Φανατικά ελεύθεροι

Πρόσφατα, πριν δυο εβδομάδες, τελείωσα το βιβλίο “God’s Delusion”, Η περί Θεού αυταπάτη στα ελληνικά, του εξελικτικού Βιολόγου, Richard Dawkins. Πραγματικά δεν ήξερα τι έψαχνα μέσα στο συγκεκριμένο βιβλίο. Ίσως κάποια απόδειξη πως δεν υπάρχει θεός, ίσως ένα στήριγμα για την εδραίωση της ιδέας μέσα μου πως η λογική είναι ύψιστο ανθρώπινο αγαθό και καθετί υπερφυσικό έχει μια εξήγηση, δηλαδή πως καθετί υπερφυσικό ήταν μία χαζομάρα και μισή.
Το βιβλίο δεν κατάφερε να πετύχει αυτό που εύχεται ο συγγραφέας στην αρχή, δηλαδή να με κάνει πέρα ως πέρα άθεο. Κατάφερε, όμως, να με κάνει να μην γνωρίζω τι πραγματικά συμβαίνει γύρω από το θέμα που αποκαλούμε θεό. Υπάρχει; Δεν υπάρχει; Κατάφερε ακόμη να με βοηθήσει να δω σφαιρικά το όλο ζήτημα κι όχι μέσα από την στενή τρύπα της θρησκείας που ακολουθούσα, ίσως και σε μεγάλο βαθμό καμιά φορά. Με βοήθησε να σκεφτώ λογικά και να προβληματιστώ πάνω σε αρκετά θέματα κι ανακρίβειες της Βίβλου, κάτι το οποίο, σαν φόβο μήπως εισέλθω σε μία απαγορευμένη περιοχή, δεν είχα δοκιμάσει στο παρελθόν.
Τελειώνοντας το βιβλίο άλλαξε η αντίληψη μου για το θείο. Τα πράγματα ήταν απλά Είτε δεν υπάρχει, είτε υπάρχει, αλλά δεν είναι αυτό που παρουσιάζεται ως μοναδική αλήθεια μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου που αποτελείται από διάφορα αποκόμματα και σωσμένα κείμενα άγνωστων συγγραφέων. Είναι κάτι άλλο, κάτι που πραγματικά μας αγαπά και δεν θέλει το κακό μας, δεν αποβλέπει στην τιμωρία μας. Κάτι το οποίο σέβεται τις διαφορετικές μας αντιλήψεις, καταλαβαίνει την συμπεριφορά μας και δεν μας καταδικάζει επειδή έτυχε να μας αναθρέψουν διαφορετικά οι γονείς μας κι ακολουθήσαμε κάποια άλλη θρησκεία ή παρακλάδι αυτής.
Το βιβλίο με ώθησε επίσης να έρθω σε επαφή με την θεωρία της εξέλιξης, κάτι που περιφρονούσα, χωρίς καν να έχω ασχοληθεί μαζί της. Μελετώντας τα γενικά χαρακτηριστικά της και έχοντας στα σκαριά είδη το βιβλίο «On the origins of species» του Κάρολου Δαρβίνου (θεώρησα καλό πως πριν προχωρήσω στις μεταγενέστερες μελέτες και στοιχεία που την υποστηρίζουν να την μελετήσω από την αρχή, πριν ακόμη την ανακάλυψη των γονιδίων) δεν μπορώ να μην δεχτώ πως βγάζει τεράστιο νόημα και η ζωή πιθανότατα έφτασε στο επίπεδο που είναι τώρα μέσα από την διαδικασία της φυσικής επιλογής.
Με λίγα λόγια ο Richard Dawkins με βοήθησε πολύ και τον θαυμάζω σαν επιστήμονα και σαν άνθρωπο που παρουσιάζει με στοιχεία και λογική επεξεργασία τα της περί της θρησκείας.
Δεν μπορώ να πω όμως το ίδιο και για τους οπαδούς του. Μια επίσκεψη στο site και στο forum του που καμιά φορά γράφει κι ο ίδιος βλέπουμε πως τα περισσότερα άτομα τον έχουν σαν είδωλο, σαν εικόνισμα! Όταν κάποιος πάει να διαφωνήσει με κάτι που έχει πει ή με κάποια στάση ή συμπεριφορά του, αμέσως σαν τα σκυλιά πέφτουν πάνω του οι φανατικοί οπαδοί του να τον ξεσκίσουν. Ακόμη, όταν θέλουν να υποστηρίξουν μία άποψη ή πιστεύω του επικαλούνται τον Dawkins.
Οι άθεοι, δηλαδή, έχουν στραφεί σε έναν θνητό, επίγειο Βρετανό θεό. Εκείνοι που ο Dawkins θέλει να σκέφτονται κριτικά, να αμφισβητούν, να χρησιμοποιούν την λογική και να μην αφήνουν πολικούς και ιδιαίτερα θρησκευτικούς ηγέτες να τους ετεροκατευθύνουν έχουν κλειδώσει κάθε διάθεση διαλόγου, κριτικής σκέψης και αντικειμενικότητας σε ένα βαθύ μπουντρούμι και «προσκυνούν» τον μεσσία του αθεϊσμού που ονομάζεται Dawkins. Μοιάζουν με άτομα που επιτέλους βρέθηκε κάποιος να υποστηρίξει με τεκμήρια κι επιχειρήματα τις απόψεις τους και τον έχρισαν βασιλιά κι αρχηγό τους.
Είναι όλοι οι οπαδοί του Dawkins έτσι; Ήθελε ο Dawkins να δημιουργήσει έναν στρατό πιστών-απίστων που δεν σέβονται τα πιστεύω των συνανθρώπων τους και κυριολεκτικά κοροϊδεύουν τον κάθε άνθρωπο που πιστεύει σε κάποιον θεό, έτοιμοι να μαρτυρήσουν στην ανίερη τζιχάντ που έχουν κηρύξει εναντίον των πιστών; Ελπίζω και θέλω να πιστεύω πως η απάντηση είναι όχι. Αλλά πολλοί οπαδοί του είναι, σημάδι αποηθικοποίησης, η οποία δεν προέρχεται από την αποξένωση προς την θρησκεία, αλλά από την αποξένωση προς τον ανθρωπισμό. Λέξη που οι περισσότεροι από αυτούς, είμαι σίγουρος, δεν ξέρουν τι σημαίνει.