Άκουγα πως το internet αποξενώνει τους ανθρώπους, τους κάνει κλειστούς, αποξενωμένους από την κοινωνία. Χάνεις τους φίλους σου, λέγανε, απομονώνεσαι στον εαυτό σου. Όταν μπήκα πρώτη φορά, μάλλον, τις πρώτες φορές που «σέρφαρα» δεν είδα κάτι που να αναιρεί τα σοφά τους λόγια. Σελίδες, σελίδες, σελίδες. Παιχνίδια, αθλήματα, άχρηστες πληροφορίες, τσόντες, αυτό ήταν το Internet. Και σε όλα αυτά έμπαινες μόνος σου. Εκτός αν είχες κάποιον φίλο δίπλα σου και βλέπατε αστείες εικόνες στο Google και γελούσατε.
Όταν αργότερα όμως μπήκα στο πρώτο μου forum, εκείνο του ελληνικού περιοδικού computer games magazine και αργότερα στου gamepro τα δεδομένα άλλαξαν. Είχα να κάνω πλέον, όχι με άψυχες σειρές γραμμάτων, αλλά με ανθρώπους. Όχι «σοφούς» και σπουδαγμένους δημοσιογράφους. Παιδιά λίγο μεγαλύτερα από εμένα, άλλα μικρότερα, που όλοι είχαμε ένα κοινό στοιχείο. Την αγάπη μας για τα παιχνίδια και τα δύο αυτά περιοδικά.
Το forum ακολούθησε το chat, μέσω irc, όπου πλέον όχι μόνο μπορούσα να μιλήσω με ανθρώπους, αλλά μου μιλούσαν αμέσως. Ρωτούσα και απαντούσαν. Έλεγαν αστεία και γέλαγα. Όταν πλέον ριζώθηκε η πραγματικότητα ότι μιλάω με αληθινούς ανθρώπους δημιουργήθηκε μία άλλη ιδέα, πιο ρομαντική. Αυτή της οικογένειας. Τότε ένοιωσα για πρώτη φορά αυτό που λένε μερικές ομάδες ατόμων «σαν μια οικογένεια είμαστε». Έτσι λοιπόν πάνω στη Γη δυο οικογένειες είχα. Την κανονική μου και την μικρή, ρομαντική νέα μου οικογένεια.
Και μέσω του forum, μέσω του chat, μέσω αργότερα του msn, δημιουργήθηκαν φιλίες. Ποιος να το φανταζόταν! Εγώ, ένας από τους πιο κλειστούς ανθρώπους του κόσμου να κάνω φίλους! Κι όμως έκανα, και μάλιστα πολύ καλούς. Δυο τους γνώρισα από κοντά μάλιστα, τους άλλους ευελπιστώ.
Αυτοί λοιπόν οι νέοι μου φίλοι είναι όντως πραγματικοί φίλοι. Γιατί όποτε ήμουν χαρούμενος χάρηκαν μαζί μου, όποτε ήμουν λυπημένος με στήριξαν, όποτε έλεγα αρλούμπες με προσγείωναν στην πραγματικότητα και δεν με άφηναν στο έλεος μου.
Μου έμαθαν νέα πράγματα, και όχι μόνο επειδή μερικοί από αυτούς είναι μεγαλύτεροι δεν με θεώρησαν μικρότερο, αλλά με εξίσωσαν με αυτούς και με αντιμετώπιζαν σαν ίσο. Και φυσικά πόσα πειράγματα δέχεται ο ένας από τον άλλο!
Κι ενώ είχα τους έξι στενούς μου φίλους, την παρέα μου, ξαφνικά βρέθηκα να είμαι φίλος και με τόσα άλλα άτομα. Και το τονίζω. Όχι απλά γνωστός. Αληθινός φίλος! Έτσι λοιπόν κι αυτό το post είναι αφιερωμένο σε αυτούς, σε όλα τα μέλη του gamepro και του cgmag με τα οποία είχα την ευχαρίστηση να ανταλλάζω απόψεις και να συνομιλήσω μαζί τους. Δεν θα κάτσω να αναφερθώ ξεχωριστά σε κάποιον, γιατί ΟΛΟΙ για μένα συγκαταλέγονται στα αγαπητά μου πρόσωπα. Ένα ευχαριστώ θέλω να τους πως που ανέχονται τόσο καιρό. Και ότι τους αγαπάω.
Ευχαριστώ, λοιπόν και σας αγαπάω παιδιά. Να είστε καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου