Biology of a Simple Life (part 2)

- Με συγχωρείτε είστε καλά, ρώτησε αμήχανα ο Τζέικομπ την κυρία μπροστά του.
- Θα μπορούσα να ήμουν και καλύτερα, απάντησε εκείνη τρίβοντας το κεφάλι της. Μα καλά δεν βλέπεις μπροστά σου άνθρωπε;
- Εεεε… και πάλι λυπάμαι… έφευγα…
- Τζέικομπ! Πως τολμάς και αφήνεις έτσι μια δεσποινίδα σαν κι αυτή;, φώναξε
ο Ζακ. Ζακ (της φιλάει το χέρι) καταγοητευμένος…

Ο Τζέικομπ δεν μίλησε. Απλά έφυγε από το μπαρ και κίνησε προς το σπίτι του. Ήταν το χειρότερο μεσημέρι Παρασκευής της ζωής του και το μόνο που ήθελε ήταν να ξαπλώσει στον καναπέ του σαλονιού του και να δει τηλεόραση. Ναι, με την τηλεόραση θα περνούσε ευχάριστα η ώρα. Αν και ο Τζέικομπ είχε παρατηρήσει πως η τηλεόραση είναι σαν το ποτό. Είναι ωραία και σε κάνει να ξεχνάς, την ώρα που την βλέπεις, αλλά όταν τελειώσεις αισθάνεσαι χάλια. Ας ήταν όμως. Σήμερα είχε ωραίες ταινίες το πρόγραμμα.


Πίσω στο μπαρ οι δύο δαιμόνιοι ντέντεκτιβ παρακολουθούσαν ένα ύποπτο ζευγάρι.

- Ο κατσουφιασμένος έφυγε, Pasteur. Θα πρέπει να πήγε να κάνει καμιά βρομοδουλειά. Ίσως ξέπλυμα βρώμικο χρήματος…
- … ή δολοφονία…
- … ή να κλέψει από το παγκάρι εκκλησίας…
- … ή να ληστέψει καμιά τράπεζα…
- Σοβαρέψου Pasteur. Τι την θέλει ο μεγαλομαφιόζος την ληστεία τράπεζας;
- Ώστε είναι τόσο μεγάλος και τρανός ε;
- Μα δεν είδες την αντίδραση του όταν έπεσε πάνω στην γυναίκα; Έμεινε ακίνητος και αδιάφορος. Σωστός μαφιόζος…
- …εγκληματίας…
- …άρχοντας του σκότους…
- …δολοφόνος…
- Σκάσε Pasteur!


Ο Τζέικομπ εντωμεταξύ πέρασε μερικά στενά σοκάκια, την πλατεία με το μεγάλο δέντρο και έφτασε εκεί που κανονικά θα έπρεπε να βρισκόταν το σπίτι του, μια ωραία μονοκατοικία με αρκετά μεγάλο κήπο. Μόνο που στη θέση του βρήκε ένα τσούρμο νέους και νέες με πανό, να φωνάζουν συνθήματα κι ένα τανκ έξω από την αυλόπορτα να απειλεί να μπει μέσα και να γκρεμίσει το σπίτι μαζί με τους νέους.
Πλησίασε γρήγορα και ρώτησε συγχυσμένος.
- Τι γίνετε εδώ πέρα; Γιατί είστε στο σπίτι μου;
- Γρήγορα κύριε καθηγητά ελάτε μέσα, του είπαν μερικοί νεαροί και τον τράβηξαν μέσα.
- Πολ Λεβίνσκι; Αντριαν Πέρι; Τι κάνετε εσείς εδώ;!
- Είμαστε μέλη του αγωνιστικού φοιτητικού κινήματος κύριε καθηγητά! Παλεύουμε για το δίκιο και την ελευθερία!
- Και το σπίτι μου;
- Το σπίτι σας έγινε καταφύγιο των αγωνιστών φοιτητών, κύριε καθηγητά! Θα πρέπει να είστε περήφανος που έχετε ένα σπίτι που σε λίγο μπορεί να γκρεμιστεί από αυτό το τανκ και…
- …ΓΙΑΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΑΔΗΛΩΝΕΤΕ;
- Για την ελευθερία και το δικαιώματά μας!
- Μα το σπίτι μου…
- Μην το βλέπετε έτσι κύριε καθηγητά. Το σπίτι δεν ανήκει σε εσάς, αλλά στο λαό. Και ο λαός πρέπει να είναι ο κυρίαρχος του κόσμου, όχι μόνο στα χαρτιά μα και στην πράξη!
- Μα ζούμε σε μία καπιταλιστική κοινωνία Λεβίνσκι!
- Ακριβώς, κύριε καθηγητά! Γι’αυτό παλεύουμε ώστε να ανατρέψουμε το καθεστώς αυτό της παρακμής και μέσα από τις φλόγες να αναστηθεί ο μαρμαρωμένος βασιλιάς του κουμμουνισμού…
- …άσε με να μαντέψω… ο υπαρκτός σοσιαλισμός;
- Ναι! Μα εσείς είστε γεννημένος αριστερός! Βλέπετε η καπιταλιστική αυτή κοινωνία στηρίζεται στην κατανάλωση και στα υλικά αγαθά. Η απεξάρτηση από αυτά θα δώσει ένα μήνυμα σε όλες τις πολυεθνικές εταιρίες πως πλέον ο κόσμος δεν χρειάζεται τα αγαθά του!
- Μα εγώ χρειάζομαι το σπίτι μου…
- Όχι όμως και ο κόσμος, κύριε καθηγητά! Εξάλλου ποιος νομίζετε ότι είστε;!
- Εκείνος που δεν θα σε περάσει στο μάθημα αν μου γκρεμίσετε το σπίτι.
- ΟΠΟΙΟΣ ΠΕΙΡΑΞΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΜΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ!
- Δεν ήξερα πως υπάρχει πρώτο ενικό στον συλλογικό αγώνα…
- Δεν ξέρω από γραμματικές, γλώσσες, ιστορίες και φιλοσοφίες. Εγώ στο βιολογικό σπουδάζω!

Και κάπου εκεί ήταν που ο Τζέικομπ κατάλαβε δύο πράγματα. Ναι, οι πολυεθνικές εταιρίες έχουν κάνει καλά την δουλειά τους κι έχουν αλλοτριώσει την κοινωνία σε μία καταναλωτική κόλαση, σε σημείο μάλιστα που και ο αγώνας για την ελευθερία και τα δικαιώματα να αποτελείται από μονόπλευρες προσωπικότητες που διαλαλούν αυτά που άκουσαν στην κερδοσκοπική κατευθυνόμενη τηλεόραση ή στα κερδοσκοπικά κατευθυνόμενα εκδομένα βιβλία. Ναι, δεν τον ένοιαζε. Και δεν ήξερε τι ήταν χειρότερο από αυτά τα δύο. Αν και βρήκε την απάντηση κοιτώντας το τανκ μπροστά από την αυλόπορτα του σπιτιού του.


Οι φοιτητές είναι άνθρωποι σαν όλους του άλλους και ο οργανισμός τους επιτελεί τις ίδιες λειτουργίες όπως ο οργανισμός όλων των άλλων ανθρώπων. Αν και ο ήρωας μας είχε παρατηρήσει ότι οι φοιτητές χαρακτηρίζονταν από μια παρορμητικότατα και ό,τι κι αν έκαναν το έκαναν πρόχειρα. «Στο τέλος θα μας πουν πως μπορούν να ρίξουν και κυβερνήσεις…», σκέφτηκε και κούνησε το κεφάλι του.
Βλέποντας του όλους εκεί έξω κατάλαβε πως το πιο απλό πράγμα που μπορούσε να κάνει είναι ή να τους κοιτάει σαν χαζός ή να κοιτάει σαν χαζός τηλεόραση. Άνοιξε επομένως την πόρτα του σπιτιού του και κάθισε αμέσως στον καναπέ του σαλονιού του. Δεν πρόλαβε όμως να πάρει στα χέρια του το τηλεκοντρόλ όταν ξαφνικά χτύπησε το ασύρματο τηλέφωνο:
- Ποιος είναι;, ρώτησε βαριεστημένα και φανερά ενοχλημένος
- Έλα, Τζείκομπ, εγώ ο Ζακ είμαι. Θέλω απλά να σου πω πως κατευθύνονται προς το σπίτι σου κάμποσα περιπολικά και μερικά ελικόπερα…
- Θα πρέπει να είναι αστυνομικοί που θα καταστείλουν την διαδήλωση. Θα κατάλαβε ο στρατός πως το τανκς είναι υπερβολικό μέτρο και θα σεβαστούν το σπίτι μου και…

Ακούστηκε μία δυνατή βροντή, σίδηρο που πέφτει και φωνές ανθρώπων. Ο Τζέικομπ πετάχτηκε από τον καναπέ του και με το τηλέφωνο στα χέρια έτρεξε στο κοντινότερο παράθυρο. Το τανκς είχε διαλύσει τα κάγκελα του σπιτιού του και είχε μπει μέσα στην αυλή του.
- Κι ας πούμε πως δεν έχει έρθει η αστυνομία να σταματήσει την εξέγερση που γίνεται έξω από το σπίτι μου… τότε γιατί έρχεται;
- Γίνεται εξέγερση έξω από το σπίτι σου;
- Επαναστατικό φοιτητικό κίνημα βασικά…όλα τα ίδια είναι.
- Ε, όχι όλα τα ίδια κάτσε….
- Και τα δύο καταστρέφουν δημόσιες και ιδιωτικές απ’ότι φαίνεται περιουσίες… (ανοίγοντας το παράθυρο) ΛΕΒΙΝΣΚΙ! ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΞΑΜΗΝΟ!
- Τέλος πάντων…καλύτερα να φεύγεις από εκεί…
- Μα γιατί; Και να έρθουν οι αστυνομικοί τι θα μου κάνουν; Δεν είμαι κάποιος φοβερός και τρομερός εγκληματίας, ούτε…
- Εμένα και την κοπέλα από το μπαρ άρχισαν να μας κυνηγάν, επειδή λένε είμαστε φοβεροί και τρομεροί εγκληματίες κι εσύ ο αρχηγός μας…

Το κουδούνι της πόρτας του Τζείκομπ χτύπησε μια φορά.

- Άκου, χτυπάει η πόρτα. Μάλλον αυτοί είναι. Θα πάω να ανοίξω και είμαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά. Θα τα πούμε σε λίγο…

Ο Τζέικομπ, με το τηλέφωνο στα χέρια, άνοιξε την πόρτα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Αυτό ήταν και το τελευταίο πράγμα που θυμάται. Όπως του είπαν αργότερα στο τμήμα δύο αστυνομικοί πετάχτηκαν και τον έριξαν στο πάτωμα. Ειδικοί κομάντος μπήκαν μέσα στο σπίτι του σπάζοντας τα παράθυρα και βλέποντας πως κρατάει ένα ασύρματο τηλέφωνο στα χέρια άρχισαν να τον πυροβολούν, επειδή νόμιζαν πως ήθελε να τους σκοτώσει με την ακτινοβολία του. «Τόσο πανούργος!», αναφώνησε ο αρχηγός των κομάντο, όταν έδειξε το τηλέφωνο στον αρχηγό της αστυνομίας εκείνο το απόγευμα.