Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Σκέψεις

Έχω από τα τέλη Ιουνίου να αναρτήσω οτιδήποτε στο blog και είναι, πράγματι, αρκετός καιρός. Το τελευταίο κείμενο ήταν (για όσους δεν γνωρίζουν) αφιερωμένο στην γιαγιά μου την Ευδοξία που πέθανε τότε και κάπως αλλιώς να την τιμήσω δεν μπορούσα – στην κηδεία δεν κατάφερα να πάω. Μετά ήρθαν οι διακοπές, ήρθε μια επέμβαση κύστης κόκκυγος, πέρασε το καλοκαίρι με μένα να λιώνω στα Τρίκαλα, ήρθε ο Σεπτέμβριος με την εξεταστική του, ήρθε ο Οκτώβριος με το καινούργιο εξάμηνό του και μία ευχάριστη παρουσία που δεν είναι καμία άλλη από τη φίλη φίλη φίλη μου Εύη. Αν το καλοκαίρι χαρακτηριζόταν από έλλειψη εμπειριών και έμπνευσης, το φθινόπωρο (ο θεός να το κάνει με το κλίμα άνοιξης που επικρατούσε μέχρι και πριν λίγες μέρες) χαρακτηρίστηκε από αίσθημα αγάπης και αποδιοργάνωση του προγράμματος μου (εκείνο το πρόγραμμα που έβλεπα σειρές, έκανα κραιπάλες και έγραφα που και που εδώ)! Η αλήθεια είναι πως ελάχιστα έως καθόλου με νοιάζει το τελευταίο (τέτοιες αποδιοργανώσεις μακάρι να τις παθαίνουν όλοι), αλλά το αρνητικό αποτέλεσμα είναι πως το blog έπιασε αράχνες. Δεν ξέρω ποιοι και πόσοι το παρακολουθούν (μόνο για ελάχιστα άτομα μπορώ να είμαι σίγουρος), αλλά ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση ανάρτησης κειμένου. Θα μου πείτε: «Ναι, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε το βράδυ από τη στεναχώρια» και θα έχετε δίκιο, αλλά ένα συγγνώμη πιστεύω πρέπει να το πω.
Τώρα, όσον αφορά, το Biology of a Simple Life θα συνεχιστεί κανονικά. Το επόμενο «κεφάλαιο» το έχω αρχίσει δύο με τρεις φορές και το έχω σβήσει πάλι. Αλλά η ιστορία θα συνεχιστεί κανονικά και υπόσχομαι (σε σας τρία τέσσερα άτομα που παρακολουθείτε αυτό το blog) να αναρτήσω τη συνέχεια σύντομα.

Τον τελευταίο καιρό καταγίνομαι με το πτώμα στη σχολή που όλοι οι μπάσταρδοι αγχωτικοί έχουν πέσει με τα μούτρα πάνω και δεν σε αφήνουν να μελετήσεις. Βρήκα ευκαιρία και έκανα μια επανάληψη σήμερα και δεν μου πήρε πάνω από 10 λεπτά. Τι στο καλό κάνουν 4 ώρες βλέποντας τα ίδια και τα ίδια δεν μπορώ να καταλάβω. Και είναι πρόοδος και ρωτάνε τα πιο χτυπητά, το ξέρουν και πάλι συνεχίζουν. Δεν θα ρωτήσουν κάποιον παράξενο μυ (ή και κανέναν) γιατί το μάθημα είναι για αγγεία και νεύρα (άντε και λίγο σπλάχνα), αλλά εκείνοι συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν απ’έξω τους μυς της κνήμης. Και, οκ, να τα κάνουν και να διαβάζουν υπερβολικά με χίλιες επαναλήψεις σπίτι τους, αλλά όχι να είναι συνέχεια πάνω από το πτώμα! Υπάρχουν παιδιά που δεν τα έχουν δει καλά, άλλοι που δεν τα έχουν δει σχεδόν καθόλου κι εκείνοι που τα ξέρουν, αλλά έχουν αγχωθεί είναι όλη την ώρα πάνω και το παίζουν ιστορία αν τους πεις να κάνουν πέρα. Και ο «πέμπτος» (ένας μαλάκας που στο πρώτο έτος συστηνόταν με το καλημέρα ως εκείνος που πέρασε πέμπτος στη σχολή λες και ένοιαξε κάποιον άλλο πέρα από τη μάνα του) που κάθεται όλη την ώρα και δεν αφήνει άλλον να δει να πάει να εξεταστεί πρώτα σε ένα από τα άλλα δύο (η αφεντιά μου ξέρει στο χαλαρό να δείχνει τα στοιχεία και στα άλλα δύο) και μετά να πάει επισήμως να γαμηθεί.
Δεν είναι θέμα εξυπνάδας, αγαπητοί αναγνώστες, είναι θέμα να κοιτάξεις κάτι και να θυμάσαι που είναι και πως το λένε. Επικουρικά διαβάζεις και τη θεωρία και τον άτλαντα του Netter. Δεν είμαι τέρας εξυπνάδας. Απλά αν μου πεις (και σε όποιον να πεις) αυτό είναι το φρενικό νεύρο και είναι εδώ πέρα και το πιάσω και το δω άλλες δυο φορές για μισό δευτερόλεπτο τη φορά θα το θυμάμαι! Κι αν ξέρεις τη θεωρία, ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρος, ξέρεις που να ψάξεις. Και μαντέψτε. Συνήθως το βρίσκεις! Οπότε να πάνε να γαμηθούνε.

Δεν έχω κάποιο σχόλιο να κάνω, δεν κάνω κάτι άλλο πέρα από το να ασχολούμαι με το πτώμα αυτή την εβδομάδα και τη φίλη φίλη φίλη μου τον τελευταίο καιρό. Ακόμα και στο msn και facebook λίγο μπαίνω πλέον («καθόλου» ακούγεται μια φωνή στο βάθος), αλλά θα μπω σε σειρά που θα πάει!

Άντε, αν και αργά, καλή καινούργια σεζόν του blog και ευχαριστώ που το διαβάζετε!

2 σχόλια:

Konstantina είπε...

Άντε, καλώς μας ξάναρθες!
Δεκτή η συγγνώμη σου... Τι να γίνει, είμαι μεγάλη ψυχή! (και ψωνάρα επίσης!)

Ανώνυμος είπε...

ΕΙΣΑΙ τέρας (εξυπνάδας).
η φίλη φίλη φίλη σου.