Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Biology of a Simple Life (part 4)

Ο Τζέικομπ δε μίλησε άλλο. Προτίμησε απλά να ανέβει τη σκάλα και να σκαρφαλώσει το βουνό, κάτι που έγινε με δυσκολία μιας και το σώμα του ήταν υπερβολικά αγύμναστο. Είχε ένα γυμναστήριο κοντά στο σπίτι του, αλλά όταν είχε πάει τον είχε κοροϊδέψει ένας μπρατσαράς τύπος κι από τότε δεν ξαναπάτησε. Ήταν ένας άνθρωπος που κατάπινε τις προσβολές. Όχι, επειδή ήταν άγιος. Απλά ήταν αδύναμος και είχε πείσει τον εαυτό του πως θα ήταν καλύτερα να μην υπερασπίζεται την υπόληψη του. Δυο φορές σκέφτηκε πώς θα ήταν αν μπορούσε να εναντιωθεί σε αυτόν τον τύπο. Είχε ανατριχιάσει και τις δύο.
Όταν κατάφερε, όμως, να φτάσει στην κορυφή του βουνού δεν ανατρίχιασε ακριβώς, αλλά σίγουρα του σηκώθηκαν οι τρίχες. Γιατί μπροστά του αιωρούνταν ένα τεράστιο, γκρι ζέπελιν, από αυτά που έβλεπε στις ταινίες, στα κινούμενα σχέδια και σε μία φωτογραφία κάτω αριστερά στο βιβλίο της ιστορίας της πέμπτης τάξης του high school.

- Θαυμάσιο, έτσι;, τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη ο Eric.
- Απρόσμενο θα έλεγα, αλλά και το θαυμάσιο είναι καλή λέξη, αν και δεν την περίμενα.
- Λοιπόν, πάμε!
- Σε αυτό εκεί;
- Ε, ναι.
- Ξέρεις, και μπορείς να με πεις παράξενο, αλλά δεν συνηθίζω να ανεβαίνω σε ζέπελιν στις 6 η ώρα το πρωί. Δεν ξέρω αν το κάνουν οι κατάδικοι ή οι δραπέτες, βέβαια…
- Απλά, ανέβα.

Κι απλά ανέβηκε. Για κακή του τύχη υπήρχε άλλη μια σκάλα που έμοιαζε με DNA όπου κάθε κλώνος ήταν μία τριχιά και οι βάσεις με τους δεσμούς υδρογόνου κομμάτια ξύλου. 8 λεπτά και 10 κάλους στα δάχτυλα αργότερα έπεσε λαχανιασμένος στο deck. 2 λεπτά και μουρμουρώντας «αχ τα δαχτυλάκια μου» κοίταξε μπροστά του και είδε έναν ηλικιωμένο κύριο ντυμένο με ακριβό μαύρο κουστούμι και καπέλο να στηρίζεται σε ένα γυαλισμένο μπαστούνι και να βάζει το χρυσό του ρολόι μέσα από το γιλέκο που φορούσε κάτω από το σακάκι του.

- Πάνω στην ώρα, κύριε Coli. Όπως πάντα.
- Όπως, πάντα; , ρώτησε ο Τζέικομπ τον Eric που έτρεξε και στάθηκε πίσω από τον ηλικιωμένο κύριο σε στάση προσοχής και με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά. Όντας ψηλότερος από τον ηλικιωμένο χαμήλωσε το κεφάλι για να δηλώσει σεβασμό.
- Μπαινοβγαίνει συχνά, χαμογέλασε ο γέρος.
- Οκ… μιας και το όχι και τόσο πετυχημένο αστείο από την αρχή άρχισε να γίνεται βαρετό, μπορείτε να μου πείτε ποιοι ακριβώς είστε και πως με καταφέρατε να επιβιβαστώ σε ένα… ζέπελιν;
- Επιτρέψτε μου να συστηθώ…
- Αλίμονο
- … λέγομαι Lamarck. Από εδώ είναι ο μπάτλερ και βοηθός μου, ο κύριος Eric Coli. Φαντάζομαι γνωριστήκατε μερικές ώρες πιο πριν. Πως βρεθήκατε εδώ; Σας κυνηγούσε η αστυνομία, σας έπιασε, μπήκατε φυλακή και δραπετεύσατε. Πιστεύετε στη μοίρα, κύριε…
- Wilkins.
- Κύριε, Wilkins. Πιστεύετε στη μοίρα;
- Όχι.
- Ούτε εγώ! Οπότε το γεγονός πως επιβιβαστήκατε πάνω στο ζέπελιν μου είναι καθαρά θέμα τύχης. Έτυχε να μπεις στο ίδιο κελί με τον κύριο Coli.
- Eric Coli? E. Coli? Σαν πολλά ονόματα βιολογίας δεν μαζεύτηκαν;
- Διεστραμμένο, έτσι;
- Ναι, αλλά… αχ… που να ξέρετε κι εσείς, γιατί με κυνηγάει η αστυνομία…
- Αν είστε ο Τζέικομπ Wilkins καθηγητής πανεπιστημίου, τότε στο internet διάβασα πως είστε ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες του αιώνα μας.
- Μα αυτό είναι τρελό! Δεν έχω πειράξει ούτε μύγα, που λέει ο λόγος!
- Που λέει ο λόγος;
- Ε το καλοκαίρι μαζεύονται αν αφήσεις το παράθυρο ανοιχτό. Έχω βάλει σίτες βέβαια στα παράθυρα, αλλά όταν κάνω γενική καθαριότητα…
- … ναι, καταλαβαίνω.
- Άλλωστε και στη σχολή, ως φοιτητής, τότε, είχα γαμήσει τις δροσόφιλες ανάποδα στα πειράματα.
- Ε, δουλειά σας ήταν.
- Ναι, δεν… δεν με πείραξε ποτέ να σας πω την αλήθεια.
- Να επιστρέφαμε στο θέμα μας, παρεναίβει ο Eric.
- Ναι, φυσικά, φυσικά, είπε ο κύριος Lamarck. Η αστυνομία σας έχει προσάψει τόσες πολλές κατηγορίες που αυτή τη στιγμή που μιλάμε σας κυνηγάει εκτός από το FBI και τη CIA, ολόκληρος ο στρατός.
- FBI… άρα είμαστε στην Αμερική…
- Συγγνώμη, τι;
- Όχι, τίποτα, τίποτα… πληροφορίες για τον αναγνώστη.
- Μάλιστα λένε πως ένας άνδρας και μία γυναίκα που ήταν μαζί σας σε ένα μπαρ χτες κουβαλούν ένα θανατηφόρο χημικό όπλο!
- Μα.. μα… δεν είναι δυνατόν…
- Το αρνείστε;
- Ε… δεν μπορώ να πως με σιγουριά αν είχαν ή όχι….
- Θεσπέσια!
- Να άλλη μια λέξη που δεν περίμενα.
- Λοιπόν… λέω να φύγουμε!
- Με το ζέπελιν;
- Φυσικά.
- Και να πάμε που;
- Πρώτα να βρούμε τους φίλους σας.
- Ας αφήσω το λόγο προς το παρόν κι ας ρωτήσω «και μετά;»
- Μετά πάμε να βρούμε τον Θεό.
- Τον Θεό.
- Ναι, τον Θεό. Εξήγησε, κύριε Coli.
- Ο κύριος Lamarck, πριν καιρό, είχε βάλει ένα στοίχημα με το Θεό και το κέρδισε. Οπότε, τώρα, πηγαίνει να παραλάβει την ανταμοιβή του.
- Και τους φίλους μου τι τους θέλετε;
- Θέλουμε το χημικό τους όπλο, είπε ο κύριος Lamarck και ξεκίνησε να προχωράει προς το εσωτερικό του ζέπελιν. Αν ο Θεός αρνηθεί να μου δώσει αυτό που δικαιούμαι θα τον σκοτώσω.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"πληροφορίες για τον αναγνώσρη"

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

HOUSEGIRL

Ανώνυμος είπε...

*αναγνώστη*