Biology Of a Simple Life (part 6)

Η απλή του ζωή του Τζέικομπ ήταν πλέον παρελθόν. Μέσα σε μία μέρα ο κήπος του σπιτιού του είχε καταστραφεί, και πόσο τον είχε αγαπήσει αυτόν τον κήπο, η δουλειά του είχε καταστραφεί, και πόσο ανούσια του φαινόταν η δουλειά του, και τώρα, ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι, μέσα στην στενή καμπίνα ενός αερόπλοιου είχε πάρει μέρος παρά τη θέληση του σε μια περιπέτεια στην οποία πρέπει να βρει τους φίλους του, να ξεφύγει από το νόμο και να βρει το θεό. Και πόσο όμοιες, κατάλαβε, πως ήταν όλες οι ζωές!

- Ανοησίες, ξεφύσησε. Η ζωή μου καταστράφηκε. Όλα είναι… υπερβολικά… πολύπλοκα. Τι ήθελα από τη ζωή μου; Να είμαι μόνος (ψέμα, του φώναξε μια φωνή μέσα του), να διδάσκω στο πανεπιστήμιο (επιμένεις), να… (ναι;). Αυτά. Ήμουν ευχαριστημένος με όσα είχα.

Γύρισε το μαξιλάρι από την κρύα πλευρά.

- Ο Ζακ; Θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς τον Ζακ, άλλωστε ένας άνθρωπος είναι… (αλήθεια;). Εντάξει, εντάξει, είναι φίλος μου, οι φίλοι είναι σημαντικοί… αλλά ίσως οι άνθρωποι να μην χρειάζονται φίλους… (κοινωνική φύση). Ίσως να μην ισχύει αυτό για την κοινωνική φύση του ανθρώπου, ίσως να… (και τόσα χρόνια κοινωνικής ιστορίας; Τα ζώα, αν επιμένεις, θυμήσου τα ζώα!) Τα πάντα οργανώνονται σε ομάδες, λογικό είναι η φυσική επιλογή να έκανε τον άνθρωπο να είναι κοινωνικός, επιβιώνει καλύτερα έτσι… αισθήματα ευφορίας αν είναι με άλλους, θλίψη αν είναι μόνος… (άρα;) Ο άνθρωπος είναι κοινωνικός από τη φύση του… αισθάνεται όμως καλά, επειδή αυτό του το επέβαλε μια εξωγενής τυφλή δύναμη που… (και τι) σημασία έχει; (Όλα τα αισθήματα είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής) Όλα είναι αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής… (είναι φυσιολογικό να θες ανθρώπους κοντά σου. Φίλους, γυναίκες…)

Σηκώθηκε κι έκατσε στο κρεβάτι.

- Όχι, όχι, μπορώ άνετα να ζήσω χωρίς… (Ρόζα) Δεν… (ήσουν ερωτευμένος με τη Ρόζα)… απλά (κι εκείνη την φοιτήτρια που καθόταν στην τρίτη σειρά από δεξιά την Παρασκευή στο αμφιθέατρο. Ήταν καλή) Είναι χρόνια μικρότερή μου (δεν έχει σημασία, απλά ήταν καλή. Το τι θα κάνει εξαρτάται από εσένα, το αν τη βρήκες θελκτική ή όχι από τις ορμές σου) Θελκτική… (αστεία λέξη)

Σηκώθηκε και κοίταξε τα σύννεφα έξω από το φινιστρίνι.

- Πετάω σε ένα αερόπλοιο!, είπε σα να το συνειδητοποιούσε εκείνη τη στιγμή (καλύτερα από το να διδάσκεις στο πανεπιστήμιο). Το πανεπιστήμιο (είναι χάλια. Σου αρέσει ο κλάδος σου, όχι το πανεπιστήμιο.) Το να φτιάχνω τον κήπο μου είναι πολύ καλύτερο (ΠΟΛΥ καλύτερο). Αλλά το να διδάσκω… όχι μου αρέσει. Απλά.. (απλά;!) Απλά δεν μου αρέσει μόνο αυτό! (!) Θα ήθελα να κάνω ένα σωρό άλλα πράγματα (ενδιαφέρον! Αλλά είναι δύσκολο. Καλύτερα να μείνεις άπρακτος, καλύτερα…)

Θυμήθηκε ένα βιβλίο που είχε διαβάσει. Το υποσυνείδητο προσπαθεί να σε κρατήσει σε μια σταθερή κατάσταση ασφάλειας, άσχετα αν στην πραγματικότητα σου αρέσει η κατάσταση αυτή ή όχι. Στην ιδέα και μόνο της οποιαδήποτε αλλαγής αισθανόταν άβολα. Ωραία, αλλά άβολα.

- Θα προσπαθήσω… θα προσπαθήσω να αλλάξω (δύσκολο, επικίνδυνο). Είναι… (καλά είσαι τώρα. Απλά χαλάρωσε) Ίσως πρέπει να χαλαρώσω, όντως… (ωραία. Είναι ωραία η ιδέα μιας μελλοντικής αλλαγής, αλλά τώρα χαλάρωσε) Ναι, τώρα θα χαλαρώσω, μιας και πήρα την απόφαση να αλλάξω, θα είμαι προσεκτικός από εδώ και πέρα (έτσι. Έχεις πολύυυυυ μέλλον μπροστά σου) Έλεος! Με σαμποτάρει το ίδιο μου το μυαλό, γέλασε ο Τζέικομπ.

Δεν ήθελε να σκεφτεί άλλο. Δεν ήθελε να κάτσει κάτω άλλο. Ήθελε να πάει στην γέφυρα και να μιλήσει με τον Lamarck. Απλά το ήθελε.

Ο Τζεικομπ, τελικά, δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος. Δούλευε σαν απλός βιολόγος στο πανεπιστήμιο της πόλης του κι έπαιρνε έναν απλό μισθό, ναι. Μα ζούσε σε ένα σπίτι με έναν καταπληκτικό κήπο, μόνος εδώ και χρόνια και απαρτιζόταν μερικές φορές από έναν φίλο! Τον Ζακ!
Δεν είχε οικογένεια, κατοικίδια και πολλές συναναστροφές με ανθρώπους. Ζούσε βλέπετε μία μοναχική ζωή.
Του Τζεικομπ του άρεσαν πάντα τα απλά πράγματα ενώ απέφευγε τα πολύπλοκα. Η βιολογία του φάνηκε απλή σαν επιστήμη, όπως και η δουλειά του καθηγητή. Βέβαια, πέραν της απλότητας, αγαπούσε τη βιολογία και το να διδάσκει! Οι άνθρωποι, με εξαίρεση τον φίλο του, του φαίνονταν πολύπλοκοι. Συνεπώς τους έτρεμε! Βέβαια, δεν τους έτρεμε, ήθελε να συναναστραφεί μαζί τους, αλλά έλλειψη κοινωνικών εμπειριών τον είχαν κάνει να πείσει τον εαυτό του πως τους έτρεμε!
Τέλος ο Τζέικομπ φοβόταν το διαφορετικό. Το καθημερινό γίνεται μια απλή ρουτίνα, ενώ η φυσική του είχε μάθει πως το άγνωστο και τυχαίο είναι χαώδες και το χαώδες όπως και να το κάνουμε είναι αρκετά πολύπλοκο. Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος! Ο Τζέικομπ απλά φοβόταν την αλλαγή. Όχι, ο Τζεικομπ δεν ήταν καταθλιπτικός. Ήξερε πως έπρεπε να αλλάξει, αλλά συνειδητά δεν έκανε τίποτα για αυτό. Κι αυτό ήταν απλό κι ανθρώπινο – πολύ ανθρώπινο.

Biology Of a Simple Life (part 5)

Ο Ζακ δεν μπορούσε να το πιστέψει. Δεν μπορούσε να το χωνέψει. Αν μπορούσε θα το ξανάφερνε στο στόμα του σαν μηρυκαστικό, θα το ξαναμασούσε και θα το ξανακατάπινε. Δεν ήταν μηρυκαστικό όμως. Κι εξακολουθούσε να μη μπορεί να το χωνέψει.

- Εννοείς πως αυτός ο κρίνος είναι ένα χημικό όπλο;
- Δεν θα παίξουμε τον Φώσκολο εντάξει; Αυτό εννοώ, τελείωνε, απάντησε η γυναίκα μπροστά του που κρατούσε στα χέρια της έναν λευκό κρίνο.
- Και πως ακριβώς βρέθηκε στα χέρια σου, κοπέλα μου;!
- Μου τον έδωσαν προφανώς.
- Γαβριέλα, για όνομα του Θεού, φώναξε ο Ζακ. Μας κυνηγούν εδώ και δυο εβδομάδες, έχουμε αποχωριστεί τα προσωπικά μας αντικείμενα σε περίπτωση που έχουν κοριούς, ζούμε σε περιθωριακές περιοχές και ένας Θεός ξέρει τι έχει απογίνει ο Τξέικομπ!
- Σοβάρα, Doppel; Αυτόν τον τρόπο διάλεξες για να ξεδιαλύνεις τι απέγινε ο Ζακ και η γυναίκα από το μπαρ, που μόλις στο προηγούμενο μέρος έκανες νύξη ότι πιθανώς έχει ένα χημικό όπλο; Σπουδαίο τέχνασμα.
- Ε;
- Τίποτα.
- Η αστυνομία, το FBI κτλ ξέρουν για το χημικό όπλο;
- Λογικά το FBI, CIA και λοιπές μυστικές υπηρεσίες ξέρουν ή νομίζουν ότι ξέρουν… αλλά δε νομίζω η αστυνομία να μας κυνήγησε για αυτό. Απλά ήταν βλάκες. Κι απλά την χρησιμοποιούν οι άλλοι για να φτάσουν σε εμένα και το χημικό όπλο.
- …αχ….οκ…και τι όπλο είναι αυτό;
- Α, δεν μπορώ να σου πω.
- Τι; Γιατί; Έχω μπλεχτεί πλέον κι εγώ σε αυτό!
- Ναι… δεν μπορώ. Κοιτά, απλά πρέπει να το παραδώσω κάπου.
- Κάπου που δεν θέλει η κυβέρνηση προφανώς.
- Πίστεψέ με, είναι για το καλό του κόσμου, για το καλό ολόκληρης της ζωής!
- Είναι χημικό όπλο!
- Κολλάς σε λέξεις.

Ο Ζακ δεν μίλησε άλλο. Ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα της αποθήκης που κρυβόταν μαζί με τη Γαβριέλα.

- Ο Αδόλφος είμαι!, ακούστηκε μια αντρική φωνή.
- Α, ο κύριος Χίτλερ, μονολόγησε η Γαβριέλα.

Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ένα ψηλός ξανθός άνθρωπος με μουστάκι. Φορούσε μία άσπρη μπλούζα, παντελόνι πιτζάμας και παντόφλες.

- Σας έφερα πρωινό, είπε και άφησε πάνω στο σκονισμένο τραπέζι λίγο ψωμί, κασέρι και δυο κούπες καφέ.
- Ευχαριστούμε κύριε Χίτλερ!, είπε η Γαβριέλα. Κι ευχαριστούμε για την φιλοξενία αυτές τις μέρες. Μην ανησυχείτε άλλο για μας. Ως το μεσημέρι θα έχουμε φύγει.
- Ω, μα είναι υποχρέωσή μου να σας φιλοξενήσω. Ήρθατε σπίτι μου και ζητήσατε καταφύγιο. Κρίμα που δεν είστε Εβραίοι. Θα σας έδινα την ειδική κάμαρα που έχω – μόνο για Εβραίους.
- Και πάλι ευχαριστούμε, είπε η Γαβριέλα.

Ο Ζακ ψέλλισε κι εκείνος ένα «ευχαριστώ» κι ο Χίτλερ έφυγε από την αποθήκη σιγοτραγουδώντας ένα παλιό εβραϊκά τραγούδι. Κοίταξε την Γαβριέλα στα μάτια.

- Οι γονείς του ήταν νεοναζί, πέθαναν, τον ανέλαβε εβραία οικογένεια.
- Αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.
- Και σε κακογραμμένες ιστορίες σε blog, που στηρίζονται στον πολύ διάλογο.
- …ναι κι εκεί…

Η Γαβριέλα πήρε τις δύο κούπες καφέ στα χέρια κι έδωσε τη μία στο Ζακ.

- Ξέρεις, για τον ερωτύλο φίλο του Τζέικομπ, έχεις καιρό να μου την πέσεις.
- Μας κυνηγάει όλος ο κόσμος, Γαβριέλα. Είμαι πολύ αγχωμένος για στην πέσω. Επίσης είμαι πεπεισμένος πως με θες, οπότε δεν κάνω τον κόπο.
- Συνέχισε να είσαι πεπεισμένος για χαζομάρες…
- …
- Τι σκέφτεσαι;
- Που θα πάμε μετά από εδώ;
- Σκεφτόμουν να ναυλώσουμε ένα πλοίο, αεροπλάνο, κάτι.
- Είμαστε παντού επικηρυγμένοι. Δεν θα προλάβουμε να ανεβούμε ούτε σε αερόπλοιο πριν μας καταδώσουν.
- Τότε θα ζητήσουμε την βοήθεια του θείου μου, του Lambert Beer. Είναι πλούσιος και ξέρει πολλούς ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν.
- Πλούσιος θείος, ε; Πάω στοίχημα πως θα μπορεί να μας κρύψει κι από τις μυστικές υπηρεσίες…
- Βολικό, ε, Doppel;
- Ε;
- Τίποτα.
- Αλήθεια, πως βρέθηκες σε εκείνο το μπαρ που είχα πάει με τον Τζέικομπ εκείνο το πρωί;
- Απλά ήθελα να πιω ένα ποτό.
- Απλά.
- Πιο απλά δε γίνεται.