Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Έφτασε το καρναβάλι....

Οι απόκριες σταμάτησαν να μου αρέσουν, όταν ακόμη πήγαινα Δημοτικό. Δεν νομίζω πως ήταν κάποια απόφαση πρώιμης ωριμότητας - ήταν, θεωρώ, η μόνη λογική αντίδραση στα ερεθίσματα που έπαιρνα από τη μεγάλη αυτή «γιορτή». Από τα ερεθίσματα που παίρνω τώρα, τh βρίσκω από τις σωστότερες πράξεις μου. Γιατί, λοιπόν, μου τη δίνουν οι απόκριες; Επειδή είναι αυτό που είναι.

Το μασκάρεμα είναι ο βασιλιάς των χαρακτηριστικών της αποκριάς. Εκεί, δηλαδή, που την εξέχουσα θέση θα έπρεπε να κατέχει η αίσθηση της καταβρόχθισης κρέατος για τελευταία φορά μέχρι να φτάσει η λυτρωτική Κυριακή του Πάσχα, την έχουν σφετεριστεί οι μάσκες, οι στολές, τα χρώματα και οι περούκες. Μη σας περάσει από το μυαλό πως νοιάστηκα έστω και για μία στιγμή για τον εξευτελισμό της συγκεκριμένης θρησκευτικής παράδοσης. Απλά δεν βρίσκω το λόγο να συνεχίζουμε να αποκαλούμε αυτή την περίοδο «απόκριες». Είναι σαν τα Χριστούγεννα. Η φάτνη εξαφανίζεται πίσω από τα πολύχρωμα, τεράστια κουτιά με δώρα κάτω από το ακόμα πιο πολύχρωμο και τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Όλοι, λοιπόν, αντί να αγοράζουν κονσέρβες και να γεμίζουν τους ψυγειοκαταψήκτες με λαχανικά και σόγια (για placebo μπιφτέκια) τρέχουν σαν τρελοί κι αλλοπαρμένοι (ίσως έφαγαν σοκολάτα kiss) να αγοράσουν στολές που θα κάνουν γνωστούς και φίλους να τα ζηλέψουν και τους παππούδες να προσευχηθούν να μην πάνε τα παιδιά/εγγόνια τους στην κόλαση, παραφράζοντας τον εσταυρωμένο με την φράση «Συγχώρεσε, τα μαλακισμένα, Κύριε, δεν ξέρουν τι κάνουν».
Οι πρωτοτυπία στις στολές δίνει και παίρνει. Ζορό, καουμπόηδες, ζορό, ινδιάνοι, καουμπόηδες, power rangers, clown, ζώα με υποκοριστικά (τύπου γατάκια, τιγράκια) πλην εξαιρέσεων όπως γομαρογορίλλες, ένας δυο δεινόσαυροι, μάγοι, μάγισσες, κάτι μου λέει φέτος θα έχομε πολλούς λυκανθρώπους και βρικόλακες, στρατιωτικοί, ιππότες, πιλότοι, αστυνομικοί, χειρούργοι (γεμάτοι αίματα – βλέπετε είναι βαρετό να ντυθείς οποιαδήποτε ειδικότητα παθολόγου), πυροσβέστες, νοσοκόμες, οπαδοί ομάδων, καλόγριες, παπάδες και τόσα άλλα που αν κάτσω να καταγράψω όλα δεν θα τελειώσω ούτε αύριο. Μετά έχουμε τα άκρως ρατσιστικά με στολές που βρίθουν από στερεοτυπία, όπως κινέζοι, άραβες, ευρωπαίοι του 17ου αιώνα, γύφτοι, τσιγκάνοι (με χαρακτηριστικό στερεοτυπικό γνώρισμα το ντέφι και τα βρόμικα ρούχα). Τέλος, έχουμε, ναι, την στολή, γυναίκα. Φαίνεται πως το μεγαλύτερο ποσοστό των αντρών έχει άχτι να ντυθεί γυναίκα. Και μάλιστα γυναίκα παραλίας (a.k.a τσούλα) με το τριχωτό μπούτι, την μπυροκοιλιά και το ψεύτικο (τριχωτό επίσης) μπούστο έξω. Μερικοί φτάνουν στο σημείο να φορέσουν και ψηλοτάκουνα, προφανώς, για να πείσουν περισσότερο.
Πιο κομψές είναι οι «στολές» που έχουν δυο-τρία αξεσουάρ. Τις δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι-τους-βρίσκουν κεραίες, φωτοστέφανα, κόκκινα κερατάκια, δόντια δράκουλα, μαλλιά βαμμένα με σπρέι, πιπίλες συνοδευόμενες με νάζι από τα λυκειοκόριτσια και σχόλια τύπου «who’s your daddy?» από ανώριμα, βλαμμένα, με υψηλή λίμπιντο αγόρια (ηλικίας χ χρονών, χε (15, +00)). Και φυσικά δεν λείπουν τα πιο οικονομικώς προσιτά σχέδια στο πρόσωπο, τύπου tribal/καρδούλες/αστεράκια στα μάτια και γενικά προφίλ άποψη του προσώπου των κοριτσιών και ηλίθια μουστάκια και γένια στα αγόρια (γιατί;!).

Εκ δεξιών των στολών, κάθονται μαζί οι δύο αχώριστοι φίλοι, σερπαντίνες και κομφετί με τον πιστό του υπηρέτη, τον αφρό. Και δεν αντιλέγω, οι σερπαντίνες τα σπάνε. Όταν, βέβαια, τις φυσάς σωστά τα σπάνε και το pointless σπειροειδές χαρτί πετάγεται με χάρη σαν πίδακας pointless σπειροειδούς χαρτιού στον αέρα. Αλλιώς, ξενερώνεις. Αλλά με αυτά που ξενερώνεις ΠΑΝΤΑ είναι τα κομφετί. Απορώ ποιος είχε την φαεινή ιδέα να δημιουργήσει κομφετί, τα πιο διαβολικά μικρά πραγματάκια στον κόσμο! Δεν θες να τα πάρεις και να τα πετάξεις, δεν θες να στα πετάξουν, δεν θες να τα πατήσεις, και, ο τρόμος των τρόμων, δεν θες να τα καθαρίσεις! Κι ο αφρός, αυτό το άχρηστο, αλλά ωραίο για να κυνηγήσεις δυο-τρεις φίλους σου που τάχα δεν θέλουν να τους ρίξεις, αλλά δεν τρέχουν αρκετά γρήγορα επίτηδες γιατί ξέρουν ΠΩΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΠΛΥΣΙΜΟ, προιόν αν συνδιαστεί με ένα σωρό από σπειροειδή κι σημειακά χαρτιά μπορεί κάλλιστα να γίνει το καλύτερο προσάναμα. Και παίζουν μικρά παιδιά με αυτό. Βέβαια, τα μικρά παιδιά δεν παίζουν με σπίρτα κι αναπτήρες θα μου πείτε – δεν καπνίζουν, βρε αδερφέ, τι να τα κάνουν έξω;

Να χρησιμοποιήσουν το τρίτο πρόσωπο του δράματος που λέγεται απόκριες και καρναβάλι, δηλαδή… εκρηκτική ύλη! Ναι, το καλύτερο πράγμα στον κόσμο, οι καταστηματάρχες πουλάνε στα παιδιά ουσίες που οξειδώνονται πολύ εύκολα και με μεγάλη ένταση με λίγα μόνα kilojoule θερμότητας (κάνουν μπαμ με σπινθήρες)! Γιατί εσύ δεν πέταξες; Εσύ δεν έριξες; Εσύ δεν άναψες; Άναψα και σαν χαζό κι εγώ αισθάνθηκα εκείνο το προγονικό αίσθημα άγριας ικανοποίησης λες και είχα ανακαλύψει τη φωτιά και τον πραγματικό τρόπο που μπορείς να κάνεις παιδιά. Ω, είμαι σίγουρος πως αν ξανάριχνα τώρα δυναμητάκια (τα μαύρα είναι τα πιο ισχυρά!), σκορδάκια και λοιπές μαλακίες θα αισθανόμουν το ίδιο για μια στιγμή. Για μία, όμως, Μετά θα αισθανόμουν ηλίθιος. Δεν είναι πως έχω χάσει τις ίδιες απολαύσεις που είχα μικρός, τώρα που μεγάλωσα λίγο (κι έχω χάσει πολλές, βλέπε toys), είναι πως το να πετάς αριστερά και δεξιά δυναμιτάκια και να τρέχεις σαν παλαβός γελώντας γιατί άκουσες ένα μπαμ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ 10ΧΡΟΝΟ.
Και σα να μην έφτανε αυτό, έχεις πέντε γυναίκες, όταν είσαι έξω να τσιρίζουν στον ήχο της κάθε κροτίδας. Εντάξει, στην πρώτη – είχαν καιρό να ακούσουν. Αλλά αυτή την περίοδο η συχνότητα του συγκεκριμένου θορύβου είναι 1 μπαμ κάθε 5 +/- 3 λεπτά, γιατί επιμένουν να ξαφνιάζονται; Ή έχουν τικ ή έχουν μνήμη χρυσόψαρου.

Και τι μας έλειπε για να συμπληρωθεί η αγία τετράδα; Η λάτιν μουσική! Στην σπάει κι αυτή; Αφού είναι ανεβαστική και κατάλληλη για διασκέδαση και χορό! Ναι, θα συμφωνήσω πως είναι. Θα συμφωνήσω ακόμη περισσότερο μάλιστα όταν την χρησιμοποιούν στο Ρίο με γυμνές Βραζιλιάνες να λικνίζονται στους ρυθμούς της. Αλλά η λάτιν μουσική είναι εκείνο το ενοποιητικό στοιχείο της όλης υπόθεσης. Πάρε μόνο τις στολές και απλά βλέπεις μασκαρεμένους στο δρόμο να κοιτάνε αν τους κοιτάνε για να ανέβει κατά κάποια παράδοξο τρόπο η αυτοεκτίμησή τους, πάρε μόνο τα χαρτιά και τον αφρό κι έχεις απλά χαρτιά και αφρό, πάρε τα δυναμιτάκια κι έχεις απλά θόρυβο. Αλλά συνδύασε τα όλα μαζί και βάλε και λάτιν μουσική. Τότε έχεις μασκέ πάρτυ! Που είναι ακριβώς το ίδιο με το χαμό που γίνεται στα club, μόνο που φοράς μάσκες, η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική από τον καπνό, το πάτωμα γλιστράει από τα χαρτιά και ακούς λάτιν αντί για akon. Και όσες φορές πήγα σε club δεν ξέρω αν σιχάθηκα τη ζωή μου ή τη ζωή των άλλων. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορώ να διασκεδάσω μόνο αν έχω πιει.

Ωραία, λοιπόν, είδαμε γιατί δεν μου αρέσουν οι απόκριες. Αλλά, τι πειράζει να διασκεδάζεις και να ξεδίνεις που και που; Τι πειράζει να κάνεις ένα διάλειμμα κι από την ψυχαγωγία ακόμη και να κανιβαλιστείς (στην διόρθωση στο word μου έχει την λέξη «καρνιβαλιστής». Ή είναι τυχαίο ή το word όχι μόνο έχει νοημοσύνη, αλλά ξέρει και υποτακτική στην καθαρεύουσα) μόνο όπως εσύ ξέρεις; Και θα απαντήσω, δεν πειράζει. Ίσως εγώ απλά να είμαι υπερβολικός. Αλλά, αλήθεια, σας έχει λείψει τόσο πολύ η διασκέδαση; Τόσο πολύ θέλετε να ξεδώσετε; Τα παιδιά της ηλικίας μου τουλάχιστον κάθονται και τα ξύνουν όλη μέρα, βγαίνουν έξω όλη μέρα και το μεγαλύτερο ποσοστό έχει ως κύρια πηγή διασκέδασης τα club και τα πάρτυ. Από τι θα ξεσκάσουν, από τι θα ξεφύγουν τις απόκριες; Το μόνο από το οποίο ξεφεύγουν είναι η ρουτίνα της διασκέδασης χωρίς μάσκες. Κι αυτό πάλι παίζεται. Μήπως δεν φοράμε μάσκες καθημερινά, ακόμα κι ανάμεσα σε φίλους πολλές φορές; Μήπως δεν γινόμαστε καρνάβαλοι στα μάτια των άλλων σε πολλές πτυχές τις ζωής μας; Και, τώρα που το σκέφτομαι, μήπως ντυμένοι τις απόκριες αποκαλύπτουμε περισσότερα για τον εαυτό από κάθε άλλη φορά;

1 σχόλιο:

Konstantina είπε...

Ρε συ Doppel, ούτε εγώ δεν τα δραματοποιώ τόσο!
Χαλάρωσε ρε αγόρι μου. 'Ντάξει, για το κομφετί, το (σπαστικότατο!) σπρέι και τα κορίτσια που τσιρίζουν σε κάθε ηλίθια κροτίδα, ή ακόμα χειρότερα, τρέχουν μακρυά και μένεις εσύ πίσω γιατί όλη σου η παρέα (για μένα μιλαώ, με κορίτσια κάνω παρέα) έγινε ξαφνικά Λούης, έχεις δίκιο. Όμως, ψάξ' το λίγο παραπάνω. Όλα έχουν το συμβολισμό τους. Είναι ακριβώς όπως είπες, "για να ξεδώσεις". Πηγάζει απ' τα αρχαία Διονύσια, όπως γράφω και στο blog, και πρόκειται για τις ελάχιστες περιπρώσεις κατά τις οπίες οι ελληνικές παραδώσεις υπερίσχυσαν των χριστιανικών.
Ειλικρινά; Μισώ τη latin, ποτέ δεν τα κατάφερα καλά με τα κοστούμια (καλά, μιλάμε, πολύ γελία η... παρωδία στολής που "επινόησα"), το κομφετί και το σπέι μου τη σπάνε (αν και γουστάρω κι εγώ το pointless σπειροειδές χαρτί), τη μια φορά που άναψα κροτίδα σκέφτηκα "τι m@/@k1eς κάνω" και δεν το ξανάκανα από τότε (πάνε χρόνια τώρα...), και σκυλοβαριέμαι το clubbing, αλλά "όλα χρειάζονται" όπως λέει κι η μάνα μου. Δεν ξέρω για σένα και τους φοιτητές που 1000/100 τα ξύνετε και το παίζετε party animals όλη μέρα και(κρίνοντας απ' τον 24χρονο αδελφό μου) ιδιέταιρα όλη νύχτα, αλλά πολλοί, μαθητές (αυτοί που ασχολούνται, πάντα), εργαζόμενοι (εξαιρούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι)δρέπουν την ευκαιρία να ξεδώσουν. Μιλάω από προσωπική πείρα, όπως κι εσύ εξάλλου. Δεν είναι όλα άσπρο και μαύρο (αν και για τον Άγιο Βαλεντίνο είναι ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΤΡΑΜΙ), υπάρχει και το γκρι.
Ματαιότης ματαιοτήτων, τά πάντα ματαιότης, αλλά ο House που είναι αυτής της φιλοσοφίας, είναι δυστυχησμένος.
Δεν ξέρω πως να το πω ρε παιδί μου...
"Όλα χρειάζονται", νομίζω πως με καλύπτει. Κια το μπουζούκι, και το μέγαρο μουσικής. Και το μασκάρεμα, και το θέατρο (άσε που έχουν κοινή ρίζα).

Sorry για τις ασυναρτησίες, μιλούσα και με την κολλητή μου στο msn.

Άσχετο: Μέχρυ εδώ που το' φτασα, φοβερό το "όταν έκλαψε ο Νιτσε".