Biology Of a Simple Life (part 8)

Ο κόσμος έβγαινε από την εκκλησία σηκώνοντας τις ομπρέλες τους στον ουρανό, κυρίως γιατί έβρεχε, ίσως και γιατί πολύ τους είχε δει ο θεός και σήμερα. Το αργό περπάτημα και οι ευχές στην πόρτα μετατρέπονταν σε τρέξιμο προς τα αυτοκίνητα και τα κοντινότερα ταξί και λεωφορεία.
Ο Τζον Χοκ, όμως, δεν βρισκόταν ανάμεσά τους. Αντιθέτως, ήταν ακόμη μέσα στο ναό, γονατιστός, ευγνώμον για την ησυχία που, επιτέλους, επικρατούσε. Άλλη μία λειτουργία της Κυριακής είχε φτάσει στο τέλος της και με τον κόσμο να φεύγει μπορούσε πλέον να κάτσει και να προσευχηθεί με την ησυχία του. Και ήξερε πως αν προσευχόταν με αληθινή πίστη και ευλάβεια ο θεός θα τον βοηθούσε. Άλλωστε, αφιέρωσε όλο το πρωί της Κυριακής να του απαγγέλει τους ωραιότερους ύμνους που σκάρωσε ποτέ ο άνθρωπος – ο θεός είχε υποχρέωση να τον βοηθήσει.
Α, ο Τζον Χοκ… γέννημα θρέμμα της Αμερικής. Πήγε στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς του, τελείωσε το λύκειο, ταυτόχρονα δούλευε στο γκαράζ του πατέρα του, μακαρίτης πλέον, μιας και χρειαζόταν λίγη βοήθεια. Ήταν περήφανος για τα παιδικά του χρόνια. Σχολείο, δουλειά, εκκλησία και μπέιζμπολ κάθε Κυριακή. Ιερή μέρα η Κυριακή. Μέρα κυρίου και μπάλας. Και σαν ενηλικιώθηκε κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό για να υπηρετήσει την πατρίδα του. Πήγε στο Βιετνάμ, άφησε ένα κομμάτι της ψυχής του και της σάρκας του εκεί, γύρισε. Τον αποκάλεσαν ήρωα, μα εκείνος δεν συγκινούταν από τις λέξεις. Έμεινε στον στρατό για να υπηρετήσει την πατρίδα του, για να αφήσει ψυχή και σάρκα και σε άλλα Βιετνάμ.
Παντρεύτηκε την Στέλλα Χιούιτ, εκείνο το κορίτσι με καμπύλες και ξανθές μπούκλες. Θυμόταν πως κάποτε την είχε ερωτευτεί, αλλά είχε ξεχάσει τι ήταν αυτό που είχε νιώσει. Αλλά πρέπει να την αγαπούσε, σκεφτόταν, γιατί ήταν παντρεμένος μαζί της, ενωμένοι εις σάρκαν μία από τον ίδιο τον μεγαλοδύναμο. Και οι παντρεμένοι, οι ευσεβείς παντρεμένοι, λογικά, είχαν αγάπη. Όχι, σαν αυτά τα νεαρά, επιπόλαια και κολασμένα νέα άτομα που χωρίζουν κάθε τρεις και λίγο. Τί αγάπες που πρέπει να καλλιεργηθούν και φλόγες που πρέπει να μείνουν ζωντανές… δικαιολογίες! Αν είσαι καλός χριστιανός αγαπάς την γυναίκα του, γιατί, έτσι. Ίσως και γιατί πρέπει.
Το παιδί του, ο γιος του, το καμάρι του, πέθανε στο Ιράκ. Αξιώθηκε να πολεμήσει τους κακούς, τα τέρατα που απειλούσαν την Αμερική. Τη μέρα που πληροφορήθηκε το θάνατό του θυμάται πως έπεσε από τα σύννεφα. Αλλά, ταυτόχρονα, τον πλημμύρισε και η συγκίνηση του πατριώτη, του πατέρα που είχε γαλουχήσει το παιδί του με τα υψηλά ιδανικά της πατρίδας. Η γυναίκα του έκλαιγε επί μέρες και δεν έλεγε να παρηγορηθεί που ο γιος της άφησε όχι απλά κομμάτι, αλλά ολόκληρη την ψυχή και τη σάρκα του στο νέο Βιετνάμ. Αλλά είναι γυναίκα και οι γυναίκες δεν ξέρουν από αυτά.
Ο Τζον Χοκ, περήφανος πατριώτης και πατέρας, περήφανος Αμερικάνος και Χριστιανός, ανώτατος στρατηγός του στρατού, επικεφαλής της αποστολής να ανιχνεύσουν τρεις από τους μεγαλύτερους εγκληματίες στον κόσμο που τον απειλούσαν με καταστροφή, εξαιτίας του πανίσχυρου χημικού όπλου που κατέχουν.
Ο Τζον Χοκ ταπεινά σκύβει τώρα το κεφάλι γονατιστός και προσεύχεται, παρακαλάει, απαιτεί από τον θεό να τον βοηθήσει να πιάσουν τους εχθρούς της χώρας του. Δεν θα τον ένοιαζε αν απειλούσαν κάποια άλλη χώρα. Το πολύ-πολύ να οργάνωνε πόλεμο να την σώσει. Το συνηθίζουν οι δικοί του αυτό, άλλωστε. Αλλά, η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Απειλούν τον κόσμο, συνεπώς και την καλύτερη χώρα στον κόσμο και αν καταστραφεί η καλύτερη χώρα στον κόσμο, σε τι θα ελπίζει, πλέον, η ανθρωπότητα; Όχι. Η Αμερική είναι το δώρο του θεού στον λαό του. Δεν θα την αφήσει να καταστραφεί. Ο θεός θα τον βοηθήσει.

Το επόμενο πρωί στις 8 καθόταν είδη πίσω από το γραφείο του. Είχε λάβει ένα σημαντικό τηλεφώνημα:
- Είπατε ξέρετε που είναι;
- Τουλάχιστον ο ένας, κύριε!
- Πως το συμπεράνατε;
- Είδαμε με τους στρατιωτικούς δορυφόρους πως κυκλοφορεί ένα ζέπελιν πάνω από τον Ατλαντικό, κύριε!
- Και;
- Και είναι το μοναδικό ζέπελιν πάνω από τον Ατλαντικό εδώ και χρόνια, κύριε! Μάλιστα, καταγραφές των δορυφόρων από προηγούμενες ημέρες έδειξαν πως είναι το ίδιο ζέπελιν που απογειώθηκε από τις φυλακές που φυλασσόταν ο διαβόητος Τζέικομπ Wilkins! Λίγες ώρες μετά την δραπέτευσή του!
- Μα αυτό το ζέπελιν, είχατε πει, εσείς το είχατε πει, απογειώνεται συχνά από εκείνο το μέρος.
- Και;
- Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο.

Ο Τζον Χοκ έκλεισε το τηλέφωνο κι αμέσως πληκτρολόγησε έναν άλλο αριθμό.

- Το κέντρο πληροφοριών μας έδωσε στοιχεία για ένα ύποπτο ζέπελιν.
- Με όλο το σεβασμό, κύριε, αλλά πως γίνεται ένα ζέπελιν να είναι ύποπτο;
- Προσωποποίηση, βλάκα!
- Ή απλά εσείς κάνατε, λάθος.
- Λάθος έκανε η μάνα σου που σε κράτησε, λάθος έκανε ο στρατός που σε έβαλε σε τέτοιο υψηλό πόστο, ηλίθιε! ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ.
- … τι λέγατε για ένα ύποπτο ζέπελιν;
- Εκεί επιβιβάζεται τουλάχιστον ένας από τους τρομοκράτες που κυνηγάμε. Ο Τζέικομπ Wilkins, κατά πάσα πιθανότητα. Ετοιμάστε τέσσερα μαχητικά αεροπλάνα. Θα τους αναγκάσουμε να προσεδαφιστούν ή θα τους διαλύσουμε στον αέρα.
- Μάλιστα, κύριε.

Ο Τζον Χοκ ένιωθε μια ευφορία.

- Νόμιζες, παλιοτρομοκράτη μουσουλμάνε Τζέικομπ Wilkins πως θα την γλίτωνες. Νόμιζες πως θα ερχόσουν στη χώρα μου και θα την απειλούσες χωρίς την παραμικρή συνέπεια. Νόμιζες πως οι διάλογοι σε αυτή την ιστορία του blog δεν μπορούσαν να γίνουν πιο κλισέ. Νόμιζες… Τα νομίσματα στην τράπεζα, όμως, κύριε Wilkins, τα νομίσματα στην τράπεζα…
- Κύριε, έχετε ανοιχτό το τηλέφωνο.