Από Σκόνη

Ξεκινάς στη ζωή, συνήθως, σε δρόμο ασφαλτοστρωμένο και προχωράς μπροστά. Παρέα σου κόσμος πολύς, «θα βρω πολλούς ακόμα» σκέφτεσαι και δεν φοβάσαι. Στο πρώτο σταυροδρόμι σε καθοδηγεί η μαμά σου και ο μπαμπάς σου. Και στα επόμενα όλο και περισσότεροι σου λένε κατά που να κάνεις. Ονειρεύεσαι μια μέρα να γίνεις σαν όλους αυτούς, να γνωρίζεις και να καθοδηγείς. Για να το κάνεις, λογικά, θα πρέπει να φτάσεις στο τέλος του δρόμου μετά από καιρό και να μεταλάβεις την απόλυτη γνώση.

Σα μεγαλώνεις αρχίζεις και νομίζεις πως κάποιος είσαι. Στην πραγματικότητα ακόμα ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Οι παλιοί σου δάσκαλοι χάνονται από την ακτινοβολία του ειδώλου σου. Βλέπεις στους άλλους εσένα και είδωλα που μοιάζουν με σένα. Τότε αρχίζεις και αμφισβητείς, καις με τις πυρωμένες σου παλάμες κάθε έννοια που πιάνεις. Κανένας από τους παλιούς πια δεν γνωρίζει. Ο δρόμος είναι απλό τσιμέντο.

Χιλιόμετρα αργότερα και ο δρόμος είναι χωμάτινος, τα πόδια σου χάνονται στη σκόνη. Διψάς. Νόμιζες πως ήξερες μα είδες πως δεν υπάρχει γνώση. Τουλάχιστον όχι η γνώση που νόμιζες. Η απόλυτη αλήθεια, η ουσία των πραγμάτων, η βεβαιότητα έχουνε γίνει μέρος της σκιάς σου – δημιούργημα από την ακτινοβολία αυτή τη φορά του ήλιου που ψήνει το κεφάλι σου.

Φτάνεις τότε σε ένα σταυροδρόμι και ψάχνεις να βρεις τους παλιούς δασκάλους, τις παλιές συμβουλές – έστω τη γνώση που απέκτησες! Και δεν υπάρχει τίποτα παρά μονάχα σκόνη. Εύχεσαι να ήσουν παιδί, εύχεσαι να μην γνώριζες την αγνωσία, εύχεσαι ο δρόμος να ήταν άσφαλτος μα είναι χώμα και πέτρες και άμμος και σκόνη. Όλα όσα πέρασες έχουν απλά βρομίσει τα παπούτσια σου.

Κουρασμένος λυγίζεις και στηρίζεσαι πια στα πονεμένα σου γόνατα. Δεν έχεις φτάσει στο τέλος. Μα ποιος τέλος; Καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει. Πως πάντα θα υπάρχει μια στροφή, πάντα το αδιέξοδο μόλις το φτάνεις θα φανερώνει ξεκάθαρα το σωστό το δρόμο. Και αυτή η γνώση είναι το μόνο βέβαιο που μπορείς να συναντήσεις.

Ω, ο δρόμος… αυτό είσαι τελικά. Όλο σου το είναι είναι χαραγμένο και με μια εμπειρία, ένα πετραδάκι, έναν χωμάτινο σβόλο. Και η ζωή είναι ο δρόμος, ατέλειωτος, αβέβαιος και δύσκολος. Με το άγνωστο να παραμονεύει σε κάθε στροφή, σε κάθε διχάλα. Και δεν υπάρχουν χαμένα μονοπάτια, γιατί είσαι ένα μονοπάτι από μόνος σου, χιλιοπατημένο, σκονισμένο από την άμμο όλων των άλλων που συνάντησες στο ταξίδι σου. Κι αν φτάσει η ώρα να δώσεις κι εσύ την συμβουλή σου, μόνο μια χούφτα σκόνη μπορείς να προσφέρεις κι αυτή θα πάει χαμένη. Πώς να ερμηνεύσει κανείς τη σκόνη αν δεν έχει βουλιάξει μέσα της, λυγίζοντας στα γόνατά του, σαν εσένα τώρα, έστω και μία φορά;


Εμπνευσμένο από τα τραγούδια of dust, road salt, losing my innocence από το cd Road Salt των Pain of Salvation.