φωτεινά, ζεστά σπίτια ή εκθαμβωτικοί γαλαξίες μέσα στο κρύο διάστημα. Και πολύ απλά διαλέγει σε ποιο από αυτά θέλει να πάει. Η ζωή παραμένει η ίδια. Ο κόσμος δεν αλλάζει. Αλλάζει, όμως, η προοπτική του ανθρώπου και η αντιμετώπιση του κόσμου.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Άρχισες να αντιλαμβάνεσαι τη βασική ιδέα του αθε΄ι΄σμού, Doppelganger.
Καλή η παρηγοριά, όμως μόνο όταν η ανθρωπότητα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της θα προχωτήσει. Είναι τυχαίο ότι τα μεγαλύτερα μυαλά της ανθρωπότητας (με ελάχιστες εξαιρέσεις του τύπου Michael Faraday) δεν πίστευαν στον Θεό, αλλά είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλα λειτουργούν με κάποια λογική, είτε έχουμε φτάσει στο επίπεδο να την αντιληπτούμε, είτε όχι. Πίστευαν στη "φύση".

"Θεός" είναι η ανθρώπινη παρηγοριά, φόβος, απορία. Ο άνθρωπος, τόσο μικρόμυαλος και κουτός, θεοποιεί κάτι που δεν μπορεί να εξηγήσει, ιδίως όταν αυτό το "κάτι" το φοβάται (παλιά: κεραυνός, τρικυμία κτλ, τώρα: θαύματα, τύχη, ατυχία κά). Επίσης, θέλει να παρηγορήται μια ένοια "δικαιωσύνης", απ' την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Έτσι, τα κορόιδα παρηγοριούνται με τη σκέψη ότι "μετα θάνατον" θα επιβραβευθούν με την "αιώνια ευτυχία" στον "παράδεισο", "ιλίσια πεδία", "νιρβάνα", κοκ, ενώ οι "κακοί" θα πέσουν στην "αιώνια τιμωριά", στην "κόλαση", "τάρταρα" κτλ.
Αυτό που μας δίδαξε ο Ιησούς (γιατί μάλλον υπήρξε, απλώς δεν ήταν θεάνθρωπος, και το ισχυρίστηκε για να ακουστεί), είναι ωραίο. Μας είπε να μην κάνουμε στους άλλους πράγματα που δε θα θέλαμε να κάνουν σ' εμάς, να βοηθάμε, νασυγχωρούμε και να είμαστε ανιδιοτελείς. Βέβαια, η πολλή ανιδιοτέλεια δεν είναι φυσική στον άνθρωπο. Αν ήταν, το είδος μας θα είχε εξαφανιστεί προ πολλού. "Αγαπάτε αλλήλους", φίλους κι εχθρούς. Δε γίνεται να μας πατάει όμως ο άλλος και 'μεις να μην αντιδράμε. Anyway, ουσιαστικά μας δίδαξε τη "συνείδηση" και τις "ηθικές αρχές", (πράγματα τα οποία κάποιοι έχουν έμφυτα και δε χρειάζοναι καμία θρησκεία να τους τα πει και για αυτό υπάρχουν άθεοι ου είναι καλοί άνθρωποι), άσχετο αν μετά οι εκμεταλευτές άνρωποι την άλλαξαν προς το συμφέρον τους φυσικά.

Όμως ξέφυγα, και πρέπει να κοιμηθώ.

HOUSEGIRL

Doppelganger είπε...

Παρα πολυ καλα τα λες, Housegirl!

Να προσθεσω μια παρατηρηση μου. Οταν ο ανθρωπος γεννησε το θεο, το εκανε για να εξηγησει την υπαρξη "μεγαλων" φαινομενων ή και υλικών. Εβλεπα ενα βραδυ σε ενα πλοιο το τεραστιο θαλασσιο σωμα και σκεφτηκα ποσο ευκολο και "λογικο" ηταν να βγαλουν οι αρχαιοι εναν θεο για το ελεγχει.

Δυστυχως, ομως, η υποθεση του θεου εχει γινει θεμα ατομικου ενδιαφεροντος. Απο την εξηγηση του "μεγαλου" κατεληξε ο καθε πιστος να προσευχεται και να παρακαλαει για την ψυχη του, κατι το πολυ προσωπικο κι ας πουμε... μικροτερο σε μεγεθος.

Ο θεος, ουσιαστικα, εχει μετατραπει απο πατερας των φυσικων φαινομενων και της ζωης, σε προσωπικος υπηρετης και σωτηρας. Εχοντας χασει ο ανθρωπος την ικανοτητα να σκεφτεται σε μεγαλη κλιμακα, παρα μοναχα να σκεφτεται για τον εαυτο του (πολυ στενα ορια) δεν υπολογιζει τπτ. Ο συνανθρωπος δεν εχει πλεον αξια, ουτε το περιβαλλον. Κι ο,τι δεν βλεπει δεν τον πειραζει...

Δεν ξερω αν εγινα κατανοητος. Αν ειναι θα φερω και παραδειγμα.

Ανώνυμος είπε...

Doppelganger, θέλω να σε ρωτήσω άσχετο: θέλω να κάνω blog με μια φίλη και δεν ξέρω πώς. Μπορείς να με βοηθήσεις;

HOUSEGIRL

Ανώνυμος είπε...

Το φτιάξαμε το blog.
http://carpe-diem.crystalblog.net/

HOUSEGIRL

MOLEMOU είπε...

EGRAPSES KAI PALI

Ανώνυμος είπε...

Θα προσθέσω κτ (ίσως λίγο άσχετο) για το θέμα της ύπαρξης παράδεισου και κόλασης , μετενσάρκωσης κλπ.

Ισως η άποψη μου να είναι πολύ απόλυτη, έχει χαρακτηριστεί και κυνική, πιστεύω όμως πως αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι το πόσο "πρακτικά" είναι όλα.

Δημιουργήσαμε την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος αποτελείται από δύο διαφορετικά μέρη - σώμα και ψυχή - και πως όταν επέλθει το μοιραίο αυτή η "ψυχή" θα πάει προς τα πάνω 'η προς τα κάτω, στον παράδεισο 'η στην κόλαση.

Πώς είμαστε όμως τόσο σίγουροι? Ποια σημάδια μας έχει δείξει αυτή η ψυχή και γιατί τη διαχωρίζουμε από το σώμα ? Γιατί δεν καταλαβαίνουμε πως σχεδόν όλα είναι αποτελέσματα χημικών αντιδράσεων? Γιατί δεν καταλαβαίνουμε πως η "μελαγχολία" , η "χαρά" , η "επιθυμία" είναι απλώς η εντολή του υποθαλάμου του εγκεφάλου στην υπόφυση ώστε να ενεργοποιηθεί ένα ολόκληρο σύστημα μεταφοράς ορμονών από τούς αδένες που τις εκκρίνουν στους κατάλληλους υποδοχείς?

Καταλαβαίνω βέβαια πως η πίστη πως η ψυχή μας θα ζήσει αιώνια θεωρείται παρηγοριά. Είναι όμως σίγουρα παρηγοριά ή μηπως έχει δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερο φόβο? Σε αυτό δεν μπορώ ακόμα να παρω θέση.

-Αν το σκεφτουμε πολύ πρακτικα, δε θα πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο, αφού απ'όταν συμβεί και μετά, δε θα έχουμε αντιληψη του τι μας συμβαίνει. Επομένως, δε θα νιώθουμε κάτι το δυσάρεστο, γιατί πολύ απλά δε θα νιώθουμε τίποτα. Όταν όμως πιστεύουμε πως μετά η ζωή μας θα συνεχιστεί με κάποιον τρόπο, αρχίζουμε να φοβομαστε το ποιος και πώς θα είναι αυτός . Δίνουμε έτσι τεραστιες- και κυρίως υπερφυσικες- διαστάσεις σε κάτι που
απλό και φυσικό, το οτι φθειρόμαστε και χαλάμε.
Ακόμη ίσως δημιουργεί πολυ περισσοτερο πόνο σε αυτους που μένουν πίσω. Δε θα ξεχάσω πόσο δύσκολο και επιπονο συναιστθηματικα ήταν για τη μαμα μου να φροντίζει καθε μερα τα μάρμαρα που κάλυπταν το σώμα του πάππου, να αγοραζει λουλουδια, να παρακολουθει την εκταφη μετα απο 3 χρονια.

- Από την άλλη σε συνδυασμό με την ύπαρξη θρησκειών, δίνει κάποιο κίνητρο στην ανθρωπότητα να υπακούσει σε αυτές τις "δέκα εντολές", να αναζητήσει τη συγχώρεση από αυτούς που πλήγωσε κλπ. Επίσης ,ίσως αποτελεί παρηγοριά για αυτους που αντιμετωπιζουν το χαμό καποιου άλλου προσώπου, με την πολύ γνωστή φράση "ειναι σε ενα καλυτερο μερος"

Θα ήμασταν λοιπόν εξαχριωμένοι ή απόλυτα ελεύθεροι και ρεαλιστές αν απομυθοποιούνταν ο θάνατος?

συγγνωμη που ξεφυγα,

by Davy Jones

Doppelganger είπε...

Συμφωνω απολυτα με τα σημεια του σχολιου σου οπου εκθετεις την αποψη σου κι οσον αφορα την τελευταια σου ερωτηση, αν κι εχω καποια αποψη, θα την σκεφτω πρωτα καλα και μετα θα απαντησω.

Παντως +1 που λενε και στα fora.

Ανώνυμος είπε...

Μόλλις γύρισα, και είδα τη συνέχεια της συζήτησης.
Η ανθρωπότητα χρειάζεται έναν ανώτερο "διαιτητη", απ' τον οποίο τίποτα δεν ξεφεύγει. Όπως ανέφερα, ο Ιησούς μας δίδαξε κάτι ωραίο, τις ηθικές αρχές. Έτσι κι Βούδας, κι ο Μωάμεθ κοκ. Ήταν έξυπνοι άνθρωποι, οι οποίοι κατάλαβαν πως έπρεπε να διδάξουν στους ανθρώπους να μην τρώγονται μεταξύ τους, και ότι αν τους έλεγν "εγώ ο άνθρωπος σας λέω τι πρέπει να κάνετε", δεν θα τους άκουγε κανένας. Έτσι ισχυρίστηκαν ότι είναι Θεοι.
Η ανθρωπότητα δεν είναι έτοιμη για τον αθε'ι'σμο. Ακόμα κι εγώ που μιλάω, εύχομαι να κάνω λάθος. Είναι ωραία να πιστεύεις ότι δεν τελειώνουν όλα με τον θάνατο, όσο φυσικός κι αν είναι. Κατά πάσα πιθανότητα, ο φόβος της κόλασης κι η ελπίδα της κόλασης είναι το μοναδικό που μας κρατάει απ' το να αλληλοσκοτωθούμε.
Παρ' όλα αυτά, η ανθρωπότητα εξελήσεται. Με τον καιρό αποκτούμε πιο πολλολς ηθικούς ενδιασμούς οι οποίοι δεν προέρχονται από τη θρησκεία. Ίσως μια μέρα να μη χρειάζεται η πίστη σε μια ανώτερη δύναμη για να καταφέρουμε να ζήσουμε αρμονικά.

HOUSEGIRL