Για του λάτρεις του κόκκινου, του κίτρινου και του προτοκαλί

Σήμερα έχει τον τηλεμαραθώνιο που γίνεται από όλα τα ιδιωτικά κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης και μου θύμισε την τραγωδία που έζησε η νότια Ελλάδα πριν λίγες ημέρες. Παρακάτω σας παραθέτω το κείμενο που έγραψα εκείνον τον καιρό εκφράζωντας τα συναισθήματα μου προς τους εμπριστές, όποιοι κι αν ήταν αυτοί κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο τίτλος του κειμένου είναι ο τίτλος του entry.

====================================================================

Δεν ξέρω μέχρι που μπορεί να φτάσει το άρρωστο μυαλό του ανθρώπου, δεν ξέρω μέχρι τι φοβερά εγκλήματα μπορεί κανείς να διαπράξει. Δεν ξέρω αν φταίει η φύση που δημιούργησε σφάλματα στον εγκέφαλο μερικών άρρωστων ανθρώπων ή αν φταίνε οι γονείς τους, οι κοινωνίες τους που τους γαλούχησαν με αυτόν τον τρόπο.

Τα αισθήματα μέσα μου αμφιταλαντεύονται και παλεύουν μεταξύ τους σαν δύο αντίθετες δυνάμεις που με μανία εκσφενδονίζεται η μία πάνω στην άλλη. Το χάος γύρω μου, μόνο χάος συναισθημάτων μπορεί να προκαλέσει. Από την μία τα χριστιανικά μου πιστεύω μου λένε να συγχωρέσω εκείνους τους ανθρώπους, από την άλλη η ανθρώπινη φύση μου λέει να τα σκοτώσω τα καθάρματα.

Γεννήματα οχιάς, πλάσματα δαιμονικά που η καρδιά σας στάζει δηλητήριο ως πότε θα συνεχίσετε να σκορπάτε τα απορρίμματα της παρουσίας σας σε αυτόν τον κόσμο? Ως πότε θα συνεχίσετε να μολύνετε τον κόσμο μας με την αηδία της ύπαρξης σας? Ως πότε το σάπιο σας κορμί θα αναβλύζει την εμετική μυρωδιά σας?

Κι αν εσείς, αν αυτοί που σκόρπισαν απλόχερα τον θάνατο και την καταστροφή, αν αυτοί που χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, τιμής και πνεύματος αγάπης, αν αυτοί οι βρόμικοι και μέσα κι έξω χοίροι ήταν τέτοιοι για να τα κάνουν αυτά εμείς τι είμαστε?

Όλα αυτά μου θυμίζουν το Ησαϊας Α :7

«Εξ αιτίας των αμαρτιών σας η γη υμών έμεινεν έρημος από κατοίκους, οι πόλεις έχουν παραδοθή εις το πυρ, τους καρπούς της χώρας σας κατατρώγουν οι ξένοι εμπρός εις τα μάτια σας και έτσι η χώρα σας έχει ερημωθεί από τους κατοίκους και τα αγαθά της, έχει καταστραφή από ξένους λαούς»

Και φοβάμαι…