Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2007

The nice things of life

Το καλύτερο πράγμα που κάνει κανείς όταν είναι ζωντανός είναι να ζει. Αυτή ήταν μία φιλοσοφία τόσο αρχαία, που την ξέχασαν όλοι, εκτός από δύο αποτυχημένους φιλόλογους που δουλεύουν σε ένα κακόφημο μπαράκι της Νότιας Κορσικής. Τώρα θα με ρωτήσετε, ποιος θα άνοιγε ένα κακόφημο μπαράκι στην Νότια Κορσική. Αυτός που πήρε άδεια να δαμάσει την κατσίκα του Πρίγκιπα Τσουπ.

Αλλά ποιος έβγαλε αυτήν την φιλοσοφία; Ένας πολύ αρχαίος άνθρωπος λένε κάποιες μαρτυρίες, τόσο αρχαίος που μάλλον πέθανε. Και η θεωρία είναι σωστή. Πολύ σωστή. Γιατί; Γιατί το μαύρο δεν λέγεται ροζ; Γιατί έτσι.

Ας αναλύσουμε όμως την θεωρία. Ας πάρουμε παραδείγματα από την καθημερινή ζωή ενός μέσου Αμερικάνου. Γιατί Αμερικάνου; Γιατί αυτοί θα διαβάσουν πλειοψηφικά αυτό το κείμενο.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δηλαδή από την μέση γιατί η αρχή είναι το ήμισι του παντός.

Πολλοί ψάχνουν ένα νόημα για να ζουν. Κοιτούν σε λεξικά, περιοδικά, εφημερίδες, στο Internet Αλλά δεν βρίσκουν τίποτα. Στο τέλος ανακαλύπτουν πως εκείνη την ημέρα έζησαν για να ψάξουν το γιατί. Άρα βρήκαν την απάντηση χωρίς να χρειαζόταν να ψάξουν. Αλλά αν δεν έψαχναν δεν θα υπήρχε απάντηση. Δηλαδή, δεν πρέπει να ρωτάμε γιατί ζούμε γενικά, αλλά γιατί ζήσαμε την προηγούμενη μέρα. Αλλά και πάλι καταντάει εξωφρενικά σπαστικό.

Αυτά σκέφτεται και ο κύριος Αντρέας Τρελόπουλος, πατέρας των δύο γιων του και κατάντησε στο φρενοκομείο. Δηλαδή, σημασία δεν έχει γιατί ζούμε, αλλά ότι ζούμε ως καθημερινή κατάσταση. Και αν θέλετε να πείτε το αντίθετο, θα σας πουν τρελό. Απλό.

Άλλη μία μεγάλη ερώτηση είναι ο θάνατος. Τι είναι; Εγώ θα απαντήσω με ερώτηση. Καλά ρε, προσπαθείς να δώσεις απάντηση, ενώ δεν ξέρεις γιατί ζεις; Κι εξάλλου τι σας νοιάζει; Μερικοί λένε πως ο θάνατος είναι το τέλος, άλλοι πως υπάρχει ζωή μετά θάνατον και άλλοι πως μετενσαρκωνόμαστε. Γιατί λοιπόν είναι χαζή η ερώτηση, τι είναι ο θάνατος; Γιατί αν είναι το τέλος, όταν πεθάνεις δεν θα σε νοιάζει, δηλαδή και να σε νοιάζει δεν θα μπορείς να σε νοιάζει γιατί θα έχεις πεθάνει. Αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον, μην σε νοιάζει πάλι, απλώς να είσαι καλός άνθρωπος για να πας στον παράδεισο της θρησκείας σου. Και αν μετενσαρκωνόμαστε τότε πολύ που χέστηκες, αν είσαι τυχερός θα γίνεις σπιτική γάτα, αν είσαι άτυχος θα γίνεις κύτταρο. Τι όμως από αυτά υπάρχει; Εσύ για καλό και για κακό να είσαι καλός άνθρωπος, πίστευε και κάπου, αρκεί να το θέλεις βέβαια, κι έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Και μετά με ρωτάς, αν υπάρχει θεός. Και που θες να ξέρω άνθρωπε μου; Αν υπάρχει πήγαινε ρώτα τον. Αν δεν υπάρχει δεν θα τον βρεις και να τον ρωτήσεις πράγμα αδύνατον αν δεν τον βρεις αφού δεν θα υπάρχει, δεν θα σου απαντήσει. Αλλά και να υπάρχει άμα θέλει σου απαντά. Α, όλα κι όλα θεός είναι. Εσύ τι πρέπει να κάνεις. Αν πιστεύεις πως υπάρχει τότε πίστευε, όπως εγώ, αν δεν πιστεύεις… μην κάνεις προσευχή πριν κοιμηθείς. Στο τέλος το μόνο που μένει είναι η απορία, αλλά γρήγορα το ξεχνάς με τις καθημερινές υποχρεώσεις.

4 σχόλια:

Unknown είπε...

Αυτό το κείμενο μ' άρεσε πολύ. Δεν συμφωνώ γενικότερα με το "τι σημασία έχει", γιατί φυσικά και αυτά τα ζητήματα έχουν σημασία, τεράστια, απροσδιόριστη, ανεκτίμητη, και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Και όχι, δεν υπάρχει κάποιο νόημα για να ζεις, όσο και να προσπαθήσει κανείς να το βρει αυτό, δεν πρόκειται να βρει τίποτα. Αλλά τι θα πει αυτό; Ότι δεν θα κάτσουμε να φτιάχνουμε δικά μας νοήματα, δικούς μας νόμους και κανόνες της ζωής, δικές μας ελπίδες, δικά μας όνειρα, δικά μας βασίλεια από άμμο; Φυσικά και θα τα κάνουμε όλα αυτά.

Αν και από την άλλη, τώρα που το σκέφτομαι, γιατί βλέπουμε μια ταινία ενώ Μα φυσικά, γιατί θέλουμε να ευχαριστηθούμε. Θέλουμε να περάσουμε καλά. Ή να μάθουμε. Ή να λυπηθούμε. Ή να γελάσουμε. Ή να σκεφτούμε. Ή, ή, ή. Γι' αυτό λοιπόν και εμείς ζούμε. Γιατί θέλουμε, ανεξάρτητα από το τέλος, αυτά να τα κάνουμε.

Unknown είπε...

Εννοούσα "...ενώ ξέρουμε ότι θα τελειώσει;"

Ανώνυμος είπε...

Ρε φιλαράκι, εσύ βλέπεις House;Ωραίο κείμενο, αλλά συμφωνώ με τον Quajafrie.

Ανώνυμος είπε...

A,ξέχασα!HOUSEGIRL,of course.