Από Σκόνη

Ξεκινάς στη ζωή, συνήθως, σε δρόμο ασφαλτοστρωμένο και προχωράς μπροστά. Παρέα σου κόσμος πολύς, «θα βρω πολλούς ακόμα» σκέφτεσαι και δεν φοβάσαι. Στο πρώτο σταυροδρόμι σε καθοδηγεί η μαμά σου και ο μπαμπάς σου. Και στα επόμενα όλο και περισσότεροι σου λένε κατά που να κάνεις. Ονειρεύεσαι μια μέρα να γίνεις σαν όλους αυτούς, να γνωρίζεις και να καθοδηγείς. Για να το κάνεις, λογικά, θα πρέπει να φτάσεις στο τέλος του δρόμου μετά από καιρό και να μεταλάβεις την απόλυτη γνώση.

Σα μεγαλώνεις αρχίζεις και νομίζεις πως κάποιος είσαι. Στην πραγματικότητα ακόμα ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Οι παλιοί σου δάσκαλοι χάνονται από την ακτινοβολία του ειδώλου σου. Βλέπεις στους άλλους εσένα και είδωλα που μοιάζουν με σένα. Τότε αρχίζεις και αμφισβητείς, καις με τις πυρωμένες σου παλάμες κάθε έννοια που πιάνεις. Κανένας από τους παλιούς πια δεν γνωρίζει. Ο δρόμος είναι απλό τσιμέντο.

Χιλιόμετρα αργότερα και ο δρόμος είναι χωμάτινος, τα πόδια σου χάνονται στη σκόνη. Διψάς. Νόμιζες πως ήξερες μα είδες πως δεν υπάρχει γνώση. Τουλάχιστον όχι η γνώση που νόμιζες. Η απόλυτη αλήθεια, η ουσία των πραγμάτων, η βεβαιότητα έχουνε γίνει μέρος της σκιάς σου – δημιούργημα από την ακτινοβολία αυτή τη φορά του ήλιου που ψήνει το κεφάλι σου.

Φτάνεις τότε σε ένα σταυροδρόμι και ψάχνεις να βρεις τους παλιούς δασκάλους, τις παλιές συμβουλές – έστω τη γνώση που απέκτησες! Και δεν υπάρχει τίποτα παρά μονάχα σκόνη. Εύχεσαι να ήσουν παιδί, εύχεσαι να μην γνώριζες την αγνωσία, εύχεσαι ο δρόμος να ήταν άσφαλτος μα είναι χώμα και πέτρες και άμμος και σκόνη. Όλα όσα πέρασες έχουν απλά βρομίσει τα παπούτσια σου.

Κουρασμένος λυγίζεις και στηρίζεσαι πια στα πονεμένα σου γόνατα. Δεν έχεις φτάσει στο τέλος. Μα ποιος τέλος; Καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει. Πως πάντα θα υπάρχει μια στροφή, πάντα το αδιέξοδο μόλις το φτάνεις θα φανερώνει ξεκάθαρα το σωστό το δρόμο. Και αυτή η γνώση είναι το μόνο βέβαιο που μπορείς να συναντήσεις.

Ω, ο δρόμος… αυτό είσαι τελικά. Όλο σου το είναι είναι χαραγμένο και με μια εμπειρία, ένα πετραδάκι, έναν χωμάτινο σβόλο. Και η ζωή είναι ο δρόμος, ατέλειωτος, αβέβαιος και δύσκολος. Με το άγνωστο να παραμονεύει σε κάθε στροφή, σε κάθε διχάλα. Και δεν υπάρχουν χαμένα μονοπάτια, γιατί είσαι ένα μονοπάτι από μόνος σου, χιλιοπατημένο, σκονισμένο από την άμμο όλων των άλλων που συνάντησες στο ταξίδι σου. Κι αν φτάσει η ώρα να δώσεις κι εσύ την συμβουλή σου, μόνο μια χούφτα σκόνη μπορείς να προσφέρεις κι αυτή θα πάει χαμένη. Πώς να ερμηνεύσει κανείς τη σκόνη αν δεν έχει βουλιάξει μέσα της, λυγίζοντας στα γόνατά του, σαν εσένα τώρα, έστω και μία φορά;


Εμπνευσμένο από τα τραγούδια of dust, road salt, losing my innocence από το cd Road Salt των Pain of Salvation.

Φτου ξελευθερία

Τελείωσε η εξεταστική. Κουραστική, πολύ κουραστική, αλλά αν εξαιρέσει κανείς τα σπλάχνα που δεν τα έδωσα, όλα τα άλλα πρέπει να τα πέρασα (αγγεία – νεύρα βγήκαν και τα πέρασα με 8!). Δεν μπορώ να το πιστέψω πως έφυγε αυτή η μαύρη περίοδος. Γιατί μαύρη; Επειδή αν δεν έχεις ανοίξει το βιβλίο στα 3 από τα 5 μαθήματα που έδινες και κανένα τους δεν είναι βόλτα στο πάρκο (είναι αγγλική φράση αυτή;) – μάλλον, όλα τους ήταν ένα κι ένα σε δυσκολία και έκταση, τότε έχεις μία εβδομάδα για να βγάλεις εκατοντάδες σελίδες και πιστέψτε με δεν είναι ούτε εύκολο ούτε ευχάριστο, ακόμα κι αν το μάθημα είναι ενδιαφέρον. Το τελευταίο μάθημα που ήταν διπλό (Εμβρυολογία – Ιστολογια 1 και λέω 1 επειδή στο επόμενο εξάμηνο έχουμε και Εμβρυολογία – Ιστολογία 2 που είναι συστημική approach aka αχ βαχ), έφτασα στο σημείο να μην το δώσω, αλλά ευτυχώς η κοπέλα μου με έπεισε και όπως έγραψα και πιο πάνω πρέπει να το πέρασα.
Και από Δευτέρα… καινούργιο εξάμηνο!... Περιλαμβάνει Φυσιολογία με γαστρεντερικό, εγκέφαλο – νωτιαίο μυελό, αισθητήρια όργανα, ορμόνες, γεννητικό, Ανατομία με εγκέφαλο, νωτιαίο, αισθητήρια όργανα κτλ (ουσιαστικά το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα), την Ιστολογία – Εμβρυολογία 2 που ανέφερα πιο πάνω και Αγγλικά 2. Δηλαδή, τρία μαθήματα ουσιαστικά (ελάτε, τα αγγλικά δεν πιάνονται). Σκέφτομαι να πατάω και στα αμφιθέατρα αυτό το εξάμηνο, αλλά κι αυτό να μην κάνω να ΔΙΑΒΑΣΩ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΕΞΑΜΗΝΟΥ. Θα έχω και πιο ξεκούραστη επόμενη εξεταστική και μεγαλύτερες πιθανότητες για κανά καλό βαθμό. Θα δούμε πως θα πάει… είμαι ακόμα κουρασμένος από το προηγούμενο (έβρεξε και τη μέρα που τελείωσε!~) και αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι ξεκούραση, χαλάρωση και να μην ακούσω τη λέξη «επιθύλιο» για κάμποσο καιρό…
Όσον αφορά το blog αποφάσισα να το ανανεώνω πιο συχνά. Θα υπάρχουν αρκετά κείμενα με απλώς σκέψεις ή αναφορά στην καθημερινότητα μου, αλλά σαφώς και οι παλιές (καλές;) ιστορίες και κείμενα. Ίσως να βάζω και καμιά φωτογραφία και βίντεο, αλλά δεν είμαι ακόμα σίγουρος. Το Biology of A Simple Life το δουλεύω και το ίδιο κι ένα κείμενο με εκτρώσεις και έμβρυα. Αν σήμερα είχα δυνάμεις (γιατί χρόνο έχω, yay!) θα τα συνέχιζα, αλλά θα τα αφήσω για άλλη μέρα. Το σίγουρο είναι πως θα ανέβουν κάποια στιγμή. Το blog επίσης θα πρέπει να πάρει και λίγο από την εσωτερική μου τρέλα και το outlook μου στη ζωή και να ζωντανέψει λίγο. Άλλωστε θέλει κι αυτό ενασχόληση και καινοτομία, και δεν έχω εφαρμόσει τίποτα από τα δύο. Δεν θα το ξεbordelέψω – μην ανησυχείτε.
Πάω να κάνω ένα μπάνιο και να πιω καφέ στα Ζώγια (αν και ακριβοί είναι πρωτότυποι και γαμάτοι και με ποτό μέσα, κάτι που ακυρώνει την original επίδραση του καφέ πάνω σου, αλλά είναι γαμάτοι και πρωτότυποι αν και ακριβοί) και δεν ξέρω μετά. Δεν έχει καν νόημα να το γράψω στο μπλογκ, αλλά πραγματικά το μόνο που θέλω είναι ησυχία και νταβαντούρι yok.